Hier! Nu! Heute!: mijn langverwachte toonaangevende jaarlijkse top 25 liedjes.
De beste nummers van 2009:
1. Nick Cave & The Bad Seeds - Dig, Lazarus, Dig!!!
2. Wolf Parade – Californian Dreamer
3. Wolf Parade - An Animal In Your Care
4. Brett Anderson - Blessed
5. Deerhunter - Nothing Ever Happened
6. Silver Jews - My Pillow Is The Treshold
7. The Do - On My Shoulders
8. Deerhunter - Never Stops
9. The Cure - The Scream
10. TV On The Radio - D.L.Z.
11. Madrugada - Valley Of Deception
12. Elbow - Grounds For Divorce
13. Sun Kil Moon - Lost Verses
14. R.E.M. - Supernatural Superserious
15. The Long Blondes - Century
16. My Morning Jacket - Evil Urges
17. Okkervil River - Stairy Stars
18. Coldplay - Viva La Vida
19. Bon Iver - Skinny Love
20. The Fall - 50 Year Old Man
21. Xiu Xiu - You're Pregnant, you're dead
22. The Gutter Twins - All Misery/Flowers
23. Die Blöte Geschwistern Liebermann - Imposante Roofvogels Verpozen Zich Boven De Leegheid Van Absolutie En Verliezen Overzicht
24. The Walkmen - On The Water
25. Throw Me The Statue - About To Walk
zaterdag 20 december 2008
dinsdag 16 december 2008
Een sluimerende nobody
Idealiter was ik geboren op 22 december 1905 in Cairo. Mijn vader was een diplomaat uit Londen die me Arabisch en Engels leerde. Mijn moeder zou Trui de Wiel heten en oorspronkelijk uit Herpen komen. Van haar pikte ik ook nog eens het Nederlands op, een drietalige opvoeding dus. De kamelen wurmden zich door de kleine Arabische winkelstraatjes. Oude bebaarde ex-slaven die halverwege de 19e eeuw het Suez-kanaal groeven en alles al hadden gezien verkochten er hun parafernalia. Mijn vader zou een groot buitenhuis hebben met hoogpolige tapijten aan de binnenwanden en een welig tierende siertuin. Heel Arabisch allemaal. ’s Ochtends dronken we thee met pijnboompitten en op zondag gingen we naar de piramiden.
Mijn vader maakte veel reisjes voor zijn werk. Ik mocht mee naar Parijs en zag er de Eiffeltoren. Ik mocht mee naar Barcelona en mee naar Londen. Als 11-jarig jochie nam mijn vader me mee naar St. Petersburg. Hij bezocht er het paleis van Tsaar Nicolaas Romanov en ik ging mee. Ik mocht de hand van de tsaar niet schudden, maar die van zijn jongste dochter wel.
Op mijn 16e zou ik ontmaagd worden door een gesluierde vrouw van 6 jaar ouder dan ik. Ze zou Fatma heten. Haar ogen waren oranje. Haar geweldige lichaam spatte uit haar jurk. De seks was knullig en toch fenomenaal en liet me talen naar meer.
Maar meer zou er pas komen op mijn 20e. Het was 1926 en ik reisde naar Amerika. Mijn vader had me een beurs gegeven om te studeren aan de Yale-universiteit. Ik wist niet of ik daar wel slim genoeg voor was, maar mijn vader zei: als je geld hebt, ben je slim genoeg. In de twee jaar daarvóór had ik al een academische opleiding natuurkunde gedaan in Cairo. In Amerika studeerde ik literatuur. Ik kreeg les van F. Scott Fitzgerald, William Faulkner en Sherwood Anderson. Ik sprak een veteraan van de Amerikaanse burgeroorlog. Ik maakte de roaring twenties mee. Uit je dak gaan op saxofoonmuziek, dat soort ongein. Ook zou ik opnieuw seks hebben; ik had een kamertje in studentenstad New Haven en nam af en toe een meisje mee. Met één van die meisjes zou ik later trouwen.
De beurscrash bleef ik net voor, begin 1929 toog ik naar Nederland. Eindelijk zou ik mijn moederland zien. Ik ging samen met mijn vrouw in Oss wonen, en stond versteld van alle pracht die die stad te bieden had. Ik had in mijn leven al heel wat gezien, maar dit sloeg alles. Ik werd er onderwijzer aan het katholieke Titus Brandsma Lyceum, ik was dan wel geen pater maar mijn CV had de directeuren genoeg bekoord om me aan te nemen als leraar Nederlands en levensbeschouwing. De heer Titus Brandsma zou ik verscheidene malen ontmoeten. Hij lispelde een beetje. Gezien mijn goede komaf en nog altijd zeer aanwezige financiële reserves wist ik dat dit slechts een tussenstation was.
In Oss kreeg ik kinderen en met die kinderen ben ik naar Geneve verhuisd toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Als ik mijn leven overnieuw mocht doen zou ik misschien het verzet in zijn gegaan, maar ik kon een baan krijgen als diplomaat en dat was altijd al mijn droom geweest. En daarbij, mijn gezin leidde in Zwitserland een goed leven en mijn kinderen konden er op een veilige manier opgroeien. Ik woonde ambtshalve de conferenties van Jalta en Potsdam bij, en ontmoette alle grote wereldleiders. Stalin vertelde ooit een mop aan mij, maar ik kon geen Russisch verstaan. In mijn vrije tijd schreef en las ik romans en leerde ik pianospelen.
Het werk als diplomaat heb ik tot mijn pensioen in 1976 volgehouden. Daarna ben ik naar mijn vaderland Engeland verhuisd. Mijn lieve vrouw was helaas inmiddels overleden, maar ikzelf was het leven nog lang niet moe. Ik liet mijn grijze bakkebaarden staan en bezocht concerten. Door mijn ranke figuur kon ik als late zeventiger met gemak door voor hippe vijftiger. Ik zag Magazine live, en Joy Division en The Cure en The Sound.
In de jaren daarna zouden enkele van mijn eerder geschreven romans opgepikt worden door uitgevers. Shit floats. Ik zou er niet erg beroemd mee worden, maar bouwde wel een trouwe schare fans op. Het zette me aan tot het schrijven van een paar goede dikke romans. Het waren uitsluitend fictieboeken, ik had weliswaar zelf een aantal interessante dingen meegemaakt, maar daar wilde ik niet graag mee te koop lopen. Ik was een onbelicht werkpaard, een sluimerende nobody, en dat was precies de rol waarin ik me gelukkig voelde – omdat ik in deze rol gedurende mijn leven steeds in alle rust aan mijn eigen geluk kon werken.
Inmiddels ben ik terugverhuisd naar Oss. Ik ben bijna 103 en woon in de Residence Sibelius. Ik hoop begin volgend jaar mijn zesde roman af te hebben, mijn beste tot nu toe. Het spijt me erg dat ik nooit de zanger van een jaren ’80-band ben geweest. Het is jammer dat ik Franz Kafka nooit ontmoet heb. Het is jammer dat ik nooit aan een vooroorlogse Tour de France heb meegedaan. Ook heb ik nooit Japans geleerd. Maar ja, een mens kan niet alles hebben zeker?
Mijn vader maakte veel reisjes voor zijn werk. Ik mocht mee naar Parijs en zag er de Eiffeltoren. Ik mocht mee naar Barcelona en mee naar Londen. Als 11-jarig jochie nam mijn vader me mee naar St. Petersburg. Hij bezocht er het paleis van Tsaar Nicolaas Romanov en ik ging mee. Ik mocht de hand van de tsaar niet schudden, maar die van zijn jongste dochter wel.
Op mijn 16e zou ik ontmaagd worden door een gesluierde vrouw van 6 jaar ouder dan ik. Ze zou Fatma heten. Haar ogen waren oranje. Haar geweldige lichaam spatte uit haar jurk. De seks was knullig en toch fenomenaal en liet me talen naar meer.
Maar meer zou er pas komen op mijn 20e. Het was 1926 en ik reisde naar Amerika. Mijn vader had me een beurs gegeven om te studeren aan de Yale-universiteit. Ik wist niet of ik daar wel slim genoeg voor was, maar mijn vader zei: als je geld hebt, ben je slim genoeg. In de twee jaar daarvóór had ik al een academische opleiding natuurkunde gedaan in Cairo. In Amerika studeerde ik literatuur. Ik kreeg les van F. Scott Fitzgerald, William Faulkner en Sherwood Anderson. Ik sprak een veteraan van de Amerikaanse burgeroorlog. Ik maakte de roaring twenties mee. Uit je dak gaan op saxofoonmuziek, dat soort ongein. Ook zou ik opnieuw seks hebben; ik had een kamertje in studentenstad New Haven en nam af en toe een meisje mee. Met één van die meisjes zou ik later trouwen.
De beurscrash bleef ik net voor, begin 1929 toog ik naar Nederland. Eindelijk zou ik mijn moederland zien. Ik ging samen met mijn vrouw in Oss wonen, en stond versteld van alle pracht die die stad te bieden had. Ik had in mijn leven al heel wat gezien, maar dit sloeg alles. Ik werd er onderwijzer aan het katholieke Titus Brandsma Lyceum, ik was dan wel geen pater maar mijn CV had de directeuren genoeg bekoord om me aan te nemen als leraar Nederlands en levensbeschouwing. De heer Titus Brandsma zou ik verscheidene malen ontmoeten. Hij lispelde een beetje. Gezien mijn goede komaf en nog altijd zeer aanwezige financiële reserves wist ik dat dit slechts een tussenstation was.
In Oss kreeg ik kinderen en met die kinderen ben ik naar Geneve verhuisd toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Als ik mijn leven overnieuw mocht doen zou ik misschien het verzet in zijn gegaan, maar ik kon een baan krijgen als diplomaat en dat was altijd al mijn droom geweest. En daarbij, mijn gezin leidde in Zwitserland een goed leven en mijn kinderen konden er op een veilige manier opgroeien. Ik woonde ambtshalve de conferenties van Jalta en Potsdam bij, en ontmoette alle grote wereldleiders. Stalin vertelde ooit een mop aan mij, maar ik kon geen Russisch verstaan. In mijn vrije tijd schreef en las ik romans en leerde ik pianospelen.
Het werk als diplomaat heb ik tot mijn pensioen in 1976 volgehouden. Daarna ben ik naar mijn vaderland Engeland verhuisd. Mijn lieve vrouw was helaas inmiddels overleden, maar ikzelf was het leven nog lang niet moe. Ik liet mijn grijze bakkebaarden staan en bezocht concerten. Door mijn ranke figuur kon ik als late zeventiger met gemak door voor hippe vijftiger. Ik zag Magazine live, en Joy Division en The Cure en The Sound.
In de jaren daarna zouden enkele van mijn eerder geschreven romans opgepikt worden door uitgevers. Shit floats. Ik zou er niet erg beroemd mee worden, maar bouwde wel een trouwe schare fans op. Het zette me aan tot het schrijven van een paar goede dikke romans. Het waren uitsluitend fictieboeken, ik had weliswaar zelf een aantal interessante dingen meegemaakt, maar daar wilde ik niet graag mee te koop lopen. Ik was een onbelicht werkpaard, een sluimerende nobody, en dat was precies de rol waarin ik me gelukkig voelde – omdat ik in deze rol gedurende mijn leven steeds in alle rust aan mijn eigen geluk kon werken.
Inmiddels ben ik terugverhuisd naar Oss. Ik ben bijna 103 en woon in de Residence Sibelius. Ik hoop begin volgend jaar mijn zesde roman af te hebben, mijn beste tot nu toe. Het spijt me erg dat ik nooit de zanger van een jaren ’80-band ben geweest. Het is jammer dat ik Franz Kafka nooit ontmoet heb. Het is jammer dat ik nooit aan een vooroorlogse Tour de France heb meegedaan. Ook heb ik nooit Japans geleerd. Maar ja, een mens kan niet alles hebben zeker?
donderdag 11 december 2008
Citaat #
Il existe certains coins comme ça dans les villes, si stupidement laids qu'on y est presque toujours seul.
(In steden zijn er van dat soort plekken die zo stompzinnig en lelijk zijn, dat men er bijna altijd alleen is)
Louis-Ferdinand Céline (1894 - 1961)
(In steden zijn er van dat soort plekken die zo stompzinnig en lelijk zijn, dat men er bijna altijd alleen is)
Louis-Ferdinand Céline (1894 - 1961)
dinsdag 25 november 2008
Verenigde Staten van Europa
De zwakzinnigheid van het Amerikaanse kiesstelsel fascineert me, en wel in zulke mate dat het me geïnspireerd heeft tot het opstellen van een tijdrovend, nutteloos politicologisch onderzoek.
Want stel, dat de EGKS in 1951 werd opgericht als de Verenigde Staten van Europa, en we voor het gemak ook maar het volledige Amerikaanse kiesstelsel met al haar gebreken hadden aangenomen, wie zou ons dan in de afgelopen decennia geleid hebben?
Bekend verhaal voor sommigen: in Amerika is het zo dat de kiesmannen van een staat óf allemaal democratisch, óf allemaal republiekeins stemmen. Florida levert bijvoorbeeld 25 kiesmannen en die kiesmannen gaan allemaal naar de partij waarop het grootste aantal mensen binnen die staat heeft gestemd. De partij met het grooste totaal aan kiesmannen levert de president. Zo kunnen vreemde situaties optreden, zoals Al Gore, die met 537 stemmen verschil Florida verloor, waardoor Bush net genoeg kiesmannen had om president te worden. Al Gore had in dat jaar 500.000 stemmen meer dan Bush.
Voor de uitvoer van dit onderzoekje stel ik de lidstaten van de Europese Unie gelijk aan Amerikaanse Staten (1 staat=1 kiesdistrict) en het aantal kiesmannen dat een land krijgt toegewezen is gelijk aan het aantal zetels dat een land in het Europees Parlement heeft sinds de jongste uitbreiding.
Om vast te stellen of een Europese staat in een bepaald verkiezingsjaar Democratisch of Republiekeins gestemd zou hebben, zou ik idealiter de statistieken erop naslaan om op te zoeken hoe de vertegenwoordiging van linkse en rechtse partijen binnen de Europese landen is en was. Zouden de rechtse partijen in Bulgarije in 2004 51 zetels hebben en de linske 49, dan was Bulgarije een republikeinse staat. Dit is allemaal na te gaan via de Polity IV-databse, maar voor een vrijwillig en zinloos onderzoek kost dat veel te veel tijd - mijn uiteindelijke manier is al tijdrovend genoeg.
Ik heb namelijk de regeringsleider als indicator gesteld: is de regeringsleider in een verkiezingsjaar links, dan zou het land op de Democraten gestemd hebben, is de regeringsleider rechts, dan stemde het op de Republikeinen. Christendemocraten zijn rechts, je gaat me niet vertellen dat ze links zijn. Natuurlijk zijn er nog meer complicaties denkbaar(Ierland is al sinds jaar en dag centrum-links, maar het Ierse links is oneindig veel rechtser dan het Nederlandse links - en verder: wat doe je met centrumpartijen>), maar ik heb alles wel in hokjes kunnen zetten. Op het gevaar af een log van een meter lang te schrijven nog deze overpeinzing: er ooit bij stilgestaan dat op dit moment alle Benelux-landen door een Christendemocraat geregeerd worden, en ook alle grenslanden van de Benelux door een rechtse rakker worden geleid?
Enfin, hier dan: mijn onderzoeksresultaten (klikbaar)
Wat me als eerste opvalt is dat de uitkomst van de fictieve Europese verkiezingen de laatste vier keer spiegelt met de Amerikaanse uitkomst, terwijl de jaren daarvoor dezelfde partij de continenten regeerde. Ook valt op dat een overwegend links Europa eerder een incident is dan een regel, hetgeen natuurlijk ook voor de VS valt te zeggen. Verder heb ik me een kriek gelachen met dit onderzoek en doe ik de groeten aan mijn moeder.
Okay, als de VSE bestonden waren dit achtereenvolgens de presidenten, vice-presidenten, en de verliezende kandidaten:
2008: Nicolas Sarkozy & Guy Verhofstadt verslaan Jose Rodriguez Zapatero & Gordon Brown
2004: Tony Blair & Gerard Schroeder verslaan Jose Aznar & Mat Herben
2000: Tony Blair & Gerard Schroeder verslaan Jacques Chirac & Jean-Luc Dehaene
1996: Silvio Berlusconi & John Major verslaan Martti Ahtisaari & Joschka Fischer
1992: Helmut Kohl & Jacques Santer verslaan Giuliano Amato & Jacques Delors
1988: Helmut Kohl verslaat Francois Mitterand
1984: Margaret Thatcher verslaat Anker Jørgensen
1980: Margaret Thatcher verslaat Joop den Uyl (Eerste man Willy Brandt trekt zich een week voor de verkiezingen terug en onze Joop staat er alleen voor, in het jaar dat onze andere Joop de Tour De France won)
1976: Willy Brandt verslaat Valéry Giscard d'Estaing
1972: Valéry Giscard d'Estaing verslaat Willy Brandt
Dit biedt natuurlijk stof tot Thomas Ross-achtige What If-verhalen, maar die laat ik aan mijn trouwe lezers over.
Want stel, dat de EGKS in 1951 werd opgericht als de Verenigde Staten van Europa, en we voor het gemak ook maar het volledige Amerikaanse kiesstelsel met al haar gebreken hadden aangenomen, wie zou ons dan in de afgelopen decennia geleid hebben?
Bekend verhaal voor sommigen: in Amerika is het zo dat de kiesmannen van een staat óf allemaal democratisch, óf allemaal republiekeins stemmen. Florida levert bijvoorbeeld 25 kiesmannen en die kiesmannen gaan allemaal naar de partij waarop het grootste aantal mensen binnen die staat heeft gestemd. De partij met het grooste totaal aan kiesmannen levert de president. Zo kunnen vreemde situaties optreden, zoals Al Gore, die met 537 stemmen verschil Florida verloor, waardoor Bush net genoeg kiesmannen had om president te worden. Al Gore had in dat jaar 500.000 stemmen meer dan Bush.
Voor de uitvoer van dit onderzoekje stel ik de lidstaten van de Europese Unie gelijk aan Amerikaanse Staten (1 staat=1 kiesdistrict) en het aantal kiesmannen dat een land krijgt toegewezen is gelijk aan het aantal zetels dat een land in het Europees Parlement heeft sinds de jongste uitbreiding.
Om vast te stellen of een Europese staat in een bepaald verkiezingsjaar Democratisch of Republiekeins gestemd zou hebben, zou ik idealiter de statistieken erop naslaan om op te zoeken hoe de vertegenwoordiging van linkse en rechtse partijen binnen de Europese landen is en was. Zouden de rechtse partijen in Bulgarije in 2004 51 zetels hebben en de linske 49, dan was Bulgarije een republikeinse staat. Dit is allemaal na te gaan via de Polity IV-databse, maar voor een vrijwillig en zinloos onderzoek kost dat veel te veel tijd - mijn uiteindelijke manier is al tijdrovend genoeg.
Ik heb namelijk de regeringsleider als indicator gesteld: is de regeringsleider in een verkiezingsjaar links, dan zou het land op de Democraten gestemd hebben, is de regeringsleider rechts, dan stemde het op de Republikeinen. Christendemocraten zijn rechts, je gaat me niet vertellen dat ze links zijn. Natuurlijk zijn er nog meer complicaties denkbaar(Ierland is al sinds jaar en dag centrum-links, maar het Ierse links is oneindig veel rechtser dan het Nederlandse links - en verder: wat doe je met centrumpartijen>), maar ik heb alles wel in hokjes kunnen zetten. Op het gevaar af een log van een meter lang te schrijven nog deze overpeinzing: er ooit bij stilgestaan dat op dit moment alle Benelux-landen door een Christendemocraat geregeerd worden, en ook alle grenslanden van de Benelux door een rechtse rakker worden geleid?
Enfin, hier dan: mijn onderzoeksresultaten (klikbaar)
Wat me als eerste opvalt is dat de uitkomst van de fictieve Europese verkiezingen de laatste vier keer spiegelt met de Amerikaanse uitkomst, terwijl de jaren daarvoor dezelfde partij de continenten regeerde. Ook valt op dat een overwegend links Europa eerder een incident is dan een regel, hetgeen natuurlijk ook voor de VS valt te zeggen. Verder heb ik me een kriek gelachen met dit onderzoek en doe ik de groeten aan mijn moeder.
Okay, als de VSE bestonden waren dit achtereenvolgens de presidenten, vice-presidenten, en de verliezende kandidaten:
2008: Nicolas Sarkozy & Guy Verhofstadt verslaan Jose Rodriguez Zapatero & Gordon Brown
2004: Tony Blair & Gerard Schroeder verslaan Jose Aznar & Mat Herben
2000: Tony Blair & Gerard Schroeder verslaan Jacques Chirac & Jean-Luc Dehaene
1996: Silvio Berlusconi & John Major verslaan Martti Ahtisaari & Joschka Fischer
1992: Helmut Kohl & Jacques Santer verslaan Giuliano Amato & Jacques Delors
1988: Helmut Kohl verslaat Francois Mitterand
1984: Margaret Thatcher verslaat Anker Jørgensen
1980: Margaret Thatcher verslaat Joop den Uyl (Eerste man Willy Brandt trekt zich een week voor de verkiezingen terug en onze Joop staat er alleen voor, in het jaar dat onze andere Joop de Tour De France won)
1976: Willy Brandt verslaat Valéry Giscard d'Estaing
1972: Valéry Giscard d'Estaing verslaat Willy Brandt
Dit biedt natuurlijk stof tot Thomas Ross-achtige What If-verhalen, maar die laat ik aan mijn trouwe lezers over.
maandag 17 november 2008
De Baskische kwestie
De kwestie Baskenland is het meest zinloze geopolitieke probleem van Europa. De oplossing is namelijk zeer makkelijk, en het mooiste is: ik heb hem zelf bedacht en er is geen deuk in te slaan. Komt ie:
De ETA heeft zijn staakt-het-vuren in maart 2007 beëindigd. Niet lief, maar ook niet heel schokkend: tijdens hun staakt-het-vuren zijn er twee burgers door ETA-aanslagen om het leven gekomen, sinds het staakt-het-vuren in beeïndigd is één, een body-guard van een lokale politicus. Niettemin is de ETA zosoms in het nieuws omdat er her en der een militaire leider uit zijn grot wordt geplukt. Terecht natuurlijk, het zijn terroristen in de dop en die moet je zo min mogelijk ruimte geven om tot acties te komen. Maar eigenlijk is het enorm stuitend dat Spanje zoveel moeite steekt in het monitoren, opsporen, oppakken en inpakken van ETA-pionen terwijl de oplossing voor het oprapen ligt.
Basken hebben altijd geïsoleerd geleefd van Spanjaarden, omdat er nou eenmaal wat bergen in de weg liggen. Ze hebben een compleet andere taal, en zelfs een ander klimaat dan Spanje. De Basken hebben het ondanks hun isolatie voor elkaar gekregen om een van de meest welvarende gebieden van Spanje te worden. Baskenland heeft het volledige recht om onafhankelijk te worden. Spanjaarden hebben er nooit veel te zoeken gehad. Dat moet frustrerend zijn.
Toen de ETA groot werd, werden de Basken onderdrukt door Franco, die zoals veel fascisten, graag één natie zag. De ETA werd toen bejubeld als een verzetsbeweging. En ze opereren nog steeds op dezelfde manier als toen. Natuurlijk is het de ETA kwalijk te nemen dat ze geweldadig zijn en uit nationalistische idioten bestaan, maar als je zegt dat je niet eens met hen wil praten voed je hun frustratie alleen maar.
Een tegenargument dat ik vaak lees is dat de politieke tak Batasuna niet de meerderheid heeft in Baskenland (maar wel nog 12,5%), dus dat de Basken het ook wel geen onafhankelijkheid zullen willen. De waarheid is dat Baskenland een autonoom (maar geen onafhankelijk) stuk land is, met een regering waarin ook veel gematigde partijen een seperatistisch programma hebben. De grootste partij, de conservatieve PNV is er één van. Ook dat is niet meer dan logisch, want je hoeft helemaal geen extremist te zijn om in te zien dat Baskenland alle reden heeft om zich af te willen scheiden.
In 2006 wilde Zapatero als eerste premier van de nieuwe monarchie Spanje met de ETA gaan praten. Zeer moedig en vooral zeer logisch, het zou toch raar zijn als er geen gesprek komt omdat Zapatero niet voor rede vatbaar is, terwijl de ETA wel wil praten. Doch op 30 december 2006 pleegde de ETA een aanslag op een, bij wijze van spreken, cavia en het gesprek werd beëindigd.
Ik las een tijdje terug een artikel van politicoloog Alexander Wendt, die het erover heeft dat sommige poltieke bewegingen alleen maar gebonden worden door een politieke vijand. Als die vijand er niet is, weten ze zich geen raad meer en verdwijnen ze. Dat is dan zowat de grootste straf die je de Batasuna kan geven: maak Baskenland onafhankelijk en de beweging Batasuna/ETA is verloren.
Daarmee kom ik tot mijn vlammende conclusie, en die luidt: één oplossing is praten. Maar de beste oplossing is: verklaar Baskenland vandaag nog onafhankelijk. Ik besef wel dat Zapatero dat vanuit zijn positie en eerdere standpunten niet kan maken, maar een nieuwe premier kan dat wél. Zodra deze aan de macht is moet hij zeggen: per heden is Baskenland onafhankelijk. Hij zal er de ETA en Batasuna monddood en vleugellam mee maken, hij zal het (belachelijke, zwakbegaafde) adagium van niet-onderhandelen met terroristen niet schaden en tegelijk zal hij iets doen waarmee zowel Spanje als Baskenland volledige rechtvaardheid wordt aangedaan. Simple as that. De politicus die hiervoor de moed opbrengt zal ik bijzonder hoogachten.
De ETA heeft zijn staakt-het-vuren in maart 2007 beëindigd. Niet lief, maar ook niet heel schokkend: tijdens hun staakt-het-vuren zijn er twee burgers door ETA-aanslagen om het leven gekomen, sinds het staakt-het-vuren in beeïndigd is één, een body-guard van een lokale politicus. Niettemin is de ETA zosoms in het nieuws omdat er her en der een militaire leider uit zijn grot wordt geplukt. Terecht natuurlijk, het zijn terroristen in de dop en die moet je zo min mogelijk ruimte geven om tot acties te komen. Maar eigenlijk is het enorm stuitend dat Spanje zoveel moeite steekt in het monitoren, opsporen, oppakken en inpakken van ETA-pionen terwijl de oplossing voor het oprapen ligt.
Basken hebben altijd geïsoleerd geleefd van Spanjaarden, omdat er nou eenmaal wat bergen in de weg liggen. Ze hebben een compleet andere taal, en zelfs een ander klimaat dan Spanje. De Basken hebben het ondanks hun isolatie voor elkaar gekregen om een van de meest welvarende gebieden van Spanje te worden. Baskenland heeft het volledige recht om onafhankelijk te worden. Spanjaarden hebben er nooit veel te zoeken gehad. Dat moet frustrerend zijn.
Toen de ETA groot werd, werden de Basken onderdrukt door Franco, die zoals veel fascisten, graag één natie zag. De ETA werd toen bejubeld als een verzetsbeweging. En ze opereren nog steeds op dezelfde manier als toen. Natuurlijk is het de ETA kwalijk te nemen dat ze geweldadig zijn en uit nationalistische idioten bestaan, maar als je zegt dat je niet eens met hen wil praten voed je hun frustratie alleen maar.
Een tegenargument dat ik vaak lees is dat de politieke tak Batasuna niet de meerderheid heeft in Baskenland (maar wel nog 12,5%), dus dat de Basken het ook wel geen onafhankelijkheid zullen willen. De waarheid is dat Baskenland een autonoom (maar geen onafhankelijk) stuk land is, met een regering waarin ook veel gematigde partijen een seperatistisch programma hebben. De grootste partij, de conservatieve PNV is er één van. Ook dat is niet meer dan logisch, want je hoeft helemaal geen extremist te zijn om in te zien dat Baskenland alle reden heeft om zich af te willen scheiden.
In 2006 wilde Zapatero als eerste premier van de nieuwe monarchie Spanje met de ETA gaan praten. Zeer moedig en vooral zeer logisch, het zou toch raar zijn als er geen gesprek komt omdat Zapatero niet voor rede vatbaar is, terwijl de ETA wel wil praten. Doch op 30 december 2006 pleegde de ETA een aanslag op een, bij wijze van spreken, cavia en het gesprek werd beëindigd.
Ik las een tijdje terug een artikel van politicoloog Alexander Wendt, die het erover heeft dat sommige poltieke bewegingen alleen maar gebonden worden door een politieke vijand. Als die vijand er niet is, weten ze zich geen raad meer en verdwijnen ze. Dat is dan zowat de grootste straf die je de Batasuna kan geven: maak Baskenland onafhankelijk en de beweging Batasuna/ETA is verloren.
Daarmee kom ik tot mijn vlammende conclusie, en die luidt: één oplossing is praten. Maar de beste oplossing is: verklaar Baskenland vandaag nog onafhankelijk. Ik besef wel dat Zapatero dat vanuit zijn positie en eerdere standpunten niet kan maken, maar een nieuwe premier kan dat wél. Zodra deze aan de macht is moet hij zeggen: per heden is Baskenland onafhankelijk. Hij zal er de ETA en Batasuna monddood en vleugellam mee maken, hij zal het (belachelijke, zwakbegaafde) adagium van niet-onderhandelen met terroristen niet schaden en tegelijk zal hij iets doen waarmee zowel Spanje als Baskenland volledige rechtvaardheid wordt aangedaan. Simple as that. De politicus die hiervoor de moed opbrengt zal ik bijzonder hoogachten.
vrijdag 14 november 2008
Harry Patch
"Any one of them could have been me. Millions of men came to fight in this war and I find it incredible that I am the only one left."
Harry Patch is één van de laatste nog levende WO I-veteraan van Groot-Brittannië, en de laatste Tommy. Hij werd geboren in 1898. Van de week woonde hij de herdenking van 90 jaar na de WOI bij, samen met een 112- en een 108-jarige medeveteraan.
Patch was de enige van de drie die aan het front gevochten heeft. Hij herinnert zich de beruchte loopgraven als "modder, modder en nog eens modder, gemixt met bloed."
Ik heb ooit de zeer mooie laatste alinea's van het boek Van Het Westelijk Front Geen Nieuws (Im Westen Nichts Neues/All Quiet On The Western Front) online gezet. Het hele boek is een aanrader, maar als je leest over het groeiende nonchalansme en de doodsverachting waarmee honderdduizenden soldaten zichzelf in de strijd wierpen, is het moeilijk voor te stellen dat er nog ergens één persoon is die zelf aan het front is verschenen in deze vieze oorlog. Any of them could have been Harry Patch.
woensdag 12 november 2008
15 beste albums ooit
Omdat het alweer een jaartje terug is..
15. Afghan Whigs - Black Love
LOOOOOOOOOVEEEEEE LOOOOOOOOVEEEEEE OH YEAAAAAH ONE TWO THREE FOUR BABIIIIIIIH!
14. The Fall - Hex Enduction Hour
Hoe vaak je hem ook luistert, Mark E. Smith kan niet zingen. Maar wat een heerlijk dwars tegendraads album isse-dit.
13. David Bowie - Ziggy Stardust
Oja, een sterreman. Is er leven op maaaars? Ah, daar zullen we majoor Tom hebben. Whatever, wereldplaat.
12. Strangelove - Love And Other Demons
Strangelove maakte hele goede liedjes
11. Madrugada - The Nightly Disease
Langzame, onderhuidse, broeiende muziek.
10. Sunset Rubdown - Random Spirit Lover
Zeer drukke muziek waar je in de eerste instantie met de beste wil van de wereld geen touw aan vast kan knopen. Ik stuurde hiervan een nummer naar Paul en ik kreeg één woord terug als reactie: chaos. Maar bij herbeluistering maakt het gevoel van chaos plaats voor het gevoel dat je door een professionele coureur achterop een motor met volle snelheid door een bocht wordt geslingerd: je weet dat je je begeeft op het randje van wat 'goed' is, en daarom is het supergoed.
09. Swans - The Great Annihilator
Donkere, jagende muziek met lethargische vocalen. Soms slepend, soms opzwepend, maar overal spannend. Klasse-CD.
08. Ride - Nowhere
The Smiths meets takkeherrie. Shoegaze met een zalvende zanger. Het werkt, kennelijk. Het nummer Vapour Trail benadert de perfectie.
07. Suede - Dog Man Star
Ai, nu komen de erg goede CD's. Nooit gedacht dat een band met zulke megadecadente lyrics met muziek die aan alle kanten galmt me zo kan grijpen. Maar Suede heeft gewoon de X-factor. Een band met uitstraling en gevoel voor het in elkaar zetten van een goed liedje. Vooral mooi voor koude winternachten.
06. Modest Mouse - Good News For People Who Love Bad News
Hey Erik, jij als Modest Mouse-adept hoort toch een of andere Bulgaarse misdruk van hun eerste single het beste Modest Mouse-album te vinden? Waarom dit commerciele wangedrocht? Nou: vanwege The View, Bukowski, The World At Large en Ocean Breathes Salty, bijvoorbeeld.
05. Slowdive - Souvlaki
Emotionele CD. Als echte man ga je natuurlijk niet toegeven dat je kan janken om muziek, dus zeg ik dat ook maar niet van het bloedstollende Here She Comes. Voor de rest is alles zo heerlijk omfloerst op deze CD. Het is zo'n rustige muziek, maar toch weet je dat er zoveel interessants in gebeurt. Zachte muziek om keihard af te spelen.
04. The Cure - Faith
Een album dat alle vocht uit je lichaam slurpt. IJzig, kil en bovenal gewoon ontzettend goed. Op Doubt na staat er geen enkel nummer op dat geen vijf sterren verdient en daarom is dit het beste album van deze Godenband.
03. Pulp - Different Class
Halverwege de jaren '90 was de koude oorlog afgelopen en de heersende opinie was dat we aan het einde van de geschiedenis zaten - de democratie had gezegevied. Het hippietijperk was voorbij, iedereen leefde in deze superieure bestuursvorm en niemand hoefde meer te vechten voor zijn idealen.
Het Groot-Brittannië van die tijd was er één van gelijkgestemden, ofwel: van grijze muizen. Het über-Britse Pulp, met hun enigszins goedkoop aandoende arrangementen, wist de feeling van deze tijd subliem in een album te vatten. Op het eerste gehoor is dit album één groot feest, maar ergens onder de goede melodieën en de breed uitgewaaierde synthesizers ligt een serieus statement... een wanhoopsschreeuw, een verwoede poging om te ontsnappen aan de massa. Daarbij zijn de lyrics van Pulp vrijwel onbenaderbaar.
02. The Smiths - Meat Is Murder
Waar gaan die hele Smiths nu over? Waarom zou je luisteren naar een oude mopperpaus met een kinnebak zonder weerga? Ik weet het niet, het grijpt me gewoon. The Smiths vond ik al vanaf het eerste nummer dat ik van ze hoorde geweldige muziek maken, en het is een van de enige bands die ik al jaren achter elkaar onverminderd luister. Morrissey's humor, zijn stem, de geweldige jingle-jangle gitaren van Marr, iedereen mag het een topzware zeurband noemen maar dan zet ik The Headmaster Ritual, How Soon Is Now of Barbarism Begins At Home nog eens op.
01. Built To Spill - Perfect From Now On
Is Built To Spill de beste band ooit? Er valt wat tegenin te brengen. De bandnaam klinkt gay, de liedjes zijn lastig te doorgronden en de zanger heeft een buik en een baard en een kale kop met lang haar aan de zijkanten. Maar dit album suist en giert, en de plooien willen alle kanten opspringen wat een onderhuidse onrust veroorzaakt die maar zelden in de muziekgeschiedenis vertoond is. Er zijn zoveel goede muzikale ideeen in deze CD verwerkt en daarom broeit en groeit en gloeit en bloeit en boeit het haast iedere seconde.
15. Afghan Whigs - Black Love
LOOOOOOOOOVEEEEEE LOOOOOOOOVEEEEEE OH YEAAAAAH ONE TWO THREE FOUR BABIIIIIIIH!
14. The Fall - Hex Enduction Hour
Hoe vaak je hem ook luistert, Mark E. Smith kan niet zingen. Maar wat een heerlijk dwars tegendraads album isse-dit.
13. David Bowie - Ziggy Stardust
Oja, een sterreman. Is er leven op maaaars? Ah, daar zullen we majoor Tom hebben. Whatever, wereldplaat.
12. Strangelove - Love And Other Demons
Strangelove maakte hele goede liedjes
11. Madrugada - The Nightly Disease
Langzame, onderhuidse, broeiende muziek.
10. Sunset Rubdown - Random Spirit Lover
Zeer drukke muziek waar je in de eerste instantie met de beste wil van de wereld geen touw aan vast kan knopen. Ik stuurde hiervan een nummer naar Paul en ik kreeg één woord terug als reactie: chaos. Maar bij herbeluistering maakt het gevoel van chaos plaats voor het gevoel dat je door een professionele coureur achterop een motor met volle snelheid door een bocht wordt geslingerd: je weet dat je je begeeft op het randje van wat 'goed' is, en daarom is het supergoed.
09. Swans - The Great Annihilator
Donkere, jagende muziek met lethargische vocalen. Soms slepend, soms opzwepend, maar overal spannend. Klasse-CD.
08. Ride - Nowhere
The Smiths meets takkeherrie. Shoegaze met een zalvende zanger. Het werkt, kennelijk. Het nummer Vapour Trail benadert de perfectie.
07. Suede - Dog Man Star
Ai, nu komen de erg goede CD's. Nooit gedacht dat een band met zulke megadecadente lyrics met muziek die aan alle kanten galmt me zo kan grijpen. Maar Suede heeft gewoon de X-factor. Een band met uitstraling en gevoel voor het in elkaar zetten van een goed liedje. Vooral mooi voor koude winternachten.
06. Modest Mouse - Good News For People Who Love Bad News
Hey Erik, jij als Modest Mouse-adept hoort toch een of andere Bulgaarse misdruk van hun eerste single het beste Modest Mouse-album te vinden? Waarom dit commerciele wangedrocht? Nou: vanwege The View, Bukowski, The World At Large en Ocean Breathes Salty, bijvoorbeeld.
05. Slowdive - Souvlaki
Emotionele CD. Als echte man ga je natuurlijk niet toegeven dat je kan janken om muziek, dus zeg ik dat ook maar niet van het bloedstollende Here She Comes. Voor de rest is alles zo heerlijk omfloerst op deze CD. Het is zo'n rustige muziek, maar toch weet je dat er zoveel interessants in gebeurt. Zachte muziek om keihard af te spelen.
04. The Cure - Faith
Een album dat alle vocht uit je lichaam slurpt. IJzig, kil en bovenal gewoon ontzettend goed. Op Doubt na staat er geen enkel nummer op dat geen vijf sterren verdient en daarom is dit het beste album van deze Godenband.
03. Pulp - Different Class
Halverwege de jaren '90 was de koude oorlog afgelopen en de heersende opinie was dat we aan het einde van de geschiedenis zaten - de democratie had gezegevied. Het hippietijperk was voorbij, iedereen leefde in deze superieure bestuursvorm en niemand hoefde meer te vechten voor zijn idealen.
Het Groot-Brittannië van die tijd was er één van gelijkgestemden, ofwel: van grijze muizen. Het über-Britse Pulp, met hun enigszins goedkoop aandoende arrangementen, wist de feeling van deze tijd subliem in een album te vatten. Op het eerste gehoor is dit album één groot feest, maar ergens onder de goede melodieën en de breed uitgewaaierde synthesizers ligt een serieus statement... een wanhoopsschreeuw, een verwoede poging om te ontsnappen aan de massa. Daarbij zijn de lyrics van Pulp vrijwel onbenaderbaar.
02. The Smiths - Meat Is Murder
Waar gaan die hele Smiths nu over? Waarom zou je luisteren naar een oude mopperpaus met een kinnebak zonder weerga? Ik weet het niet, het grijpt me gewoon. The Smiths vond ik al vanaf het eerste nummer dat ik van ze hoorde geweldige muziek maken, en het is een van de enige bands die ik al jaren achter elkaar onverminderd luister. Morrissey's humor, zijn stem, de geweldige jingle-jangle gitaren van Marr, iedereen mag het een topzware zeurband noemen maar dan zet ik The Headmaster Ritual, How Soon Is Now of Barbarism Begins At Home nog eens op.
01. Built To Spill - Perfect From Now On
Is Built To Spill de beste band ooit? Er valt wat tegenin te brengen. De bandnaam klinkt gay, de liedjes zijn lastig te doorgronden en de zanger heeft een buik en een baard en een kale kop met lang haar aan de zijkanten. Maar dit album suist en giert, en de plooien willen alle kanten opspringen wat een onderhuidse onrust veroorzaakt die maar zelden in de muziekgeschiedenis vertoond is. Er zijn zoveel goede muzikale ideeen in deze CD verwerkt en daarom broeit en groeit en gloeit en bloeit en boeit het haast iedere seconde.
zondag 5 oktober 2008
Lied #zoveel
Als Jezus niet bestaat,
Rechtstaat, bescherm mij
Rechtstaat, ontfermt gij zich over mijn vervreemde lijf?
Geef me inzicht, geef me voetlicht, wees mijn vader, wees mijn voogd
Geef de waarborging van welzijn, die een rechtstaat beoogt
En ik wil ook van mijn pijn af, zo langzamerhand
We zijn in 2008, in een rijk Westers land
Als Jezus niet bestaat,
Rechtstaat, bescherm mij
Rechtstaat, ontfermt gij zich over mijn vervreemde lijf?
Spreken de feiten voor zich of heb ik geen overzicht?
Vind ik berusting in mijn woede juist omdát jullie die voeden?
Gij zijt alom en alwetentend, dus rechtstaat vertel:
WAAR IS DE WAARHEID EN WAAR BEN IK ZELF?
Als Jezus niet bestaat,
Rechtstaat, bescherm mij
Rechtstaat, ontfermt gij zich over mijn vervreemde lijf?
Rechtstaat, bescherm mij
Rechtstaat, ontfermt gij zich over mijn vervreemde lijf?
Geef me inzicht, geef me voetlicht, wees mijn vader, wees mijn voogd
Geef de waarborging van welzijn, die een rechtstaat beoogt
En ik wil ook van mijn pijn af, zo langzamerhand
We zijn in 2008, in een rijk Westers land
Als Jezus niet bestaat,
Rechtstaat, bescherm mij
Rechtstaat, ontfermt gij zich over mijn vervreemde lijf?
Spreken de feiten voor zich of heb ik geen overzicht?
Vind ik berusting in mijn woede juist omdát jullie die voeden?
Gij zijt alom en alwetentend, dus rechtstaat vertel:
WAAR IS DE WAARHEID EN WAAR BEN IK ZELF?
Als Jezus niet bestaat,
Rechtstaat, bescherm mij
Rechtstaat, ontfermt gij zich over mijn vervreemde lijf?
maandag 22 september 2008
Terrorisme in Ravenstein
Goed nieuws voor Hirsch Ballin; hij hoeft niet bang te zijn voor de eerste Moslim-aanslag in Nederland. Die heeft namelijk al lang geleden plaats gevonden.
Een Franse auto met explosieven. El Fatah, de PLO, de zwarte September-beweging, banden met radicale Moslims in Parijs - en dat allemaal in Ravenstein. In 1972 pleegde een Islamitische terreurgroep een aanslag op een gasverdeelcentrale in ons pittoreske maasstadje. "Een collectief gat in het geheugen", noemt Hans Goedkoop het. En ook ik had er nooit van gehoord tot ik toevallig op deze oude aflevering van Andere Tijden strandde. Curieus, want ik heb nochtans ooit een solide wetenschappelijk proefielwerksutk over de geschiedenis van Ravenstein gemaakt zonder hierop te zijn gestuit.
Meer informatie via de heemkundige kring van Ravenstein.
Een Franse auto met explosieven. El Fatah, de PLO, de zwarte September-beweging, banden met radicale Moslims in Parijs - en dat allemaal in Ravenstein. In 1972 pleegde een Islamitische terreurgroep een aanslag op een gasverdeelcentrale in ons pittoreske maasstadje. "Een collectief gat in het geheugen", noemt Hans Goedkoop het. En ook ik had er nooit van gehoord tot ik toevallig op deze oude aflevering van Andere Tijden strandde. Curieus, want ik heb nochtans ooit een solide wetenschappelijk proefielwerksutk over de geschiedenis van Ravenstein gemaakt zonder hierop te zijn gestuit.
Meer informatie via de heemkundige kring van Ravenstein.
donderdag 11 september 2008
25399
Gisteren zat ik in mijn college. Ik ervoer stramme ledematen. Misschien was ik te laat opgestaan, dat kan behoorlijk op je gestel slaan. Mijn nek deed pijn en ik wist het niet - je weet het nooit met pijn. De meeste pijnen hadden er net zo goed niet kunnen zijn, maar dan zijn ze er toch, en dan weet je het niet meer.
Vanmorgen wist ik het wel: ik ga rennen. Het was behoorlijk warm weer en mijn mp3-speler was opgeladen; niets weerhield me. Ik zette mijn fiets tegen een hek aan de rand van de stad, stak de straat over, de polder in, en begon wat vertwijfeld harder te lopen. Nog een geluk dat ik niet dik ben, dacht ik, want dikke mensen die rennen zien er niet uit. En ik rende.
Ik kende deze wegen. Ik had er ook wel eens gefietst. Ik stelde in mijn hoofd een eindpunt vast tot waar ik zou rennen. En ik rende.
De eerste kilometer ging goed. Daarna moest ik honderd meter langzaam lopen om op adem te komen en daarmee had ik genoeg adem verzameld voor een sprintje van 500 meter naar mijn eindpunt. Het was bijlange geen slecht eindpunt. Eigenlijk is het een van de mooiste punten die ik in de omgeving ken. Als je op de Megenseweg richting Megen - bij het bedrijf met opgezette dierenkoppen aan de buitenwand - wat richting het noorden kronkelt kom je er. Je loopt dan langs een serie loodsen waar op een gegeven moment een bomenpad haaks op staat. De Geerstraat. Het punt waar je uitkomt is mooi omdat je er gras ziet. Alleen maar vlak gras, in een perfecte halve cirkel begrensd door aan het oog ontrokken wegen. De wereld is er harmonieus en symmetrisch. Met een treffender woord heet dat: mooi.
Ik rende nog luttele meters, tot ik ongeveer bij de as van de halve cirkel kwam. Daar pauzeerde ik. Er klonk een onheilspellend lied van Pulp uit mijn mp3. Ik had dat lied nog nooit goed beluisterd. Ik kreeg er een visioen van, van een clown in een pak met veel gekleurde lappen. Hij kwam plots vanachter een boom vandaan, ik had hem niet opgemerkt. Hij wilde met me dansen. Ik wilde niet. "Dans!", zei hij. Jarvis Cocker, de zanger van Pulp, bleef doorzingen:
And this they saw as love
Loohoohoohoove
So sad to see
They suffocate at night
En de clown, hij danste. Ik kon hem niet stoppen. Hij pakte me bij mijn arm en maakte gracieuze bewegingen. Ik moest me mee laten sleuren. Hij had een grote bril op en een snor, een trieste naar beneden hangende snor. Het deed me denken aan Zwarte Pieten met een snor en wat voor een vreemd beeld ik dat altijd vond. Scheer je snor toch af voor je je verkleedt. Maar het was een snor die bij een vorig leven hoorde, die kon er niet af.
Het werd donkerder. Ik zag nu pas dat er een meisje tegen de boom lag. Ze dronk water uit een halveliterflesje. Ze lag daar zo mooi en sereen, als een garnituurtje dat een chefkok zorgvuldig over een maaltijd drapeert. Maar ik zocht geen oogcontact met haar. Ze zou het vast maar vreemd vinden dat ik niet mee wilde dansen - wat een houten klaas, zal ze gedacht hebben. Ik voelde me dan ook een zak specie, een starre gesloten zak, die als het het zich open probeert te stellen slechts zijn eigen stoffige grauwheid verspreidt. "Dans toch met dat meisje, rare clown! Zij is wel sierlijk, zij is wat je zoekt", wilde ik zeggen, maar er zat gruis in mijn mond. Ik keek de clown smekend aan, maar hij danste door. Ik liet me op schokkerige wijze meevoeren.
Those memories of love
Loohoohoohoove
So sad to see
to see it slowly die
Ik wrikte mezelf los en begon te rennen. Ik keek niet om. Waarom zou ik omkijken, ik kon toch niets zeggen. Als ik wel iets kon zeggen had ik gezegd: "sorry clown, sorry meisje, het is niet om jullie dat ik ren. Jullie moeten weten, ik moet rennen, het zijn de stramme ledematen."
Ik voelde spijt, geen goede motor als je rent. Maar ik rende.
Mijn conditie leek beter op de heenweg. Ik kon het niet al te hoge tempo dat ik mezelf oplegde soms niet meer aan en dan liep ik een honderdtal meter stapvoets. De laatste 500 meter kon ik echter weer een sprintje trekken en zodoende kwam ik terug bij mij fiets.
Wat zou je liever veranderen? Het heden, het verleden of de toekomst? De clown lachtte. Dat zijn nu juist drie van die dingen die helemaal niemand kan veranderen. Je kunt alleen rennen.
Vanmorgen wist ik het wel: ik ga rennen. Het was behoorlijk warm weer en mijn mp3-speler was opgeladen; niets weerhield me. Ik zette mijn fiets tegen een hek aan de rand van de stad, stak de straat over, de polder in, en begon wat vertwijfeld harder te lopen. Nog een geluk dat ik niet dik ben, dacht ik, want dikke mensen die rennen zien er niet uit. En ik rende.
Ik kende deze wegen. Ik had er ook wel eens gefietst. Ik stelde in mijn hoofd een eindpunt vast tot waar ik zou rennen. En ik rende.
De eerste kilometer ging goed. Daarna moest ik honderd meter langzaam lopen om op adem te komen en daarmee had ik genoeg adem verzameld voor een sprintje van 500 meter naar mijn eindpunt. Het was bijlange geen slecht eindpunt. Eigenlijk is het een van de mooiste punten die ik in de omgeving ken. Als je op de Megenseweg richting Megen - bij het bedrijf met opgezette dierenkoppen aan de buitenwand - wat richting het noorden kronkelt kom je er. Je loopt dan langs een serie loodsen waar op een gegeven moment een bomenpad haaks op staat. De Geerstraat. Het punt waar je uitkomt is mooi omdat je er gras ziet. Alleen maar vlak gras, in een perfecte halve cirkel begrensd door aan het oog ontrokken wegen. De wereld is er harmonieus en symmetrisch. Met een treffender woord heet dat: mooi.
Ik rende nog luttele meters, tot ik ongeveer bij de as van de halve cirkel kwam. Daar pauzeerde ik. Er klonk een onheilspellend lied van Pulp uit mijn mp3. Ik had dat lied nog nooit goed beluisterd. Ik kreeg er een visioen van, van een clown in een pak met veel gekleurde lappen. Hij kwam plots vanachter een boom vandaan, ik had hem niet opgemerkt. Hij wilde met me dansen. Ik wilde niet. "Dans!", zei hij. Jarvis Cocker, de zanger van Pulp, bleef doorzingen:
And this they saw as love
Loohoohoohoove
So sad to see
They suffocate at night
En de clown, hij danste. Ik kon hem niet stoppen. Hij pakte me bij mijn arm en maakte gracieuze bewegingen. Ik moest me mee laten sleuren. Hij had een grote bril op en een snor, een trieste naar beneden hangende snor. Het deed me denken aan Zwarte Pieten met een snor en wat voor een vreemd beeld ik dat altijd vond. Scheer je snor toch af voor je je verkleedt. Maar het was een snor die bij een vorig leven hoorde, die kon er niet af.
Het werd donkerder. Ik zag nu pas dat er een meisje tegen de boom lag. Ze dronk water uit een halveliterflesje. Ze lag daar zo mooi en sereen, als een garnituurtje dat een chefkok zorgvuldig over een maaltijd drapeert. Maar ik zocht geen oogcontact met haar. Ze zou het vast maar vreemd vinden dat ik niet mee wilde dansen - wat een houten klaas, zal ze gedacht hebben. Ik voelde me dan ook een zak specie, een starre gesloten zak, die als het het zich open probeert te stellen slechts zijn eigen stoffige grauwheid verspreidt. "Dans toch met dat meisje, rare clown! Zij is wel sierlijk, zij is wat je zoekt", wilde ik zeggen, maar er zat gruis in mijn mond. Ik keek de clown smekend aan, maar hij danste door. Ik liet me op schokkerige wijze meevoeren.
Those memories of love
Loohoohoohoove
So sad to see
to see it slowly die
Ik wrikte mezelf los en begon te rennen. Ik keek niet om. Waarom zou ik omkijken, ik kon toch niets zeggen. Als ik wel iets kon zeggen had ik gezegd: "sorry clown, sorry meisje, het is niet om jullie dat ik ren. Jullie moeten weten, ik moet rennen, het zijn de stramme ledematen."
Ik voelde spijt, geen goede motor als je rent. Maar ik rende.
Mijn conditie leek beter op de heenweg. Ik kon het niet al te hoge tempo dat ik mezelf oplegde soms niet meer aan en dan liep ik een honderdtal meter stapvoets. De laatste 500 meter kon ik echter weer een sprintje trekken en zodoende kwam ik terug bij mij fiets.
Wat zou je liever veranderen? Het heden, het verleden of de toekomst? De clown lachtte. Dat zijn nu juist drie van die dingen die helemaal niemand kan veranderen. Je kunt alleen rennen.
woensdag 3 september 2008
Als ik mijn Last-lijst nooit gewist had
...dan zou hij er nu zo uitzien (tussen haakjes de positie van de band op m'n huidige lijst):
1. Modest Mouse 1636 (3)
2. The Smiths 1089 (1)
3. Interpol 852 (27)
4. Built To Spill 624 (4)
5. Pavement 616 (5)
6. The Cure 603 (9)
7. Maxïmo Park 595 (69)
8. Morrissey 573 (7)
9. Pulp 525 (2)
10. The Fall 503 (11)
11. Suede 443 (6)
12. Wolf Parade 435 (16)
13. Silver Jews 429 (35)
14. Pixies 422 (51)
15. Joy Division 419 (46)
16. Figurines 390 (112)
17. Afghan Whigs 341 (8)
18. Sunset Rubdown 324 (20)
19. Slowdive 324 (10)
20. Editors 291 (117)
1. Modest Mouse 1636 (3)
2. The Smiths 1089 (1)
3. Interpol 852 (27)
4. Built To Spill 624 (4)
5. Pavement 616 (5)
6. The Cure 603 (9)
7. Maxïmo Park 595 (69)
8. Morrissey 573 (7)
9. Pulp 525 (2)
10. The Fall 503 (11)
11. Suede 443 (6)
12. Wolf Parade 435 (16)
13. Silver Jews 429 (35)
14. Pixies 422 (51)
15. Joy Division 419 (46)
16. Figurines 390 (112)
17. Afghan Whigs 341 (8)
18. Sunset Rubdown 324 (20)
19. Slowdive 324 (10)
20. Editors 291 (117)
dinsdag 26 augustus 2008
Abe Vigoda leeft
In 1982, People magazine erroneously declared him dead. Vigoda took the error with good humor, posing for a photograph showing him sitting up in a coffin, holding the magazine in question. This rumor was nearly started again in 1987 when a reporter for Secaucus, New Jersey television station WWOR, Channel 9 erroneously referred to him as "the late Abe Vigoda".[citation needed] She corrected herself on the air the next day.
Erroneous reports of Vigoda's death as well as questions of whether he is alive or dead have become a running joke:
-A Late Night with David Letterman skit showed Letterman trying to summon Vigoda's ghost. Vigoda then walked in and declared, "I'm not dead, you idiot!"
In a Comedy Central Roast of Drew Carey, with Abe Vigoda present in the audience, comedian Jeffrey Ross stated "and my one regret is that Abe Vigoda isn't alive to see this." He followed that with "Drew, you go to Vegas, what's the over-under on Abe Vigoda?"
-In 2002, Greg Galcik recorded a song "Abe Vigoda's Dead", a parody of "Bela Lugosi's Dead" by Bauhaus. (Whahahaha!)
The Web site at abevigoda.com, run by an outside party, has as its sole purpose a status announcement of whether the actor is alive or dead.
-In the show "Yes, Dear" Jimmy writes a song titled "Things I Think About at Work" with a line that says "I wonder if Abe Vigoda's still alive".
-In 2004, Bob Vesterman created the "Abe Vigoda Status" add-on for the Firefox web browser. General release of the extension on February 14, 2005 overwhelmed abevigoda.com with traffic.
-A November 2006 Conan O'Brien sketch showed an audience member summoning the dead. The "deceased person" turned out to be Vigoda.
Vergeet vooral niet elke dag http://www.abevigoda.com/ te checken.
woensdag 20 augustus 2008
Taalkaart
Alhier, een kaart van alle taalgebieden waar ik ben geweest:
Donkergroen: Germaanse talen (Ik was in Nederland, Belgie, Zwitserland, Duitsland, Luxemburg en Denemarken)
Zalmkleurig: Romaanse talen (Ik was in Frankrijk, Spanje en Italie)
Geel: Fins-Oegrische talen (Ik was in Hongarije)
Lichtgroen: Baskisch (Ik was in Spanje en Frankrijk)
Groenbruin Arabische talen (Ik was in Tunesie)
Lila: Slavische talen (Ik was in Tsjechie)
Donkergroen: Germaanse talen (Ik was in Nederland, Belgie, Zwitserland, Duitsland, Luxemburg en Denemarken)
Zalmkleurig: Romaanse talen (Ik was in Frankrijk, Spanje en Italie)
Geel: Fins-Oegrische talen (Ik was in Hongarije)
Lichtgroen: Baskisch (Ik was in Spanje en Frankrijk)
Groenbruin Arabische talen (Ik was in Tunesie)
Lila: Slavische talen (Ik was in Tsjechie)
donderdag 7 augustus 2008
Het geluk van Sjonnies (II)
[Lees eerst deel I]
Geobsedeerd als ik geraakt was door het bewuste lied van New Four heb ik contact gezocht met de leden (ik wou typen: helden) van de band:
Ondanks dat het een oud nummer betreft dat uit het collectieve geheugen gewist is, kreeg ik binnen een half uur elektronische post terug:
En het nummer kreeg ik als mp3 meegestuurd. New Four four evarhrhr!
Geobsedeerd als ik geraakt was door het bewuste lied van New Four heb ik contact gezocht met de leden (ik wou typen: helden) van de band:
Goededag,
Ik ken New Four al geruime tijd en mijn beeld van jullie band is dat het iedere keer een groot feest is, om niet te zeggen een gekkenhuis, als jullie van je hebben laten horen. Nu weet ik dus dat jullie vooral thuis zijn in vrolijke oppeppende liedjes en in meezingbare Nederlandse smartlappen met een kwinkslag.
Afgelopen zaterdag was ik in mijn vaste poolcafe met mijn maten Constant en Ben en toen hoorde ik een nummer waarin ik vaag jullie stijl herkende. Enig nazoekwerk leverde op dat het nummer "Mijn geluk dat komt nog wel heet", en inderdaad van jullie hand was. Nu heb ik enkele vragen over dit nummer:
Is dit nummer nog ergens verkrijgbaar (wellicht kunnen jullie me een mp3 toezenden)?
Is het inderdaad uit 1974?
Waarom is de stijl van dit nummer zoveel larmoyanter dan de rest van jullie werk? Waren jullie in een fase waarin jullie experimenteerden met stijlen, wellicht beinvloed door de Engelse post-punk-beweging?
Als jullie nog meer informatie over dit nummer hebben hoor ik die natuurlijk ook graag! Met vriendelijke groet,
Erik
Ondanks dat het een oud nummer betreft dat uit het collectieve geheugen gewist is, kreeg ik binnen een half uur elektronische post terug:
Hier het nummer waar je naar vroeg
het is er inderdaad een van 1974
Wat de stijl van het liedje betreft
Je moet eens wat proberen niet...?
Tegenwoordig wordt het ook allemaal wat moderner
ach ja je mot met de tijd mee zullen we maar zeggen
veel plezier met het liedje...en volg New Four gewoon door je zult de komende tijd nog veel gaan horen
En het nummer kreeg ik als mp3 meegestuurd. New Four four evarhrhr!
zondag 3 augustus 2008
Gastcolumn van Fons de Poel
Columns schrijf ik graag, maar daarom nog niet vaak. Het liefst zou ik wekelijks een column op deze site neerzetten, waarin ik mijn bezoekers een maatschappijkritische lachspiegel voorhoud, maar zoals wel vaker schiet zoiets er dan jammerlijk bij in. Ik was dan ook erg verheugd toen Fons de Poel mij deze gastcolumn aanbood om op mijn weblog te plaatsen. Hoe kom je nu weer in aanraking met Fons de Poel, Erik? zal je je afvragen. Nou, dat heeft een geschiedenis.
Het was nog ochtend toen mijn telefoon rinkelde. Ik had toen kunnen zeggen: fok die telefoon, het is acht uur ’s ochtends, ik ben vrij en ik wil slapen. Maar toen de telefoon voor de tiende keer overging was ik het gerinkeld zo zat, dat ik me uit mijn bed sleepte en hem opnam.
“Jij bent schrijver, hè”, sprak de man aan de andere kant van de lijn met een vervormde stem.
“Dat zou ik zo niet willen stellen”, antwoordde ik, “maar wie bent u?”
“Dat doet niet terzake.”
Ik had al lang gehoord dat het Fons de Poel was die me opbelde, en even moest ik de drang onderdrukken om joviaal ‘FONSJE!’ te roepen, maar ik besloot het spelletje maar mee te spelen, en bromde “okay.”
“Wat voor boeken lees je zelf, Erik?” vroeg Fons de Poel me vrijpostig.
“Nou, denk aan de Opwindvogelkronieken, Kind Onder Kannibalen, Van Het Westelijke Front Geen Nieuws, Elementaire Deeltjes”, begon ik, terwijl Fons de Poel zachtjes instemmende geluiden humde alsof hij de titels aan het meeschrijven was. Toen onderbrak hij me bruut en zei: “en Dimitri Verhulst? Die lees je zeker ook hè?”
Ik begon me langzaamaan af te vragen wat dit te betekenen had. Publieke figuren zijn mensen en mensen bellen mensen, dus dat gegeven op zich verbaasde me niet, maar welke kant Fons de Poel op wilde met zijn telefoontje was me op dit punt nog geheel onduidelijk.
“Dimitiri Verhulst, hoezo?” vroeg ik.
“Ik las wat passages van je boek op je blog en ik vond ze erg Dimitiri Verhulst-achtig. Je weet wel, vertelsels over rare oude mensen en zo, het had zo van Dimitri’s hand kunnen zijn”
Zoiets laat ik niet over me heengaan, en ik sneerde op kattige toon: “Moet jij eens luisteren ‘anonieme beller’: er valt aan één passage niet te oordelen of mijn boek Dimitri Verhulst-achtig is of niet. Soit, er zitten wat vreemde oude mensen in de hoofdstukken die online staan, dat klopt, maar heeft Verhulst daar soms een patent op? Ik heb pagina drie tot en met vijf online gezet, en ik kan je garanderen dat er tot aan pagina 41 (éénenveertig) geen enkel vreemd oud mens meer voorkomt in mijn boek . Daarbij heeft Verhulst zijn stijl gejat van Herman Brusselmans, Herman Brusselmans jatte het van Louis Paul Boon, en Louis Paul Boon was zelf ook nooit op het idee gekomen over vreemde oude mensen te schrijven als hij er zelf niet een was.”
Fons de Poel zweeg even, en zei toen gelaten: “Sorry. Ik bedoelde het niet kwaad. Je moet weten: ik ben Fons de Poel”.
“Ooh, maar dat verandert de zaak”, loog ik vriendelijk, “waarom bel je me, Fons?”
“Nou, ik zoek een auteur om een biografie te schrijven over Loretta Schrijver. Ik moet wel vermelden dat het een fictieve biografie wordt, over hoe het leven van Loretta Schrijver had kúnnen gaan dus. In hoofdlijnen heb ik al een plot, waarin ze op haar zeventiende in een naaiatelier in Parijs gaat werken en daar Ursul de Geer ontmoet. Ik zoek alleen iemand die deze verhaallijn uitwerkt. Ik heb zelf al een passage geschreven waarin Ursul en Loretta de liefde bedrijven. Wil je dat ik die voorlees?”
“Fons”, zei ik, “ik vind je een prima gozer, maar ik heb helaas simpelweg geen tijd voor een fictieve biografie over Loretta Schrijver. Ik hoop dat je dat kunt begrijpen.”
“Dat kan ik wel”, zei hij, en toen gaf hij me deze gastcolumn om op mijn weblog te zetten.
zaterdag 2 augustus 2008
Het geluk van Sjonnies
Vorige zaterdag poolde ik met Paul en Michael in het poolcafé Libre te Oss. Ze draaiden er typische vrachtwagenchauffeurmuziek, dat wil zeggen: geelgedraaide Engelse plattelandsbands als Dire Straits en veel Nederlandse smartlappen. Vooral die smartlappen sprongen in het oog (oor) omdat ze werkelijk geen cliché uit de weg gingen. Meestal konden we het vervolg van een couplet al voorspellen als er nog maar een paar woorden gezongen waren – het ging over rozen en orchideeën, want het leven duurt maar even, je kent het wel.
Het geweldigste nummer was een soort Gothic-variant van een smartlap. We waren nietsvermoedend aan het poolen, toen het nummer inzette - met een zwaar lijzige Sjonniestem die zong:
Ik heb in m'n leeeeven nooit een beetje geluk gekend
Ik verslikte me in mijn cola, Paul in zijn bier en Michael in een biljartbal. Was dit nummer serieus? Soit, het refrein dan:
Mijn geluk dat komt nog wel, ook al duurt 't nog
zo lang
Mijn geluk dat komt nog wel, voor de liefde ben ik
niet bang
Mijn geluk dat komt nog wel, ook al duurt 't nog
zo lang
Mijn geluk dat komt nog wel, voor de liefde ben ik
niet bang
Ja, dit nummer is zwaar serieus. Het in 1974 uitgebracht door de smartlapband band New Four leert een google-sessie me, een Nederlandstalige band die volgens hun website al jaren aan de weg timmert in het circuit. Helaas is over dit specifieke nummer niet meer informatie te vinden.
Toch intrigeert het nummer (is dat werkwoord ook niet-wederkerend te gebruiken?). De doelgroep is overwaarschijnlijk een zeer trieste: niet al te snuggere lelijke vrijgezelle kampoveertigers. Ik beeld me in ieder geval in dat deze mensen massaal troost vinden bij dit nummer. Voor de band New Four is het geluk inderdaad gekomen: aan hun site te zien worden ze 34 jaar na dato nog steeds geboekt en hebben ze zich toegelegd op “covers van U2, Tina Turner en polka’s voor opa en oma”. Het zou grappiger zijn als de band vandaag de dag bestond uit oude volkszangers die zwarte make-up en pruiken droegen, maar je moet iedereen maar hun geluk gunnen.
Het geweldigste nummer was een soort Gothic-variant van een smartlap. We waren nietsvermoedend aan het poolen, toen het nummer inzette - met een zwaar lijzige Sjonniestem die zong:
Ik heb in m'n leeeeven nooit een beetje geluk gekend
Ik verslikte me in mijn cola, Paul in zijn bier en Michael in een biljartbal. Was dit nummer serieus? Soit, het refrein dan:
Mijn geluk dat komt nog wel, ook al duurt 't nog
zo lang
Mijn geluk dat komt nog wel, voor de liefde ben ik
niet bang
Mijn geluk dat komt nog wel, ook al duurt 't nog
zo lang
Mijn geluk dat komt nog wel, voor de liefde ben ik
niet bang
Ja, dit nummer is zwaar serieus. Het in 1974 uitgebracht door de smartlapband band New Four leert een google-sessie me, een Nederlandstalige band die volgens hun website al jaren aan de weg timmert in het circuit. Helaas is over dit specifieke nummer niet meer informatie te vinden.
Toch intrigeert het nummer (is dat werkwoord ook niet-wederkerend te gebruiken?). De doelgroep is overwaarschijnlijk een zeer trieste: niet al te snuggere lelijke vrijgezelle kampoveertigers. Ik beeld me in ieder geval in dat deze mensen massaal troost vinden bij dit nummer. Voor de band New Four is het geluk inderdaad gekomen: aan hun site te zien worden ze 34 jaar na dato nog steeds geboekt en hebben ze zich toegelegd op “covers van U2, Tina Turner en polka’s voor opa en oma”. Het zou grappiger zijn als de band vandaag de dag bestond uit oude volkszangers die zwarte make-up en pruiken droegen, maar je moet iedereen maar hun geluk gunnen.
vrijdag 1 augustus 2008
Lelijkaards tijdens je lijden
November 1900
"Ik zei de verpleger die dagelijks de wonde in mijn oor komt verzorgen dat ik niet verwacht dat ik nog zal genezen. Maar hij glimlachte en antwoordde niets: ik veronderstel dat het verkeerd van me was te verwachten dat hij bezorgd zou zijn over mijn fysieke welzijn, want dat heb je met verplegers nooit. Ik zou niet om de dood geven als zij die je dan bijstaan niet zo lelijk waren. Toen ik verleden jaar naar de tandarts ging om mijn kiezen te laten trekken, en de klem en de gaspomp zag, maakte dat op mij geen indruk. Mijn grote angst gold voor de tandarts zelf – toen ik hem zag eiste ik terstond een volledige verdoving. [..]
Nu moet ik ophouden want ik hoor stappen op de trap. Als het de Dood niet is, is het Maurice."
Dit waren de laatste aantekeningen van Oscar Wilde (1854-1900), uit: Het laatste testament van Oscar Wilde van Peter Ackroyd. Oscar Wilde was een bijzonder voorlijke Ierse schrijver, dichter en humorist. Hij is niet per se te vroeg gestorven. Wel te vroeg geboren.
"Ik zei de verpleger die dagelijks de wonde in mijn oor komt verzorgen dat ik niet verwacht dat ik nog zal genezen. Maar hij glimlachte en antwoordde niets: ik veronderstel dat het verkeerd van me was te verwachten dat hij bezorgd zou zijn over mijn fysieke welzijn, want dat heb je met verplegers nooit. Ik zou niet om de dood geven als zij die je dan bijstaan niet zo lelijk waren. Toen ik verleden jaar naar de tandarts ging om mijn kiezen te laten trekken, en de klem en de gaspomp zag, maakte dat op mij geen indruk. Mijn grote angst gold voor de tandarts zelf – toen ik hem zag eiste ik terstond een volledige verdoving. [..]
Nu moet ik ophouden want ik hoor stappen op de trap. Als het de Dood niet is, is het Maurice."
Dit waren de laatste aantekeningen van Oscar Wilde (1854-1900), uit: Het laatste testament van Oscar Wilde van Peter Ackroyd. Oscar Wilde was een bijzonder voorlijke Ierse schrijver, dichter en humorist. Hij is niet per se te vroeg gestorven. Wel te vroeg geboren.
donderdag 31 juli 2008
Shoegaze en Balzac
Ik ben soort van dronken, en daarom ga ik me wagen aan een stukje onbeschaamd pretentieuze keukentafelfilosofie, naar aanleiding van citaten uit een roman die ik las:
"Strikt genomen bestaat tekenen niet! [..] De lijn is het middel waardoor de mens zich rekenschap geeft van de uitwerking van het licht op de dingen; maar in de natuur waar alles gevuld is bestaan geen lijnen; [..] Ik laat de lijnen dan ook niet ophouden, de omtrekken gaan schuil onder een nevel van blonde en warme halftinten die het onmogelijk maakt precies de vinger te leggen op de plaats waar omtrekken en achtergronden elkaar ontmoeten"
Aldus Frenhofer, een oude schilder in het boek Le Chef-d' oeuvre inconnu van Honore de Balzac (hihi, die man heet Balzak). Hij heeft zijn leven eraan besteed een schilderij te maken dat 'leeft' - meerbepaald: een vrouw te tekenen die het leven van een echte vrouw uitademt. Dit werk heeft hij uiteindelijk voltooid en daar is hij nogal in zijn nopjes mee, hij raakt zelfs totaal in vervoering als hij naar zijn eigen schilderij kijkt. Enthousiast laat hij het werk aan twee van zijn leerlingen zien:
"'Ha!' riep hij [Frenhofer] uit, ' op zoveel volmaaktheid waren jullie niet voorbereid! Jullie staan voor een vrouw en je zoekt een schilderij. Op dit doek is zoveel diepte, de lucht is zo echt, dat ze voor jullie niet te onderscheiden is van de lucht die ons omringd. Waar is de kunst? Weg, verdwenen! Dit is de levende gestalte van een meisje."
De leerlingen zijn evenwel niet enthousiast:
"'Ziet gij iets?' vroeg Poussin aan Pourbus.
'Neen, jij?'
'Niets.'
[..]
'De oude lansknecht houdt ons voor de gek', zei Poussin en ging weer voor het vermeende schilderij staan. 'Ik zie daar niet meer dan een verwarde massa kleuren, bijeengehouden door een veelheid van grillige lijnen in een muur van verfkorsten.'"
De overpeinzing die ik had, is de parallel die te trekken valt tussen Frenhofers benadering van perfecte schilderkunst en de benadering van een bepaalde stroming in de muziek, te weten de shoegaze/dreampop-muziek die begin jaren '90 opkwam. Frenhofer bepleit dat een schilderij dat nastreeft de levende realiteit uit te drukken niet uit duidelijke lijnen moet bestaan, maar dat alleen door een flinke kleurennevel schoonheid kan ontstaan - hoe ontoegankelijk dat ook is voor degene die deze benadering voor de eerste maal aanschouwt. Ditzelfde gevoel heb ik als in naar My Bloody Valentine of Slowdive luister: de liedjes komen uit de verf (o, de parallel) omdat ze gehuld zijn in een muur van nevel; geen noot is eenvormig, en juist daarom klinkt het zo echt. Er valt zoveel te ontdekken in de nummers. Alhier:
My Bloody Valentine: deze en deze,
Slowdive: ditte (alleen het eerste nummer) en datte
Ride: D'n dieje; deze heb ik zelf geupload.
Natuurlijk is deze benadering van muziek een ijzig glad pad, omdat het risico slechts interessantdoenerij te bezigen flagrant op de loer ligt - het eerste nummer van MBV balanceert misschien op het randje. (In dat kader: wee een band als Tool, die leentjebuur speelde bij de Shoegaze-beweging, maar vergat enige schoonheid in de muziek te verwerken - of die band is gewoon niet voor mijn oren weggelegd.) In nuchtere toestand luister ik trouwens minstens net zo graag naar de down-to-earth Indie of Britpop van deze wereld.
"Strikt genomen bestaat tekenen niet! [..] De lijn is het middel waardoor de mens zich rekenschap geeft van de uitwerking van het licht op de dingen; maar in de natuur waar alles gevuld is bestaan geen lijnen; [..] Ik laat de lijnen dan ook niet ophouden, de omtrekken gaan schuil onder een nevel van blonde en warme halftinten die het onmogelijk maakt precies de vinger te leggen op de plaats waar omtrekken en achtergronden elkaar ontmoeten"
Aldus Frenhofer, een oude schilder in het boek Le Chef-d' oeuvre inconnu van Honore de Balzac (hihi, die man heet Balzak). Hij heeft zijn leven eraan besteed een schilderij te maken dat 'leeft' - meerbepaald: een vrouw te tekenen die het leven van een echte vrouw uitademt. Dit werk heeft hij uiteindelijk voltooid en daar is hij nogal in zijn nopjes mee, hij raakt zelfs totaal in vervoering als hij naar zijn eigen schilderij kijkt. Enthousiast laat hij het werk aan twee van zijn leerlingen zien:
"'Ha!' riep hij [Frenhofer] uit, ' op zoveel volmaaktheid waren jullie niet voorbereid! Jullie staan voor een vrouw en je zoekt een schilderij. Op dit doek is zoveel diepte, de lucht is zo echt, dat ze voor jullie niet te onderscheiden is van de lucht die ons omringd. Waar is de kunst? Weg, verdwenen! Dit is de levende gestalte van een meisje."
De leerlingen zijn evenwel niet enthousiast:
"'Ziet gij iets?' vroeg Poussin aan Pourbus.
'Neen, jij?'
'Niets.'
[..]
'De oude lansknecht houdt ons voor de gek', zei Poussin en ging weer voor het vermeende schilderij staan. 'Ik zie daar niet meer dan een verwarde massa kleuren, bijeengehouden door een veelheid van grillige lijnen in een muur van verfkorsten.'"
De overpeinzing die ik had, is de parallel die te trekken valt tussen Frenhofers benadering van perfecte schilderkunst en de benadering van een bepaalde stroming in de muziek, te weten de shoegaze/dreampop-muziek die begin jaren '90 opkwam. Frenhofer bepleit dat een schilderij dat nastreeft de levende realiteit uit te drukken niet uit duidelijke lijnen moet bestaan, maar dat alleen door een flinke kleurennevel schoonheid kan ontstaan - hoe ontoegankelijk dat ook is voor degene die deze benadering voor de eerste maal aanschouwt. Ditzelfde gevoel heb ik als in naar My Bloody Valentine of Slowdive luister: de liedjes komen uit de verf (o, de parallel) omdat ze gehuld zijn in een muur van nevel; geen noot is eenvormig, en juist daarom klinkt het zo echt. Er valt zoveel te ontdekken in de nummers. Alhier:
My Bloody Valentine: deze en deze,
Slowdive: ditte (alleen het eerste nummer) en datte
Ride: D'n dieje; deze heb ik zelf geupload.
Natuurlijk is deze benadering van muziek een ijzig glad pad, omdat het risico slechts interessantdoenerij te bezigen flagrant op de loer ligt - het eerste nummer van MBV balanceert misschien op het randje. (In dat kader: wee een band als Tool, die leentjebuur speelde bij de Shoegaze-beweging, maar vergat enige schoonheid in de muziek te verwerken - of die band is gewoon niet voor mijn oren weggelegd.) In nuchtere toestand luister ik trouwens minstens net zo graag naar de down-to-earth Indie of Britpop van deze wereld.
donderdag 17 juli 2008
Muzieklijstje
Want dat is alweer een poosje terug. Vandaag: mijn top 5 favoriete lied'ren van mijn 15 favoiete bands volgens Last.
Pulp
1. Monday Morning
2. Wickerman
3. Razzmatazz
4. Common People
5. Aborigines
The Smiths
1. Paint A Vulgar Picture
2. Barbarism Begins At Home
3. There Is A Light That Never Goes Out
4. This Charming Man
5. The Headmaster Ritual
Modest Mouse
1. Ocean Breathes Salty
2. Dark Center Of The Universe
3. Talking Shit About A Pretty Sunset
4. World At Large
5. Styrofoam Boots/It's All Nice On Ice, Alright
Built to Spill
1. Car
2. Liar
3. The Weather
4. Randy Described Eternity
5. Untrustable pt. 2 (About Someone Else)
Pavement
1. Gold Soundz
2. Here
3. No Life Singed Her
4. Stereo
5. Shady Lane
Suede
1. New Generation
2. By The Sea
3. The Asphalt World
4. Animal Nitrate
5. Still Life
Morrissey
1. Speedway
2. Now My Heart Is Full
3. Everyday Is Like Sunday
4. The Boy Racer
5. Girl Least Likely To
Afghan Whigs
1. Bulletproof
2. Gentlemen
3. Debonair
4. Going To Town
5. Brother Woodrow/Closing Prayer
The Cure
1. Lovesong
2. There Is No If ..
3. One Hundred Years
4. The Funeral Party
5. In Between Days
The Fall
1. Hip Priest
2. Blindness
3. Crop/Dust
4. I Am Damo Suzuki
5. And This Day
Slowdive
1. Here She Comes
2. Dagger
3. 40 Days
4. Machine Gun
5. When The Sun Hits
Okkervil River
1. Black
2. Our Life Is Not A Movie Or Maybe
3. The President's Dead
4. It Ends With A Fall
5. For Real
Madrugada
1. Majesty
2. The Frontman
3. The Kids Are On Highstreet
4. Step In This Room And Dance For Me
5. Hands Up - I Love You
Ride
1. Vapour Trail
2. Polar Bear
3. Leave Them All Behind
4. Cool Your Boots
5. Taste
Wolf Parade
1. This Heart's On Fire
2. Californian Dreamer
3. Fine Young Cannibals
4. Modern World
5. I'll Believe In Anything
Pulp
1. Monday Morning
2. Wickerman
3. Razzmatazz
4. Common People
5. Aborigines
The Smiths
1. Paint A Vulgar Picture
2. Barbarism Begins At Home
3. There Is A Light That Never Goes Out
4. This Charming Man
5. The Headmaster Ritual
Modest Mouse
1. Ocean Breathes Salty
2. Dark Center Of The Universe
3. Talking Shit About A Pretty Sunset
4. World At Large
5. Styrofoam Boots/It's All Nice On Ice, Alright
Built to Spill
1. Car
2. Liar
3. The Weather
4. Randy Described Eternity
5. Untrustable pt. 2 (About Someone Else)
Pavement
1. Gold Soundz
2. Here
3. No Life Singed Her
4. Stereo
5. Shady Lane
Suede
1. New Generation
2. By The Sea
3. The Asphalt World
4. Animal Nitrate
5. Still Life
Morrissey
1. Speedway
2. Now My Heart Is Full
3. Everyday Is Like Sunday
4. The Boy Racer
5. Girl Least Likely To
Afghan Whigs
1. Bulletproof
2. Gentlemen
3. Debonair
4. Going To Town
5. Brother Woodrow/Closing Prayer
The Cure
1. Lovesong
2. There Is No If ..
3. One Hundred Years
4. The Funeral Party
5. In Between Days
The Fall
1. Hip Priest
2. Blindness
3. Crop/Dust
4. I Am Damo Suzuki
5. And This Day
Slowdive
1. Here She Comes
2. Dagger
3. 40 Days
4. Machine Gun
5. When The Sun Hits
Okkervil River
1. Black
2. Our Life Is Not A Movie Or Maybe
3. The President's Dead
4. It Ends With A Fall
5. For Real
Madrugada
1. Majesty
2. The Frontman
3. The Kids Are On Highstreet
4. Step In This Room And Dance For Me
5. Hands Up - I Love You
Ride
1. Vapour Trail
2. Polar Bear
3. Leave Them All Behind
4. Cool Your Boots
5. Taste
Wolf Parade
1. This Heart's On Fire
2. Californian Dreamer
3. Fine Young Cannibals
4. Modern World
5. I'll Believe In Anything
dinsdag 15 juli 2008
Kurt Vonnegut Jr.
was een Amerikaanse schrijver. Hij had het bombardement van Dresden meegemaakt. Hij leefde van 1922 tot 2007. Hij was een bijzonder grappige man.
Nog één vraag over de oorlog: denkt u nog wel een terug aan het bombardement van Dresden?
-Ik heb er een boek over geschreven: Slaughterhouse Five. Het boek is nog in de handel en af en toe moet ik er zakelijk iets mee doen. Marcel Ophuls heeft me gvraagd aan zijn film mee te werken, The Memory Of Justice. Hij wilde dat ik over Dresden zou praten als over een gruweldaad. Ik heb hem verteld dat hij beter met mijn vriend Bernard V. O’Hare [..] kon gaan praten, en dat heeft hij gedaan. [..]
Waarom hebt u niet willen getuigen?
-Ik had een Duitse naam. Ik wilde geen discussie aangaan met mensen die vonden dat Dresden naar de verdommenis gebombardeerd moest worden. Alles wat ik erover in mijn boek heb gezegd is dat Dresden inderdaad goedschiks of kwaadschiks naar de verdommenis is gebombaardeerd.
Is het het grootste bloedbad in de geschiedenis van Europa geweest?
-Het was in elk geval de snelste moordpartij op een groot aantal mensen – 135 000 mensen binnen een paar uur dood. Er zijn natuurlijk wel tragere moordpartijen geweest.
De vernietigingskampen
-Ja, daar zijn uiteindelijk een miljoen mensen vermoord. Velen beschouwen het bloedbad van Dresden als een gerechtvaardigde en slechts minimale wraak op wat er in de vernietigingskampen is aangericht. Misschien. Zoals ik al zei, discussieer ik daar nooit over. Ik wil tussen haakjes wel opmerken dat aan absoluut iedereen die toevallig in de onbeschermde stad woonde de doodstraf werd opgelegd [..]. Eigenlijk hadden O’Hare en ik op de lijst moeten staan. Hoe meer lijken, hoe gerechtvaardigder de wraak.
De Franklin Library brengt een luxe editie van Slaughterhouse Five op de markt, geloof ik.
-Ja, mij is gevraagd een nieuw voorwoord te schrijven.
Hebt u nieuwe gedachten over het onderwerp
-Ik heb gezegd dat er slechts één persoon op de hele planeet is die beter geworden is van de aanval, die tientallen miljoenen dollars moet hebben gekost. Door de aanval is de oorlog geen halve seconde eerder geëindigd. Eem Duitse verdedigingsactie of aanval is er niet door verzwakt en geen enkele persoon is erdoor gered uit een vernietigingskamp. Er is maar één persoon die er beter van is geworden – niet twee of vijf of tien. Één maar.
En wie is dat dan?
-Ik. Ik heb drie dollar gekregen voor iedere persoon die om het leven is gekomen. Moet u zich voorstellen.
Uit: De ontdekking van de literatuur - Joost Zwagerman (2007)
Nog één vraag over de oorlog: denkt u nog wel een terug aan het bombardement van Dresden?
-Ik heb er een boek over geschreven: Slaughterhouse Five. Het boek is nog in de handel en af en toe moet ik er zakelijk iets mee doen. Marcel Ophuls heeft me gvraagd aan zijn film mee te werken, The Memory Of Justice. Hij wilde dat ik over Dresden zou praten als over een gruweldaad. Ik heb hem verteld dat hij beter met mijn vriend Bernard V. O’Hare [..] kon gaan praten, en dat heeft hij gedaan. [..]
Waarom hebt u niet willen getuigen?
-Ik had een Duitse naam. Ik wilde geen discussie aangaan met mensen die vonden dat Dresden naar de verdommenis gebombardeerd moest worden. Alles wat ik erover in mijn boek heb gezegd is dat Dresden inderdaad goedschiks of kwaadschiks naar de verdommenis is gebombaardeerd.
Is het het grootste bloedbad in de geschiedenis van Europa geweest?
-Het was in elk geval de snelste moordpartij op een groot aantal mensen – 135 000 mensen binnen een paar uur dood. Er zijn natuurlijk wel tragere moordpartijen geweest.
De vernietigingskampen
-Ja, daar zijn uiteindelijk een miljoen mensen vermoord. Velen beschouwen het bloedbad van Dresden als een gerechtvaardigde en slechts minimale wraak op wat er in de vernietigingskampen is aangericht. Misschien. Zoals ik al zei, discussieer ik daar nooit over. Ik wil tussen haakjes wel opmerken dat aan absoluut iedereen die toevallig in de onbeschermde stad woonde de doodstraf werd opgelegd [..]. Eigenlijk hadden O’Hare en ik op de lijst moeten staan. Hoe meer lijken, hoe gerechtvaardigder de wraak.
De Franklin Library brengt een luxe editie van Slaughterhouse Five op de markt, geloof ik.
-Ja, mij is gevraagd een nieuw voorwoord te schrijven.
Hebt u nieuwe gedachten over het onderwerp
-Ik heb gezegd dat er slechts één persoon op de hele planeet is die beter geworden is van de aanval, die tientallen miljoenen dollars moet hebben gekost. Door de aanval is de oorlog geen halve seconde eerder geëindigd. Eem Duitse verdedigingsactie of aanval is er niet door verzwakt en geen enkele persoon is erdoor gered uit een vernietigingskamp. Er is maar één persoon die er beter van is geworden – niet twee of vijf of tien. Één maar.
En wie is dat dan?
-Ik. Ik heb drie dollar gekregen voor iedere persoon die om het leven is gekomen. Moet u zich voorstellen.
Uit: De ontdekking van de literatuur - Joost Zwagerman (2007)
donderdag 19 juni 2008
Rene d'n alchoholieker
Jambers was een goed programma. Hij wist heel mooi in beeld te brengen hoe mensen die op een of andere manier buiten de maatschappij vallen hun eigen geluk creeren door ervoor te kiezen compleet krankjorum te worden. Een geweldige reportage maakte hij over een zatte oude man die bij zijn moeder woont en constant ruzie met het arme mens zoekt.
http://www.youtube.com/watch?v=5xJBM3eYIlo&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=X7G-TsQIwP4&feature=related
Een jaar later:
http://www.youtube.com/watch?v=y1DvhFp4s4o&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=__cbnOMkY8M&feature=related
De extra's:
http://www.youtube.com/watch?v=z8Ima6KrnzI
http://www.youtube.com/watch?v=DndClbA6ep4
En nog een hele puike animatie van een Rene-fan over een van 's mans beste anekdotes:
http://www.youtube.com/watch?v=Z-6aJr0mlR8&feature=related
Okay, dat is kijkvoer genoeg. De reguliere reportage is in ieder geval het voornaamste (eerste en tweede filmpje). Wat potentiele cultuitspraken van de onverlaat:
-Noooeeeit gedaon!
-Gift me mijn druppelskje
-Wa kunde doen in het heden? 'n Atoembom op oe kloeten krijgen?
-Bijlaaaange nieet
-Munne moeder is nen mafpegel. Hup, maf.
-Zotte rrrros
http://www.youtube.com/watch?v=5xJBM3eYIlo&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=X7G-TsQIwP4&feature=related
Een jaar later:
http://www.youtube.com/watch?v=y1DvhFp4s4o&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=__cbnOMkY8M&feature=related
De extra's:
http://www.youtube.com/watch?v=z8Ima6KrnzI
http://www.youtube.com/watch?v=DndClbA6ep4
En nog een hele puike animatie van een Rene-fan over een van 's mans beste anekdotes:
http://www.youtube.com/watch?v=Z-6aJr0mlR8&feature=related
Okay, dat is kijkvoer genoeg. De reguliere reportage is in ieder geval het voornaamste (eerste en tweede filmpje). Wat potentiele cultuitspraken van de onverlaat:
-Noooeeeit gedaon!
-Gift me mijn druppelskje
-Wa kunde doen in het heden? 'n Atoembom op oe kloeten krijgen?
-Bijlaaaange nieet
-Munne moeder is nen mafpegel. Hup, maf.
-Zotte rrrros
zaterdag 14 juni 2008
Criteria in poule C
-The Netherlands have qualified for the quarter finals as Group C winners.
Romania will advance if
-they beat the Netherlands,
-or they draw with the Netherlands, while Italy and France draw,
-or they lose to the Netherlands by a margin of 3 goals or less, but not 0–3, while Italy and France play a 0–0 draw.
Italy will advance if
-they beat France, while Romania fail to beat the Netherlands,
-or they play a 1–1 or higher draw with France, while Romania lose to the Netherlands,
-or they play a 0–0 draw with France, while Romania lose to the Netherlands with 0–3 or a margin of 4 goals or more.
France will advance if
-they beat Italy, while Romania fail to beat the Netherlands.
Romania will advance if
-they beat the Netherlands,
-or they draw with the Netherlands, while Italy and France draw,
-or they lose to the Netherlands by a margin of 3 goals or less, but not 0–3, while Italy and France play a 0–0 draw.
Italy will advance if
-they beat France, while Romania fail to beat the Netherlands,
-or they play a 1–1 or higher draw with France, while Romania lose to the Netherlands,
-or they play a 0–0 draw with France, while Romania lose to the Netherlands with 0–3 or a margin of 4 goals or more.
France will advance if
-they beat Italy, while Romania fail to beat the Netherlands.
donderdag 12 juni 2008
Ernst Hirsch Ballin
(Ik vind dat deze ook op mijn log moet)
Het zou cool zijn als je kapsel nooit je zorg hoeft te zijn
En je geen groente eet zodat je nietig blijft en klein
Het zou cool zijn je denkbeelden hebt, die je nooit herroept
En klakkeloos je mening haalt uit één of ander boek
Het zou cool zijn als je kleding altijd ietwat sjofel oogt
En brillen draagt uit opa’s tijd, die toch worden gedoogd
Het zou cool zijn als je papa ooit beroemd was en vermaard
En daarom alle chickies krijgt, ondanks je luie aard
Ernst Hirsch Ballin, Ernst Hirsch Ballin,
Je denkt dat je de man bent binnen de ministerscene
Ernst Hirsch Ballin, Ernst Hirsch Ballin,
Ik zag je en ik ben een beetje misselijk sindsdien
Ernst Hirsch Ballin, Ernst Hirsch Ballin,
Want wij werken keihard om er niet zo uit te zien
Ernst Hirsch Ballin, Ernst Hirsch Ballin,
Jij krijgt zomaar de baantjes die je verre van verdient
Ernst Hirsch Ballin, Ernst Hirsch Ballin,
Wij werken voor ons geluk en jij krijgt het voor tien
Het zou cool zijn als je kapsel nooit je zorg hoeft te zijn
En je geen groente eet zodat je nietig blijft en klein
Het zou cool zijn je denkbeelden hebt, die je nooit herroept
En klakkeloos je mening haalt uit één of ander boek
Het zou cool zijn als je kleding altijd ietwat sjofel oogt
En brillen draagt uit opa’s tijd, die toch worden gedoogd
Het zou cool zijn als je papa ooit beroemd was en vermaard
En daarom alle chickies krijgt, ondanks je luie aard
Ernst Hirsch Ballin, Ernst Hirsch Ballin,
Je denkt dat je de man bent binnen de ministerscene
Ernst Hirsch Ballin, Ernst Hirsch Ballin,
Ik zag je en ik ben een beetje misselijk sindsdien
Ernst Hirsch Ballin, Ernst Hirsch Ballin,
Want wij werken keihard om er niet zo uit te zien
Ernst Hirsch Ballin, Ernst Hirsch Ballin,
Jij krijgt zomaar de baantjes die je verre van verdient
Ernst Hirsch Ballin, Ernst Hirsch Ballin,
Wij werken voor ons geluk en jij krijgt het voor tien
maandag 9 juni 2008
Karton
Alle meiden die me mijden,
En de dingen die ze zeiden,
Och, waarom zou ik nog strijden
Als de drugs me weer verleiden?
Mijn pupillen, ze verwijden,
En verwijderen de tijden,
Waarin ik heb moeten lijden
Dus waarom zou ik nog strijden?
En de dingen die ze zeiden,
Och, waarom zou ik nog strijden
Als de drugs me weer verleiden?
Mijn pupillen, ze verwijden,
En verwijderen de tijden,
Waarin ik heb moeten lijden
Dus waarom zou ik nog strijden?
woensdag 4 juni 2008
Oude man
Ouderdom intrigeert me. Éen der meest intrigerendere senatoren in de VS is derhalve die van West-Virginia, Robert Byrd. Deze staat is al sinds mensenheugenis democratisch en zo is het gekomen dat deze man, democraat en ex-KKK-lid, al sinds 1958 steeds zijn republikeinse opponent versloeg. Het is zo kun je je bedenken je reinste geldverspillerij om als republikein een democraat uit te dagen in dit soort staten. Regelmatig komt het dan ook voor dat er helemaal geen opponent gevonden wordt.
Zo ook in West Virginia waar Robert Byrd, thans 90 jaar, al vijftig jaar Senator is. Als nevenbaantje is hij president pro tempore van de senaat waardoor hij op dit moment de derde in lijn van opvolging voor het presidentschap is, nog vóór Condoleezza Rice. Tot zover Robert Byrd.
Zo ook in West Virginia waar Robert Byrd, thans 90 jaar, al vijftig jaar Senator is. Als nevenbaantje is hij president pro tempore van de senaat waardoor hij op dit moment de derde in lijn van opvolging voor het presidentschap is, nog vóór Condoleezza Rice. Tot zover Robert Byrd.
dinsdag 3 juni 2008
Foktopics
Leuk om door te lezen: enkele foktopics die direct na ingrijpende gebeurtenissen zijn geopend:
WTC:
http://forum.fok.nl/topic/62303
Fortuyn:
http://forum.fok.nl/topic/140221
Van Gogh:
http://forum.fok.nl/topic/622123
WTC:
http://forum.fok.nl/topic/62303
Fortuyn:
http://forum.fok.nl/topic/140221
Van Gogh:
http://forum.fok.nl/topic/622123
vrijdag 16 mei 2008
Hol vat, lege Ton
As ge de naam hebt vroeg op te staan dan kunde láng blijven liggen, zegt mijn oma. Dat gevoel bekruipt me nu ook bij Rita Verdonk. Ze loopt al sinds olifantheugenis enorm te koop met haar vermeende daadkracht, maar nog niets daarvan heeft ze in de praktijk heeft gebracht.
Waar komt die naam dan vandaan? Ik weet het niet, niet van haar tijd als minister in ieder geval. Ze stuurde - ingegeven door je reinste willekeur - zo af en toe een illegale allochtoon het land uit (terwijl ze zich er nochtans op liet voorstaan een keihard beleid te voeren), liet de IND als een puinzooi achter, zette zich voor gek in de Hirsi Ali-kwestie en bleef zitten nadat het parlement haar naar huis had gestuurd (regels zijn regels, maar de vertrouwensregel is haar onbekend?).
Albayrak heeft inmiddels netjes en zonder al te veel rumoer het Generaal Pardon uitgevoerd, zodat ze nu net een jaar na haar indiensttreding oneindig veel meer van haar beleid heeft uitgevoerd dan daadkrachtige Rita. Waarom hoorden we Verdonk trouwens niet toen dit Pardon werd uitgevoerd? Twee redenen: één, Verdonk heeft zich voor de verkiezingen gigantisch lopen aanstellen en geroepen dat er bij het PvdA-beleid 200.000 allochtonen méér in aanmerking gingen komen voor het Pardon (dat werden er 800 meer) en twéé, ze is bezig met haar beweging Trots op Nederland, waarin ze het vólk haar programma wil laten bepalen.
’s Lands stuurvrouw, veinst ze te zijn, maar ze laat zich dus stuurloos meevoeren over de golven van het gepeupel. Ze praat weinig en als ze praat, praat ze in raadsels. De indruk die ze mij persoonlijk geeft is dat ze uitgepraat, uitgeblust en meningloos is. Maar dat kan even zo goed aan mij liggen, getuige het gegeven dat ze op dit moment – zonder programma – op ruim twintig zetels staat. Haar achterban prijst haar om haar daadkracht.
Misschien moet ze dan maar premier worden. Fortuyn was dood voor hij iets fout kon doen, dus het zou mooi zijn als ze even een jaartje alle Sjonnies laat inzien waarom intelligentere mensen over het algemeen niet op schertsfiguren als Verdonk, Wilders of Pastors stemmen. Zodra ze dan van haar voetstuk is gevallen zal de rust wederkeren en zullen de Tokkie-figuren mokkend roepen dat ze nooit meer gaan stemmen omdat hun held kapotgemaakt is door de zakkenvullers van de gevestigde orde.
Waar komt die naam dan vandaan? Ik weet het niet, niet van haar tijd als minister in ieder geval. Ze stuurde - ingegeven door je reinste willekeur - zo af en toe een illegale allochtoon het land uit (terwijl ze zich er nochtans op liet voorstaan een keihard beleid te voeren), liet de IND als een puinzooi achter, zette zich voor gek in de Hirsi Ali-kwestie en bleef zitten nadat het parlement haar naar huis had gestuurd (regels zijn regels, maar de vertrouwensregel is haar onbekend?).
Albayrak heeft inmiddels netjes en zonder al te veel rumoer het Generaal Pardon uitgevoerd, zodat ze nu net een jaar na haar indiensttreding oneindig veel meer van haar beleid heeft uitgevoerd dan daadkrachtige Rita. Waarom hoorden we Verdonk trouwens niet toen dit Pardon werd uitgevoerd? Twee redenen: één, Verdonk heeft zich voor de verkiezingen gigantisch lopen aanstellen en geroepen dat er bij het PvdA-beleid 200.000 allochtonen méér in aanmerking gingen komen voor het Pardon (dat werden er 800 meer) en twéé, ze is bezig met haar beweging Trots op Nederland, waarin ze het vólk haar programma wil laten bepalen.
’s Lands stuurvrouw, veinst ze te zijn, maar ze laat zich dus stuurloos meevoeren over de golven van het gepeupel. Ze praat weinig en als ze praat, praat ze in raadsels. De indruk die ze mij persoonlijk geeft is dat ze uitgepraat, uitgeblust en meningloos is. Maar dat kan even zo goed aan mij liggen, getuige het gegeven dat ze op dit moment – zonder programma – op ruim twintig zetels staat. Haar achterban prijst haar om haar daadkracht.
Misschien moet ze dan maar premier worden. Fortuyn was dood voor hij iets fout kon doen, dus het zou mooi zijn als ze even een jaartje alle Sjonnies laat inzien waarom intelligentere mensen over het algemeen niet op schertsfiguren als Verdonk, Wilders of Pastors stemmen. Zodra ze dan van haar voetstuk is gevallen zal de rust wederkeren en zullen de Tokkie-figuren mokkend roepen dat ze nooit meer gaan stemmen omdat hun held kapotgemaakt is door de zakkenvullers van de gevestigde orde.
zondag 11 mei 2008
Randy Described Eternity
Één van de beste albums ooit is Perfect From Now On van de Amerikaanse band Built To Spill. Het viel me pas onlangs op hoe zinnebeeldig de eerste regels van het album zijn, van het openingsnummer Randy Described Eternity:
"Every thousand years / this metal sphere / ten times the size of Jupiter / floats just a few yards past the earth / you climb on your roof / and take a swipe at it / with a single feather / hit it once every thousand years / until you've worn it down / to the size of a pea"
Wel, dat is verdulle lang werk.
"Every thousand years / this metal sphere / ten times the size of Jupiter / floats just a few yards past the earth / you climb on your roof / and take a swipe at it / with a single feather / hit it once every thousand years / until you've worn it down / to the size of a pea"
Wel, dat is verdulle lang werk.
vrijdag 9 mei 2008
Nieuwe vragen
Tony Blair was minister-president van het Britse eiland en Noord-Ierland en het eiland Man en toen had hij geen zin meer en toen kwam Gordon Brown en dan denk ik: zit toch gewoon je termijn uit man.
Vladimir Poetin was president van Rusland maar toen mocht hij niet meer en toen werd hij premier en toen schoof hij iemand naar voren waarvan specialisten zeggen dat hij wel eens het paard van Troje zou kunnen zijn die Poetins macht af gaat kalven. Slim van Poetin. Je moet niet een persoon kiezen die de naam heeft een ja-knikker te zijn want dan krijg je maar boe-geroep van de democratische wereld, en een daadwerkelijk paard van Troje moet je ook niet binnenhalen want dan kun je zelf als premier geen macht meer uitoefenen. Maar iemand die het paard van Troje zou kunnen zijn, dat is natuurlijk ideaal.
Ken Livingston was burgemeester van Londen en werd door de rechtse elite ‘Red Ken’ genoemd en noemde Bush de grootste bedreiging van de planeet en omhelste Moslimleiders en haalde Hugo Chavez zijn stad binnen alsof het Sinterklaas was – hij deed hem nog nét geen mijter op, maar dat zou er eens bij moeten komen. Toen kwam er een sjofele conservatief met een bloempotkapsel die bizarre verkiezingsbeloften deed die na te lezen zijn op zijn Wikipedia-pagina en die daarenboven eens openlijk zijn excuses heeft aangeboden aan een land, te weten Papoea-Nieuw-Guinea. Hij won de verkiezingen, werd burgemeester en nu zal de Labour-partij zijn langste tijd gehad hebben in de Britse regering.
Ellen Vogelaar en Lilianne Ploumen en Mariëtte Hamers en Sharon Dijksma moeten de Pvda redden, maar onderscheiden zich niet door handige mediaoptredens – ik zou best in willen zien dat vrouwen goed zijn in het bedrijven van politiek, maar dan moeten zij er niet voor gaan staan, zal ik maar zeggen.
Yves Leterme is ondertussen koud premier van België of er is alweer een crisis door dat tweetalengedoe in Brussel-Halle-Vilvoorde-Zottebroekendam-Kan-Mij-Het-Schelen; ik zou haast zeggen: bom erop en alles is opgelost.
John Mearsheimer is politiek onderzoeker naar lobbygroepen. Er is een Cubaanse lobby in Florida en een Joodse in New York en een boerenlobby in andere Swing States – staten die goeddeels bepalen wie de verkiezingen wint; en daarom zijn lobbygroepen zo machtig in Amerika. Mearsheimer had eerst onderzoek gedaan naar de boerenlobby en toen naar de Cubaanse en toen hij onderzoek deed naar de Joodse werd hij weggejouwd en moest hij ontslag nemen want over Joden mag je niets zeggen in Amerika. Waarom steunt Amerika Israel zo krampachtig terwijl ze er enkel arglistige represailles van Arabische zijde mee uitlokken, Amerika, dat zo gebaat zou zijn bij een goede band met Arabieren omwille van de olie?
Maar rare onderzoekers zijn niet eens nodig om nieuwe vragen op te werpen, daar zijn politici zelf goed genoeg in. Namens alle politicologen van Nederland die onderwerpen voor scripties en verslagen moeten blijven hebben zeg ik: bedankt.
Vladimir Poetin was president van Rusland maar toen mocht hij niet meer en toen werd hij premier en toen schoof hij iemand naar voren waarvan specialisten zeggen dat hij wel eens het paard van Troje zou kunnen zijn die Poetins macht af gaat kalven. Slim van Poetin. Je moet niet een persoon kiezen die de naam heeft een ja-knikker te zijn want dan krijg je maar boe-geroep van de democratische wereld, en een daadwerkelijk paard van Troje moet je ook niet binnenhalen want dan kun je zelf als premier geen macht meer uitoefenen. Maar iemand die het paard van Troje zou kunnen zijn, dat is natuurlijk ideaal.
Ken Livingston was burgemeester van Londen en werd door de rechtse elite ‘Red Ken’ genoemd en noemde Bush de grootste bedreiging van de planeet en omhelste Moslimleiders en haalde Hugo Chavez zijn stad binnen alsof het Sinterklaas was – hij deed hem nog nét geen mijter op, maar dat zou er eens bij moeten komen. Toen kwam er een sjofele conservatief met een bloempotkapsel die bizarre verkiezingsbeloften deed die na te lezen zijn op zijn Wikipedia-pagina en die daarenboven eens openlijk zijn excuses heeft aangeboden aan een land, te weten Papoea-Nieuw-Guinea. Hij won de verkiezingen, werd burgemeester en nu zal de Labour-partij zijn langste tijd gehad hebben in de Britse regering.
Ellen Vogelaar en Lilianne Ploumen en Mariëtte Hamers en Sharon Dijksma moeten de Pvda redden, maar onderscheiden zich niet door handige mediaoptredens – ik zou best in willen zien dat vrouwen goed zijn in het bedrijven van politiek, maar dan moeten zij er niet voor gaan staan, zal ik maar zeggen.
Yves Leterme is ondertussen koud premier van België of er is alweer een crisis door dat tweetalengedoe in Brussel-Halle-Vilvoorde-Zottebroekendam-Kan-Mij-Het-Schelen; ik zou haast zeggen: bom erop en alles is opgelost.
John Mearsheimer is politiek onderzoeker naar lobbygroepen. Er is een Cubaanse lobby in Florida en een Joodse in New York en een boerenlobby in andere Swing States – staten die goeddeels bepalen wie de verkiezingen wint; en daarom zijn lobbygroepen zo machtig in Amerika. Mearsheimer had eerst onderzoek gedaan naar de boerenlobby en toen naar de Cubaanse en toen hij onderzoek deed naar de Joodse werd hij weggejouwd en moest hij ontslag nemen want over Joden mag je niets zeggen in Amerika. Waarom steunt Amerika Israel zo krampachtig terwijl ze er enkel arglistige represailles van Arabische zijde mee uitlokken, Amerika, dat zo gebaat zou zijn bij een goede band met Arabieren omwille van de olie?
Maar rare onderzoekers zijn niet eens nodig om nieuwe vragen op te werpen, daar zijn politici zelf goed genoeg in. Namens alle politicologen van Nederland die onderwerpen voor scripties en verslagen moeten blijven hebben zeg ik: bedankt.
donderdag 24 april 2008
Een beschouwende nocturne uit hoofde van de immer aan erosie onderhevig zijnde maatschappij
Als je op,
willekeurige momenten,
op enter,
ramt, hoeft dat,
nog,
niet noodzakelijk te betekenen,
dat je dichter,
bent.
willekeurige momenten,
op enter,
ramt, hoeft dat,
nog,
niet noodzakelijk te betekenen,
dat je dichter,
bent.
vrijdag 18 april 2008
:')
Shine On is the second album by Australian Rock band Jet, released in early October 2006.
Critical reaction to the album was mixed; British music magazine NME, for instance, called the record "another joyfully old-fashioned rock'n'roll album immersed in the classics,"[1] while the American review site Pitchfork Media posted a review containing only a video clip of a chimpanzee urinating into its own mouth.[2]
(Wikipedia)
Critical reaction to the album was mixed; British music magazine NME, for instance, called the record "another joyfully old-fashioned rock'n'roll album immersed in the classics,"[1] while the American review site Pitchfork Media posted a review containing only a video clip of a chimpanzee urinating into its own mouth.[2]
(Wikipedia)
donderdag 17 april 2008
komma komma komma
In het groene gedeelte gebruik men een komma om getallen van decimalen te scheiden.
In het blauw gedeelte gebruikt men een punt
In het rode gedeelte gebruikt men een momayez (nauwelijk te onderscheiden van een komma; Momayez/komma = ٫/,.)
In Luxemburg zijn zowel een punt als een komma wettelijk vastgelegd als getalscheiders.
Nog meer leesvoer:
http://en.wikipedia.org/wiki/Decimal_separator
woensdag 16 april 2008
Nederlandsche woorden
Ik houd van mooie Nederlandsch-klinkende woorden als gebeurlijk, kwansuis, schabouwelijk, omzeggens, vermits, mitsgaders, daarenboven, desniettegenstaande, dewijl, ofschoon, omreden, evenwel, werktuiglijk, moedwillig, buitenissig, temet, desgevallend, buitendien, vrijpostig, weerspannig en balsturig.
maandag 14 april 2008
Mijn weblog is dood
Leve mijn weblog!
Nu het al halverwege april is en mei (ook wel 'de auberginemaand') voor de deur staat, plaats ik hier mijn eerste log sinds de jongste maart.
De eerste persoon die een reactie op deze log plaats krijgt korting.
Nu het al halverwege april is en mei (ook wel 'de auberginemaand') voor de deur staat, plaats ik hier mijn eerste log sinds de jongste maart.
De eerste persoon die een reactie op deze log plaats krijgt korting.
zondag 16 maart 2008
Broekrecensie
Ik heb me pas toch een broek gelezen. Al vanaf het begin waren er twee verhaallijnen, die volledig langs elkaar liepen. Aan het einde kwamen die verhaallijnen bij elkaar, en dan denk je: er komt niet veel meer, maar er kwam gewoon nog een hele rits! Gelukkig had het wel een open einde, want anders had ik er echt niet in kunnen komen.
Sinds deze ervaring ben ik op zoek naar meer broeken om te lezen. Ik zat laatst in de trein met een meisje die er één had, en die wilde ik wel lenen voor op mijn broekenplank. Ik zei tegen haar dat ik niet kon wachten tot ze haar broek uit had.
Toen gaf ze me een klap! Met zo'n instelling komen initiatieven als de broekenweek natuurlijk nooit van de grond.
donderdag 28 februari 2008
Een vernielde generatie
Als we in 1916 naar huis waren gegaan, zouden we vanuit alle pijn en bittere ervaringen een storm hebben ontketend. Als we nu [1918] terugkeren, zijn we moe, uitgeblust, ontworteld en zonder enige illusie. We zullen ons nooit meer kunnen aanpassen.
Niemand zal ons ook begrijpen – want de generatie voor ons heeft weliswaar de jaren aan het front samen met ons doorstaan, maar het zijn mensen die al een huis en een beroep hadden en die weer worden opgevangen in hun oude posities, waar ze de oorlog zullen vergeten – en na ons groeit er een generatie jongeren op die net zo zijn als wij vroeger waren, mensen voor wie wij vreemdelingen zullen blijven en die ons opzij zullen dringen. Wij weten met onszelf geen raad; we zullen ouder worden; een enkeling zal misschien nog ergens zijn draai vinden; anderen zullen zich lijdelijk in hun lot schikken; de meesten zullen ongelukkig en wanhopig blijven; - de jaren zullen verstrijken en tenslotte zullen we zo ten onder gaan.
Maar misschien heeft alles wat ik me nu bedenk, te maken met mijn ontreddering en zwaarmoedigheid, en vervluchtigen deze gedachten zodra ik weer thuis onder de oude populieren sta en mag luisteren naar het ruisen van hun bladeren. Het is toch niet mogelijk dat het voorgoed verdwenen is, die milde, zachte onrust die ons hart sneller deed kloppen, die tintelende ongewisheid, die horizon vol beloften, die duizend visioenen van de toekomst, die vervoerende melodie uit dromen en boeken, dat bedwelmende verlangen naar vrouwen, naar liefde; het kan toch niet waar zijn dat dat allemaal ten onder is gegaan in trommelvuur, vertwijfeling en soldatenbordelen.
[...]
Ik ben heel kalm. Laat de maanden en jaren maar komen, ze nemen mij niets meer af, ze kunnen mij niks meer afnemen. Ik ben zo alleen en zo zonder enige verwachting dat ik ze zonder vrees tegemoet kan zien.
Erich Maria Remarque (1898 - 1970)
Niemand zal ons ook begrijpen – want de generatie voor ons heeft weliswaar de jaren aan het front samen met ons doorstaan, maar het zijn mensen die al een huis en een beroep hadden en die weer worden opgevangen in hun oude posities, waar ze de oorlog zullen vergeten – en na ons groeit er een generatie jongeren op die net zo zijn als wij vroeger waren, mensen voor wie wij vreemdelingen zullen blijven en die ons opzij zullen dringen. Wij weten met onszelf geen raad; we zullen ouder worden; een enkeling zal misschien nog ergens zijn draai vinden; anderen zullen zich lijdelijk in hun lot schikken; de meesten zullen ongelukkig en wanhopig blijven; - de jaren zullen verstrijken en tenslotte zullen we zo ten onder gaan.
Maar misschien heeft alles wat ik me nu bedenk, te maken met mijn ontreddering en zwaarmoedigheid, en vervluchtigen deze gedachten zodra ik weer thuis onder de oude populieren sta en mag luisteren naar het ruisen van hun bladeren. Het is toch niet mogelijk dat het voorgoed verdwenen is, die milde, zachte onrust die ons hart sneller deed kloppen, die tintelende ongewisheid, die horizon vol beloften, die duizend visioenen van de toekomst, die vervoerende melodie uit dromen en boeken, dat bedwelmende verlangen naar vrouwen, naar liefde; het kan toch niet waar zijn dat dat allemaal ten onder is gegaan in trommelvuur, vertwijfeling en soldatenbordelen.
[...]
Ik ben heel kalm. Laat de maanden en jaren maar komen, ze nemen mij niets meer af, ze kunnen mij niks meer afnemen. Ik ben zo alleen en zo zonder enige verwachting dat ik ze zonder vrees tegemoet kan zien.
Erich Maria Remarque (1898 - 1970)
vrijdag 22 februari 2008
De grote schrijver
Grote schrijver[..], (gij) zoudt het boek kunnen schrijven waarvoor wij misschien de moed niet zouden vinden het te lezen, of waarvan we misschien zouden zeggen: ik begrijp het niet... omdat wij gewend zijn woorden te lezen die aan elkaar werden gelijmd met dode letters, en slechts iets mooi kunnen vinden als het, zoals men zegt, rietme heeft, en geen betekenis.
Louis Paul Boon (1912-1979)
Louis Paul Boon (1912-1979)
woensdag 13 februari 2008
Jongeren vechten op de Oostwal
Ik denk dat de hele trouwe lezersschare van mijn weblog nu wel weet van ons barre avontuur op de Oostwal. Wel grappig dat alle regionale nieuwssites het oppikken:
vrijdag 8 februari 2008
Mijn hond
Mijn hond is oud. Soms lijdt hij en zijn blik wordt smekend. Ik ben zijn God. Hij weet niet dat er achter de God die hij smeekt en die hem redden zal, een andere staat die hem niet ziet. Staat er nog een andere achter de onze? De hond kruipt voor mij voeten. Voor wiens voeten moeten wij kruipen?
Jean Ray (1887-1964)
Jean Ray (1887-1964)
maandag 4 februari 2008
donderdag 24 januari 2008
Präpositionen zur angabe des Ortes
An, außerhalb, auf, außer, bei, diesseits, entgegen, gegenmittels, gegenüber, hinter, in, inmitten, jenseits, neben, unter, innerhalb, längs, oberhalb, über, unterhalb, unweit, vor, zuzüglich, zwischen. Maar wat ik wilde zeggen: ik leef nog.
maandag 14 januari 2008
25/2007
Omdat ik weer eens een verloren kwartiertje had: hier de 25 beste nummers van 2007. Ik dacht eerst dat ik amper aan de tien zou komen, maar blijkbaar is er erg veel zooi in 2007 uitgebracht waarvan ik dacht dat het ouder was.
1. Okkervil River – Our Live Is Not A Movie Or Maybe
2. Sunset Rubdown – The Mending Of The Gown
3. Interpol – Pioneer To The Falls
4. Animal Collective - For Reverend Green
5. Modest Mouse – Little Motel
6. Of Montreal - Heimdalsgate Like A Promethean Curse
7. Arcade Fire – (Antichrist Television Blues)
8. Voxtrot - Stephen
9. Interpol – No I In Threesome
10. Okkervil River – Plus Ones
11. Art Brut – People In Love
12. Maxïmo Park – Our Velocity
13. Menomena – Rotten Hell
14. Interpol - Mammoth
15. Modest Mouse – Spitting Venom
16. The National – Fake Empire
17. Animal Collective – Chores
18. Battles - Atlas
19. Sunset Rubdown - Colt Stands Up, Grows Horns
20. Two Gallants - The Hand That Held Me Down
21. Andrew Bird – Heretics
22. Kings Of Leon – On Call
23. Beirut – Nantes
24. Les Savy Fav – What Wolves Would Do
25. Elliot Smith – High Times
1. Okkervil River – Our Live Is Not A Movie Or Maybe
2. Sunset Rubdown – The Mending Of The Gown
3. Interpol – Pioneer To The Falls
4. Animal Collective - For Reverend Green
5. Modest Mouse – Little Motel
6. Of Montreal - Heimdalsgate Like A Promethean Curse
7. Arcade Fire – (Antichrist Television Blues)
8. Voxtrot - Stephen
9. Interpol – No I In Threesome
10. Okkervil River – Plus Ones
11. Art Brut – People In Love
12. Maxïmo Park – Our Velocity
13. Menomena – Rotten Hell
14. Interpol - Mammoth
15. Modest Mouse – Spitting Venom
16. The National – Fake Empire
17. Animal Collective – Chores
18. Battles - Atlas
19. Sunset Rubdown - Colt Stands Up, Grows Horns
20. Two Gallants - The Hand That Held Me Down
21. Andrew Bird – Heretics
22. Kings Of Leon – On Call
23. Beirut – Nantes
24. Les Savy Fav – What Wolves Would Do
25. Elliot Smith – High Times
zaterdag 5 januari 2008
Curaçao
Jawohl, ik ben terug van een trip naar verre oorden. Hier alvast wat foto's die ik heb gemaakt, danwel op mijn toestel zijn gemaakt. Een reisverslag en wat meer foto's volgen misschien nog.
Ik zorgde voor de komische noot.
Curaçaose file.
Compleet verlaten school middenin het woud.
Koraalstranden, de blauwe zee, tropische temperaturen, dames in bikini, ach, je moet ervan houden.
Frank en oma helemaal wappie tijdens het oudjaarsfeest
Oud- en nieuwviering met m'n gezusters. Ook 's nachts is het terrasjesweer in deze uithoek van het koninkrijk.
Chico! Dooood! Góed zo!
Als je een zebra lang genoeg op de grond laat liggen wordt het vanzelf een vloerkleed.
Dit móet ik gezellig vinden.
Branieschoppen in bloedserieuze slavernijmusea is okay.
Big girls, you are beautiful.
Vliegveld.
Ik zorgde voor de komische noot.
Curaçaose file.
Compleet verlaten school middenin het woud.
Koraalstranden, de blauwe zee, tropische temperaturen, dames in bikini, ach, je moet ervan houden.
Frank en oma helemaal wappie tijdens het oudjaarsfeest
Oud- en nieuwviering met m'n gezusters. Ook 's nachts is het terrasjesweer in deze uithoek van het koninkrijk.
Chico! Dooood! Góed zo!
Als je een zebra lang genoeg op de grond laat liggen wordt het vanzelf een vloerkleed.
Dit móet ik gezellig vinden.
Branieschoppen in bloedserieuze slavernijmusea is okay.
Big girls, you are beautiful.
Vliegveld.
Abonneren op:
Posts (Atom)