Gisteren zat ik in mijn college. Ik ervoer stramme ledematen. Misschien was ik te laat opgestaan, dat kan behoorlijk op je gestel slaan. Mijn nek deed pijn en ik wist het niet - je weet het nooit met pijn. De meeste pijnen hadden er net zo goed niet kunnen zijn, maar dan zijn ze er toch, en dan weet je het niet meer.
Vanmorgen wist ik het wel: ik ga rennen. Het was behoorlijk warm weer en mijn mp3-speler was opgeladen; niets weerhield me. Ik zette mijn fiets tegen een hek aan de rand van de stad, stak de straat over, de polder in, en begon wat vertwijfeld harder te lopen. Nog een geluk dat ik niet dik ben, dacht ik, want dikke mensen die rennen zien er niet uit. En ik rende.
Ik kende deze wegen. Ik had er ook wel eens gefietst. Ik stelde in mijn hoofd een eindpunt vast tot waar ik zou rennen. En ik rende.
De eerste kilometer ging goed. Daarna moest ik honderd meter langzaam lopen om op adem te komen en daarmee had ik genoeg adem verzameld voor een sprintje van 500 meter naar mijn eindpunt. Het was bijlange geen slecht eindpunt. Eigenlijk is het een van de mooiste punten die ik in de omgeving ken. Als je op de Megenseweg richting Megen - bij het bedrijf met opgezette dierenkoppen aan de buitenwand - wat richting het noorden kronkelt kom je er. Je loopt dan langs een serie loodsen waar op een gegeven moment een bomenpad haaks op staat. De Geerstraat. Het punt waar je uitkomt is mooi omdat je er gras ziet. Alleen maar vlak gras, in een perfecte halve cirkel begrensd door aan het oog ontrokken wegen. De wereld is er harmonieus en symmetrisch. Met een treffender woord heet dat: mooi.
Ik rende nog luttele meters, tot ik ongeveer bij de as van de halve cirkel kwam. Daar pauzeerde ik. Er klonk een onheilspellend lied van Pulp uit mijn mp3. Ik had dat lied nog nooit goed beluisterd. Ik kreeg er een visioen van, van een clown in een pak met veel gekleurde lappen. Hij kwam plots vanachter een boom vandaan, ik had hem niet opgemerkt. Hij wilde met me dansen. Ik wilde niet. "Dans!", zei hij. Jarvis Cocker, de zanger van Pulp, bleef doorzingen:
And this they saw as love
Loohoohoohoove
So sad to see
They suffocate at nightEn de clown, hij danste. Ik kon hem niet stoppen. Hij pakte me bij mijn arm en maakte gracieuze bewegingen. Ik moest me mee laten sleuren. Hij had een grote bril op en een snor, een trieste naar beneden hangende snor. Het deed me denken aan Zwarte Pieten met een snor en wat voor een vreemd beeld ik dat altijd vond. Scheer je snor toch af voor je je verkleedt. Maar het was een snor die bij een vorig leven hoorde, die kon er niet af.
Het werd donkerder. Ik zag nu pas dat er een meisje tegen de boom lag. Ze dronk water uit een halveliterflesje. Ze lag daar zo mooi en sereen, als een garnituurtje dat een chefkok zorgvuldig over een maaltijd drapeert. Maar ik zocht geen oogcontact met haar. Ze zou het vast maar vreemd vinden dat ik niet mee wilde dansen - wat een houten klaas, zal ze gedacht hebben. Ik voelde me dan ook een zak specie, een starre gesloten zak, die als het het zich open probeert te stellen slechts zijn eigen stoffige grauwheid verspreidt. "Dans toch met dat meisje, rare clown! Zij is wel sierlijk, zij is wat je zoekt", wilde ik zeggen, maar er zat gruis in mijn mond. Ik keek de clown smekend aan, maar hij danste door. Ik liet me op schokkerige wijze meevoeren.
Those memories of love
Loohoohoohoove
So sad to see
to see it slowly dieIk wrikte mezelf los en begon te rennen. Ik keek niet om. Waarom zou ik omkijken, ik kon toch niets zeggen. Als ik wel iets kon zeggen had ik gezegd: "sorry clown, sorry meisje, het is niet om jullie dat ik ren. Jullie moeten weten, ik moet rennen, het zijn de stramme ledematen."
Ik voelde spijt, geen goede motor als je rent. Maar ik rende.
Mijn conditie leek beter op de heenweg. Ik kon het niet al te hoge tempo dat ik mezelf oplegde soms niet meer aan en dan liep ik een honderdtal meter stapvoets. De laatste 500 meter kon ik echter weer een sprintje trekken en zodoende kwam ik terug bij mij fiets.
Wat zou je liever veranderen? Het heden, het verleden of de toekomst? De clown lachtte. Dat zijn nu juist drie van die dingen die helemaal niemand kan veranderen. Je kunt alleen rennen.
