Verenigde Staten van Europa

De zwakzinnigheid van het Amerikaanse kiesstelsel fascineert me, en wel in zulke mate dat het me geïnspireerd heeft tot het opstellen van een tijdrovend, nutteloos politicologisch onderzoek.

Want stel, dat de EGKS in 1951 werd opgericht als de Verenigde Staten van Europa, en we voor het gemak ook maar het volledige Amerikaanse kiesstelsel met al haar gebreken hadden aangenomen, wie zou ons dan in de afgelopen decennia geleid hebben?

Bekend verhaal voor sommigen: in Amerika is het zo dat de kiesmannen van een staat óf allemaal democratisch, óf allemaal republiekeins stemmen. Florida levert bijvoorbeeld 25 kiesmannen en die kiesmannen gaan allemaal naar de partij waarop het grootste aantal mensen binnen die staat heeft gestemd. De partij met het grooste totaal aan kiesmannen levert de president. Zo kunnen vreemde situaties optreden, zoals Al Gore, die met 537 stemmen verschil Florida verloor, waardoor Bush net genoeg kiesmannen had om president te worden. Al Gore had in dat jaar 500.000 stemmen meer dan Bush.

Voor de uitvoer van dit onderzoekje stel ik de lidstaten van de Europese Unie gelijk aan Amerikaanse Staten (1 staat=1 kiesdistrict) en het aantal kiesmannen dat een land krijgt toegewezen is gelijk aan het aantal zetels dat een land in het Europees Parlement heeft sinds de jongste uitbreiding.

Om vast te stellen of een Europese staat in een bepaald verkiezingsjaar Democratisch of Republiekeins gestemd zou hebben, zou ik idealiter de statistieken erop naslaan om op te zoeken hoe de vertegenwoordiging van linkse en rechtse partijen binnen de Europese landen is en was. Zouden de rechtse partijen in Bulgarije in 2004 51 zetels hebben en de linske 49, dan was Bulgarije een republikeinse staat. Dit is allemaal na te gaan via de Polity IV-databse, maar voor een vrijwillig en zinloos onderzoek kost dat veel te veel tijd - mijn uiteindelijke manier is al tijdrovend genoeg.

Ik heb namelijk de regeringsleider als indicator gesteld: is de regeringsleider in een verkiezingsjaar links, dan zou het land op de Democraten gestemd hebben, is de regeringsleider rechts, dan stemde het op de Republikeinen. Christendemocraten zijn rechts, je gaat me niet vertellen dat ze links zijn. Natuurlijk zijn er nog meer complicaties denkbaar(Ierland is al sinds jaar en dag centrum-links, maar het Ierse links is oneindig veel rechtser dan het Nederlandse links - en verder: wat doe je met centrumpartijen>), maar ik heb alles wel in hokjes kunnen zetten. Op het gevaar af een log van een meter lang te schrijven nog deze overpeinzing: er ooit bij stilgestaan dat op dit moment alle Benelux-landen door een Christendemocraat geregeerd worden, en ook alle grenslanden van de Benelux door een rechtse rakker worden geleid?

Enfin, hier dan: mijn onderzoeksresultaten (klikbaar)


Wat me als eerste opvalt is dat de uitkomst van de fictieve Europese verkiezingen de laatste vier keer spiegelt met de Amerikaanse uitkomst, terwijl de jaren daarvoor dezelfde partij de continenten regeerde. Ook valt op dat een overwegend links Europa eerder een incident is dan een regel, hetgeen natuurlijk ook voor de VS valt te zeggen. Verder heb ik me een kriek gelachen met dit onderzoek en doe ik de groeten aan mijn moeder.

Okay, als de VSE bestonden waren dit achtereenvolgens de presidenten, vice-presidenten, en de verliezende kandidaten:
2008: Nicolas Sarkozy & Guy Verhofstadt verslaan Jose Rodriguez Zapatero & Gordon Brown
2004: Tony Blair & Gerard Schroeder verslaan Jose Aznar & Mat Herben
2000: Tony Blair & Gerard Schroeder verslaan Jacques Chirac & Jean-Luc Dehaene
1996: Silvio Berlusconi & John Major verslaan Martti Ahtisaari & Joschka Fischer
1992: Helmut Kohl & Jacques Santer verslaan Giuliano Amato & Jacques Delors
1988: Helmut Kohl verslaat Francois Mitterand
1984: Margaret Thatcher verslaat Anker Jørgensen
1980: Margaret Thatcher verslaat Joop den Uyl (Eerste man Willy Brandt trekt zich een week voor de verkiezingen terug en onze Joop staat er alleen voor, in het jaar dat onze andere Joop de Tour De France won)
1976: Willy Brandt verslaat Valéry Giscard d'Estaing
1972: Valéry Giscard d'Estaing verslaat Willy Brandt

Dit biedt natuurlijk stof tot Thomas Ross-achtige What If-verhalen, maar die laat ik aan mijn trouwe lezers over.

De Baskische kwestie

De kwestie Baskenland is het meest zinloze geopolitieke probleem van Europa. De oplossing is namelijk zeer makkelijk, en het mooiste is: ik heb hem zelf bedacht en er is geen deuk in te slaan. Komt ie:

De ETA heeft zijn staakt-het-vuren in maart 2007 beëindigd. Niet lief, maar ook niet heel schokkend: tijdens hun staakt-het-vuren zijn er twee burgers door ETA-aanslagen om het leven gekomen, sinds het staakt-het-vuren in beeïndigd is één, een body-guard van een lokale politicus. Niettemin is de ETA zosoms in het nieuws omdat er her en der een militaire leider uit zijn grot wordt geplukt. Terecht natuurlijk, het zijn terroristen in de dop en die moet je zo min mogelijk ruimte geven om tot acties te komen. Maar eigenlijk is het enorm stuitend dat Spanje zoveel moeite steekt in het monitoren, opsporen, oppakken en inpakken van ETA-pionen terwijl de oplossing voor het oprapen ligt.

Basken hebben altijd geïsoleerd geleefd van Spanjaarden, omdat er nou eenmaal wat bergen in de weg liggen. Ze hebben een compleet andere taal, en zelfs een ander klimaat dan Spanje. De Basken hebben het ondanks hun isolatie voor elkaar gekregen om een van de meest welvarende gebieden van Spanje te worden. Baskenland heeft het volledige recht om onafhankelijk te worden. Spanjaarden hebben er nooit veel te zoeken gehad. Dat moet frustrerend zijn.

Toen de ETA groot werd, werden de Basken onderdrukt door Franco, die zoals veel fascisten, graag één natie zag. De ETA werd toen bejubeld als een verzetsbeweging. En ze opereren nog steeds op dezelfde manier als toen. Natuurlijk is het de ETA kwalijk te nemen dat ze geweldadig zijn en uit nationalistische idioten bestaan, maar als je zegt dat je niet eens met hen wil praten voed je hun frustratie alleen maar.

Een tegenargument dat ik vaak lees is dat de politieke tak Batasuna niet de meerderheid heeft in Baskenland (maar wel nog 12,5%), dus dat de Basken het ook wel geen onafhankelijkheid zullen willen. De waarheid is dat Baskenland een autonoom (maar geen onafhankelijk) stuk land is, met een regering waarin ook veel gematigde partijen een seperatistisch programma hebben. De grootste partij, de conservatieve PNV is er één van. Ook dat is niet meer dan logisch, want je hoeft helemaal geen extremist te zijn om in te zien dat Baskenland alle reden heeft om zich af te willen scheiden.

In 2006 wilde Zapatero als eerste premier van de nieuwe monarchie Spanje met de ETA gaan praten. Zeer moedig en vooral zeer logisch, het zou toch raar zijn als er geen gesprek komt omdat Zapatero niet voor rede vatbaar is, terwijl de ETA wel wil praten. Doch op 30 december 2006 pleegde de ETA een aanslag op een, bij wijze van spreken, cavia en het gesprek werd beëindigd.

Ik las een tijdje terug een artikel van politicoloog Alexander Wendt, die het erover heeft dat sommige poltieke bewegingen alleen maar gebonden worden door een politieke vijand. Als die vijand er niet is, weten ze zich geen raad meer en verdwijnen ze. Dat is dan zowat de grootste straf die je de Batasuna kan geven: maak Baskenland onafhankelijk en de beweging Batasuna/ETA is verloren.

Daarmee kom ik tot mijn vlammende conclusie, en die luidt: één oplossing is praten. Maar de beste oplossing is: verklaar Baskenland vandaag nog onafhankelijk. Ik besef wel dat Zapatero dat vanuit zijn positie en eerdere standpunten niet kan maken, maar een nieuwe premier kan dat wél. Zodra deze aan de macht is moet hij zeggen: per heden is Baskenland onafhankelijk. Hij zal er de ETA en Batasuna monddood en vleugellam mee maken, hij zal het (belachelijke, zwakbegaafde) adagium van niet-onderhandelen met terroristen niet schaden en tegelijk zal hij iets doen waarmee zowel Spanje als Baskenland volledige rechtvaardheid wordt aangedaan. Simple as that. De politicus die hiervoor de moed opbrengt zal ik bijzonder hoogachten.

Harry Patch

"Any one of them could have been me. Millions of men came to fight in this war and I find it incredible that I am the only one left."

Harry Patch is één van de laatste nog levende WO I-veteraan van Groot-Brittannië, en de laatste Tommy. Hij werd geboren in 1898. Van de week woonde hij de herdenking van 90 jaar na de WOI bij, samen met een 112- en een 108-jarige medeveteraan.

Patch was de enige van de drie die aan het front gevochten heeft. Hij herinnert zich de beruchte loopgraven als "modder, modder en nog eens modder, gemixt met bloed."

Ik heb ooit de zeer mooie laatste alinea's van het boek Van Het Westelijk Front Geen Nieuws (Im Westen Nichts Neues/All Quiet On The Western Front) online gezet. Het hele boek is een aanrader, maar als je leest over het groeiende nonchalansme en de doodsverachting waarmee honderdduizenden soldaten zichzelf in de strijd wierpen, is het moeilijk voor te stellen dat er nog ergens één persoon is die zelf aan het front is verschenen in deze vieze oorlog. Any of them could have been Harry Patch.

15 beste albums ooit

Omdat het alweer een jaartje terug is..

15. Afghan Whigs - Black Love
LOOOOOOOOOVEEEEEE LOOOOOOOOVEEEEEE OH YEAAAAAH ONE TWO THREE FOUR BABIIIIIIIH!

14. The Fall - Hex Enduction Hour
Hoe vaak je hem ook luistert, Mark E. Smith kan niet zingen. Maar wat een heerlijk dwars tegendraads album isse-dit.

13. David Bowie - Ziggy Stardust
Oja, een sterreman. Is er leven op maaaars? Ah, daar zullen we majoor Tom hebben. Whatever, wereldplaat.

12. Strangelove - Love And Other Demons
Strangelove maakte hele goede liedjes

11. Madrugada - The Nightly Disease
Langzame, onderhuidse, broeiende muziek.

10. Sunset Rubdown - Random Spirit Lover
Zeer drukke muziek waar je in de eerste instantie met de beste wil van de wereld geen touw aan vast kan knopen. Ik stuurde hiervan een nummer naar Paul en ik kreeg één woord terug als reactie: chaos. Maar bij herbeluistering maakt het gevoel van chaos plaats voor het gevoel dat je door een professionele coureur achterop een motor met volle snelheid door een bocht wordt geslingerd: je weet dat je je begeeft op het randje van wat 'goed' is, en daarom is het supergoed.

09. Swans - The Great Annihilator
Donkere, jagende muziek met lethargische vocalen. Soms slepend, soms opzwepend, maar overal spannend. Klasse-CD.

08. Ride - Nowhere
The Smiths meets takkeherrie. Shoegaze met een zalvende zanger. Het werkt, kennelijk. Het nummer Vapour Trail benadert de perfectie.

07. Suede - Dog Man Star
Ai, nu komen de erg goede CD's. Nooit gedacht dat een band met zulke megadecadente lyrics met muziek die aan alle kanten galmt me zo kan grijpen. Maar Suede heeft gewoon de X-factor. Een band met uitstraling en gevoel voor het in elkaar zetten van een goed liedje. Vooral mooi voor koude winternachten.

06. Modest Mouse - Good News For People Who Love Bad News
Hey Erik, jij als Modest Mouse-adept hoort toch een of andere Bulgaarse misdruk van hun eerste single het beste Modest Mouse-album te vinden? Waarom dit commerciele wangedrocht? Nou: vanwege The View, Bukowski, The World At Large en Ocean Breathes Salty, bijvoorbeeld.

05. Slowdive - Souvlaki
Emotionele CD. Als echte man ga je natuurlijk niet toegeven dat je kan janken om muziek, dus zeg ik dat ook maar niet van het bloedstollende Here She Comes. Voor de rest is alles zo heerlijk omfloerst op deze CD. Het is zo'n rustige muziek, maar toch weet je dat er zoveel interessants in gebeurt. Zachte muziek om keihard af te spelen.

04. The Cure - Faith
Een album dat alle vocht uit je lichaam slurpt. IJzig, kil en bovenal gewoon ontzettend goed. Op Doubt na staat er geen enkel nummer op dat geen vijf sterren verdient en daarom is dit het beste album van deze Godenband.

03. Pulp - Different Class
Halverwege de jaren '90 was de koude oorlog afgelopen en de heersende opinie was dat we aan het einde van de geschiedenis zaten - de democratie had gezegevied. Het hippietijperk was voorbij, iedereen leefde in deze superieure bestuursvorm en niemand hoefde meer te vechten voor zijn idealen.
Het Groot-Brittannië van die tijd was er één van gelijkgestemden, ofwel: van grijze muizen. Het über-Britse Pulp, met hun enigszins goedkoop aandoende arrangementen, wist de feeling van deze tijd subliem in een album te vatten. Op het eerste gehoor is dit album één groot feest, maar ergens onder de goede melodieën en de breed uitgewaaierde synthesizers ligt een serieus statement... een wanhoopsschreeuw, een verwoede poging om te ontsnappen aan de massa. Daarbij zijn de lyrics van Pulp vrijwel onbenaderbaar.

02. The Smiths - Meat Is Murder
Waar gaan die hele Smiths nu over? Waarom zou je luisteren naar een oude mopperpaus met een kinnebak zonder weerga? Ik weet het niet, het grijpt me gewoon. The Smiths vond ik al vanaf het eerste nummer dat ik van ze hoorde geweldige muziek maken, en het is een van de enige bands die ik al jaren achter elkaar onverminderd luister. Morrissey's humor, zijn stem, de geweldige jingle-jangle gitaren van Marr, iedereen mag het een topzware zeurband noemen maar dan zet ik The Headmaster Ritual, How Soon Is Now of Barbarism Begins At Home nog eens op.

01. Built To Spill - Perfect From Now On
Is Built To Spill de beste band ooit? Er valt wat tegenin te brengen. De bandnaam klinkt gay, de liedjes zijn lastig te doorgronden en de zanger heeft een buik en een baard en een kale kop met lang haar aan de zijkanten. Maar dit album suist en giert, en de plooien willen alle kanten opspringen wat een onderhuidse onrust veroorzaakt die maar zelden in de muziekgeschiedenis vertoond is. Er zijn zoveel goede muzikale ideeen in deze CD verwerkt en daarom broeit en groeit en gloeit en bloeit en boeit het haast iedere seconde.