Het roept altijd wat lacherige reacties op tijdens het Eurovisie songfestival. "FORMER YUGOSLAV REPUBLIC OF MACEDONIA, TEN POINTS". Waarom zeggen die Engelsen en Fransen niet gewoon Macedonië?
Het heeft ermee te maken dat de naam Macedonië gevoelig ligt bij de Grieken. Het noordelijke deel van Griekenland heeft namelijk ook die naam. Griekenland drong er op aan om het verschil tussen de twee 'Macedoniën' duidelijk naar voren te laten komen. Daarom is in de VN bepaald dat Macedonië in het internationale verkeer als 'Former Yugoslav Republic of Macedonia' wordt aangeduid. Volgens wikipedia kennen de Grieken het land thans als ΠΓΔΜ; spreek uit: Poe-ghoe-dhoe-moe (Wellicht een fictieve naam? Uit flauwheid? Dat zou hilarisch zijn in ieder geval. Stel je voor dat Friesland zich van Nederland afscheidt, Nederland dat met tegenzin erkent, en het voortaan 'Wukkie-tukkie-flukkieland' noemt.)
Nederland vond deze discussie evenwel onzin en besloot Macedonië gewoon als Macedonië te erkennen. Toen een Griekse DJ daar lucht van kreeg, riep hij op tot een boycot van Nederlandse producten. Ik heb van de week in een jaarboek een foto gezien van een rek Nederlandse kazen in een Griekse supermarkt, waarbij een bordje stond met een tekst in de trant van 'Gelieve deze producten niet te kopen, ze komen uit Nederland, het land dat ons eer en trots wil aantasten'. Jammergenoeg kan ik dit plaatje niet op internet vinden. (Een andere bron sprak overigens van een boycot van de Griekse staat zelf, er is sowieso weinig op internet te vinden over deze gebeurtenissen.)
Toenmalig premier Lubbers reageerde aanvankelijk lacherig op de boycot, maar toen bedrijven als Heineken door deze boycot werkelijk afname van hun afzet waarnamen, ging Lubbers overstag en besloot Nederland tijdelijk (en officieel nog altijd tijdelijk) Macedonië als de Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië te erkennen.
dinsdag 21 augustus 2007
woensdag 8 augustus 2007
Post Office
Woensdag 8 augustus 2007. Ik merk aan van alles dat ik blijkbaar nog steeds in leven ben, dus daar ga ik maar van uit. Ik vul dit leven de laatste anderhalve week (inclusief weekend) met het van 9 tot 16 uur bij de Sibelius werken. De dagen in dit vrolijke bejaardenhuis zijn in hoofdlijnen identiek. Lastige bazen, praatgrage poetsvrouwtjes en veel zeurende bejaarden bij wie ik stofzuig.
Stofzuigen in de Sibelius onderscheidt zich niet door tofheid. Er is een centraal afzuigsysteem in het gebouw, en als je de veel te lange/dikke/logge/steeds in de knooprakende slang in één van de luchtafvoerputjes steekt, kun je aanbellen om te stofzuigen bij een bewoner. Ja, de bewoners. Ze praten, zeuren over het tijdstip waarop je stofzuigt (Té vroeg, té laat), schuiven stoelen altijd nét te laat opzij, en zetten hem altijd op een plek waar je nét bezig was, ze willen altijd dat je met je logge stofzuiger onder de twee meter diepe antieke kast gaat, ze vragen je steeds waar de normale poetsvrouwtjes zijn, ze vinden het énig dat er een jongen stofzuigt en merken luid lachend op dat zo’n lange dikke slang zeker wel lekker zuigt. En op al hun acties knik je maar met een zuinige glimlach.
Voor alle vakantiekrachten, of eigenlijk voor iedereen die in meer of mindere mate met de pest in de kleren naar zijn werk gaat, is het boek ‘Het Postkantoor’ van Charles Bukowski (†) verplichte literatuur. In dit boek is de ik-persoon een postbode die, als alle ik-personen in Bukowski’s boeken, stevig aan de drank is. Hij zuipt een gat in de nacht, en moet zich dan om 5 uur ’s ochtends weer melden bij de US Postal Service. Daar wordt hij door zijn sadistische baas de wijk in gestuurd, waar hij met dagelijks toenemende irritatie over-de-post-zeurende vrouwtjes te woord staat, terwijl hij een zware kater heeft en in de hitte zware tassen meezeult. En zo zijn ook voor hem alle dagen hetzelfde.De pathetische en humoreuze wijze waarop deze gebeurtenissen besproken worden maken deze roman alleszins amusant.
Enfin, na zo’n dag loonslavernij voel je uitgepraat en uitgepierd, en zou je het liefst een kamerplant doden, of gaan schelden tegen je mengkraan. Maar daar ben je te uitgeput –praat/-pierd voor, dus ga je maar lethargisch voor je uit staren en zet je wat muziek op of zo. En hét lied voor de arbeidskracht met zelfmedelijden is natuurlijk Heaven Knows I’m Miserable Now van The Smiths:
“ I was happy in the haze of a drunken hour
But heaven knows I'm miserable now
I was looking for a job, and then I found a job
And heaven knows I'm miserable now
In my life
Why do I give valuable time
To people who don't care if I live or die ?
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ? ”
Stofzuigen in de Sibelius onderscheidt zich niet door tofheid. Er is een centraal afzuigsysteem in het gebouw, en als je de veel te lange/dikke/logge/steeds in de knooprakende slang in één van de luchtafvoerputjes steekt, kun je aanbellen om te stofzuigen bij een bewoner. Ja, de bewoners. Ze praten, zeuren over het tijdstip waarop je stofzuigt (Té vroeg, té laat), schuiven stoelen altijd nét te laat opzij, en zetten hem altijd op een plek waar je nét bezig was, ze willen altijd dat je met je logge stofzuiger onder de twee meter diepe antieke kast gaat, ze vragen je steeds waar de normale poetsvrouwtjes zijn, ze vinden het énig dat er een jongen stofzuigt en merken luid lachend op dat zo’n lange dikke slang zeker wel lekker zuigt. En op al hun acties knik je maar met een zuinige glimlach.
Voor alle vakantiekrachten, of eigenlijk voor iedereen die in meer of mindere mate met de pest in de kleren naar zijn werk gaat, is het boek ‘Het Postkantoor’ van Charles Bukowski (†) verplichte literatuur. In dit boek is de ik-persoon een postbode die, als alle ik-personen in Bukowski’s boeken, stevig aan de drank is. Hij zuipt een gat in de nacht, en moet zich dan om 5 uur ’s ochtends weer melden bij de US Postal Service. Daar wordt hij door zijn sadistische baas de wijk in gestuurd, waar hij met dagelijks toenemende irritatie over-de-post-zeurende vrouwtjes te woord staat, terwijl hij een zware kater heeft en in de hitte zware tassen meezeult. En zo zijn ook voor hem alle dagen hetzelfde.De pathetische en humoreuze wijze waarop deze gebeurtenissen besproken worden maken deze roman alleszins amusant.
Enfin, na zo’n dag loonslavernij voel je uitgepraat en uitgepierd, en zou je het liefst een kamerplant doden, of gaan schelden tegen je mengkraan. Maar daar ben je te uitgeput –praat/-pierd voor, dus ga je maar lethargisch voor je uit staren en zet je wat muziek op of zo. En hét lied voor de arbeidskracht met zelfmedelijden is natuurlijk Heaven Knows I’m Miserable Now van The Smiths:
“ I was happy in the haze of a drunken hour
But heaven knows I'm miserable now
I was looking for a job, and then I found a job
And heaven knows I'm miserable now
In my life
Why do I give valuable time
To people who don't care if I live or die ?
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ? ”
maandag 6 augustus 2007
Zaken nalaten
Na 21 jaar levenservaring raad ik je deze dingen af te doen: Keane luisteren/ uitzendwerk doen/ zout over groente doen/ Keane waarderen/ “Het is wa” zeggen/ “Werk zé” “Douche zé” of “Leer zé” zeggen (wat is dat zé? Waar verwijst het naar? Een uitdrukking moet toch niet én lelijk zijn, én nergens naar verwijzen?)/ Naar concerten van Keane gaan/ Geenstijl lezen/ de o als eau schrijven als het een o moet zijn/ Naar buschauffeurs zwaaien als je er zelf geen bent/ Denken dat je leven er beter op wordt als je lid wordt van een politieke partij/ Je docent als blijk van je dank aan het eind van ieder college een emmer water overhandigen (Je wordt al gauw “Die met die emmer” of kortweg “Emmertje”genoemd, let maar op)/ De zanger van Keane aan het eind van concerten een emmer water geven/ In het spitsuur met een hele grote sombrero in de trein naar Utrecht gaan zitten/ The Arctic Monkeys noemen als je de stelling verdedigt dat er ook goede muziek ná 2000 is gemaakt/ D’66 pragmatisch noemen/ Gaan werven voor een Nepalese oppositiepartij/ Op feestjes de naam Bram Moszkowicz laten vallen/ Ali B tutoyeren/ De legitimiteit van onze overheid verwerpen en een eigen Nederlandse overheid beginnen/ Een plaatje aanvragen tijdens een begrafenisdiensten/ Een hypotheekadviesbureau beginnen en alleen maar maffe adviezen geven in de trant van “Hinkel om het bureau” of “Leer een zwijn het Wilhelmus”/ Mobiele telefoons je hobby noemen.
Laat deze dingen na, en je zult zien dat mensen je hierom zullen waarderen. Graag gedaan.
Laat deze dingen na, en je zult zien dat mensen je hierom zullen waarderen. Graag gedaan.
zaterdag 4 augustus 2007
Test
Deze eerste log is een test. Niet meer dan een test. Indien ik heden-thans-op dit moment mocht komen te overlijden, en deze log het laatste is dat ik de wereld in stuur, weet dan: dit was een test. Zoek er geen complexe boodschappen achter en laat je Kabbalistische Joodse schoonmaker deze log niet lezen. Maar weet wel: er gaan nog enkele staaltjes van literair vernuft op mijn weblog komen, die nog jaren van generatie op generatie verteld zullen worden. Al mijn volgende logs zullen op zeker hun gewicht in bloemkool waard zijn. Deze log niet, dit was slechts een test.
Abonneren op:
Posts (Atom)