Passage uit: Herman Brusselmans, Bloemen op mijn graf
"'Zo zo, Radiohead...' zei boer Tyteca, aan zijn pijpje puffend, 'is dat niet een van die nieuwe bandjes? Ik moet eerlijk zijn, ik volg het niet echt meer sinds The Smiths zijn gesplit. Weet je nog, Frieda, dat de dag waarop The Smiths splitten de enige dag in mijn carrière is geweest waarop ik de koeien niet gemolken heb?' 'Ja, dat herinner ik me nog goed,' zei tante Frieda, naarstig verderbordurend, 'je was er het hart van in. Zoals The Smiths komt er nooit meer een Engelse band zei je tegen iedereen die het horen wilde. En ondertussen moest ik in m'n eentje de koeien melken die dag. Zeer zeker dat ik het niet ben vergeten, van m'n leven niet.'
'Als het een troost zal zijn, boer Tyteca,' moeide Deborah zich familair, 'volgens mij is Radiohead een betere Engelse band dan the Smiths.'
Dat had ze beter niet kunnen zeggen. De stomme hoer. Maar het was te laat.
'Wát?!' brulde boer Tyteca reeds half buiten zinnen en bij hem scheelt dat niet veel met geheel buiten zinnen, 'beter dan The Smiths! Mijn huis uit, jij kreng!' En tegen mij: "Je bent altijd mijn favoriete neef geweest, Herman, maar als je zulke rotwijven m'n kot inbrengt wil ik je niet langer onder ogen hebben!' 'Boer Tyteca! Blijf kalm!' probeerde tante Frieda nog, 'Herman kan er toch niks aan verhelpen dat zijn verloofde een teef is die maar beter nooit geboren had kunnen worden?' 'Ja, dat kan hij wél!' schreeuwde boer Tyteca, en hij greep naar zijn mes."
donderdag 27 december 2007
maandag 24 december 2007
Media
Er reageert hier geen hond meer, en omdat ik graag inspeel op mijn publiek: hier een log die mogelijk geen hond zal interesseren.
Ik heb van de week geheel belangeloos mijn mediabibliotheek op orde geholpen, wat wil zeggen: alle bestanden de juiste naam geven, dubbele bestanden weggooien, dat soort dingen. Dit zijn mijn bevindingen:
Totaal aan liedjes: 4619
Grootte: 25,6 GB
Bands waarvan ik de meeste liedjes heb:
1. Modest Mouse 188
2. Pavement 97
3. The Fall 74
Meeste versies van één nummer:
Modest Mouse - Dramamine (5)
The Cure - A Forest (4)
Langste nummers:
1. Godspeed You! Black Emperor - Static: Terrible Canyons of Static [22:35]
2. Can - Halleluwah [18:32]
3. Godspeed You! Black Emperor - East Hastings [17:58]
4. Yo La Tengo - Night Falls On Hoboken [17:42]
5. Porcupine Tree - Anesthetize [17:39]
Nummer met de kleinste unieke lengte: (van boven de twee minuten)
Queen - March Of The Black Queen [6:03]
Nummer dat ik alhet langst niet heb afgespeeld op deze pc
Drafi Deutscher - Marmor Stein Und Eisen Bricht [vrijdag 6 juni 2006]
Oudste Nummer:
Woody Guthrie - This Land Is My Land [1951]
Ik heb van de week geheel belangeloos mijn mediabibliotheek op orde geholpen, wat wil zeggen: alle bestanden de juiste naam geven, dubbele bestanden weggooien, dat soort dingen. Dit zijn mijn bevindingen:
Totaal aan liedjes: 4619
Grootte: 25,6 GB
Bands waarvan ik de meeste liedjes heb:
1. Modest Mouse 188
2. Pavement 97
3. The Fall 74
Meeste versies van één nummer:
Modest Mouse - Dramamine (5)
The Cure - A Forest (4)
Langste nummers:
1. Godspeed You! Black Emperor - Static: Terrible Canyons of Static [22:35]
2. Can - Halleluwah [18:32]
3. Godspeed You! Black Emperor - East Hastings [17:58]
4. Yo La Tengo - Night Falls On Hoboken [17:42]
5. Porcupine Tree - Anesthetize [17:39]
Nummer met de kleinste unieke lengte: (van boven de twee minuten)
Queen - March Of The Black Queen [6:03]
Nummer dat ik alhet langst niet heb afgespeeld op deze pc
Drafi Deutscher - Marmor Stein Und Eisen Bricht [vrijdag 6 juni 2006]
Oudste Nummer:
Woody Guthrie - This Land Is My Land [1951]
donderdag 13 december 2007
woensdag 12 december 2007
donderdag 6 december 2007
Stukje tekst
Ik schrijf wel eens een stukje tekst dat ik niet eens opsla. Dit zou er zomaar weer één kunnen worden. Soms vraag ik me af of ik wel blouses met krijtstreepmotief moet dragen, maar er zijn ook dagen waarop ik me dat niet afvraag, en op die dagen komt het wel eens voor dat ik ze draag.
Vanmorgen werd ik om negen uur wakker. Ik ging twee uur computeren, weer een uur slapen, en toen stond ik op. Ik word gek van dat vrij zijn op donderdag. Drie weken geleden was ik ook vrij op donderdag, en dat doet me geen goed. Die dag ben ik ’s avonds ben ik naar Renier gegaan. Mariëlle was er en Paul was er. Inmiddels is het nu. Ik heb zonet een opdracht over de Kaukasus gemaakt en ik moet eigenlijk nog naar de bibliotheek. Er is een kans dat ik straks het rooster van een meisje uitzoek, en haar morgen opwacht bij het lokaal, en mee uitvraag, waarna ik een gezin sticht met haar, in Almere ga wonen, en de mooiste Opel Astra van de wereld koop. Er is denk ik ook een kans dat ik dat nalaat.
Ik draag een trui die er niet mee doorkan. Mijn linkermouw lijkt aangevreten. Ik heb deze trui ook al erg lang. Mijn Editors-shirt valt intussen haast uit mijn klerenkast. Editors zijn een band. Sinds ik het nieuwe album heb gehoord heb ik het shirt niet meer gedragen. Het album is maar zo-zo. “The saddest thing I’ve ever seen are smokers outside hospital doors”, zingt Tom Smith, de zanger, op de eerste single. Onzinnige wannabeliteratuur die niks met rock ‘n roll te maken heeft. Waarmee ik niet uitsluit dat ik het shirt in de toekomst nog ga dragen. Ik heb er veel voor betaald, de linkermouw is intact en het is een mooi shirt. Ik zou me wat minder aan moet trekken van wat al die zangers de hele dag lopen te zingen.
Als mijn vrienden dit niet lazen, dan zou ik nu een hoop over deze vrienden gaan schrijven. Misschien denken die vrienden wel eens: ‘Ik moet me niet veel aantrekken van wat anderen denken, want anderen zijn al druk genoeg met hun eigen leven’. Nou dan hebben ze buiten mij gerekend, want ik houd het leven van anderen zeer nauwgezet in de gaten. Hierin wordt ik gesteund door een geheugen waar ik tevreden over ben.
Sodeju, eigenlijk is dit best een geschikte log aan het worden. Een knulletje van negentien jaar heeft een hoop mensen neergeknald in een winkelcentrum in de VS. Van juni 2007 tot eind augustus 2007 was ik ervan overtuigd ooit in de VS te gaan studeren. Eind augustus 2007 at ik pap, en dacht ik ‘Ja, maar wat moet ik daar dan eigenlijk?’. Misschien ga ik nog ooit naar Frankrijk. Ze hebben een mooie taal en de meisjes zijn er mooi, en iedereen die zegt dat de Franse taal niet mooi is, zegt dat louter om tegenover zichzelf het feit te verantwoorden dat ze nooit energie hebben gestoken in het leren van zo’n fraaie taal. Morgen heb ik twee colleges, en moet ik een deelvraag over vergrijzing in Europa beantwoorden en hem naar Sybren sturen. Gisteren vierde ik Sinterklaas en lunchte ik met Paul, eergisteren was ik met veel politicologen in Leiden. Straks eet ik rijst met zowel saté- als chilisaus erbij, en vanavond plaats ik deze log misschien.
Vanmorgen werd ik om negen uur wakker. Ik ging twee uur computeren, weer een uur slapen, en toen stond ik op. Ik word gek van dat vrij zijn op donderdag. Drie weken geleden was ik ook vrij op donderdag, en dat doet me geen goed. Die dag ben ik ’s avonds ben ik naar Renier gegaan. Mariëlle was er en Paul was er. Inmiddels is het nu. Ik heb zonet een opdracht over de Kaukasus gemaakt en ik moet eigenlijk nog naar de bibliotheek. Er is een kans dat ik straks het rooster van een meisje uitzoek, en haar morgen opwacht bij het lokaal, en mee uitvraag, waarna ik een gezin sticht met haar, in Almere ga wonen, en de mooiste Opel Astra van de wereld koop. Er is denk ik ook een kans dat ik dat nalaat.
Ik draag een trui die er niet mee doorkan. Mijn linkermouw lijkt aangevreten. Ik heb deze trui ook al erg lang. Mijn Editors-shirt valt intussen haast uit mijn klerenkast. Editors zijn een band. Sinds ik het nieuwe album heb gehoord heb ik het shirt niet meer gedragen. Het album is maar zo-zo. “The saddest thing I’ve ever seen are smokers outside hospital doors”, zingt Tom Smith, de zanger, op de eerste single. Onzinnige wannabeliteratuur die niks met rock ‘n roll te maken heeft. Waarmee ik niet uitsluit dat ik het shirt in de toekomst nog ga dragen. Ik heb er veel voor betaald, de linkermouw is intact en het is een mooi shirt. Ik zou me wat minder aan moet trekken van wat al die zangers de hele dag lopen te zingen.
Als mijn vrienden dit niet lazen, dan zou ik nu een hoop over deze vrienden gaan schrijven. Misschien denken die vrienden wel eens: ‘Ik moet me niet veel aantrekken van wat anderen denken, want anderen zijn al druk genoeg met hun eigen leven’. Nou dan hebben ze buiten mij gerekend, want ik houd het leven van anderen zeer nauwgezet in de gaten. Hierin wordt ik gesteund door een geheugen waar ik tevreden over ben.
Sodeju, eigenlijk is dit best een geschikte log aan het worden. Een knulletje van negentien jaar heeft een hoop mensen neergeknald in een winkelcentrum in de VS. Van juni 2007 tot eind augustus 2007 was ik ervan overtuigd ooit in de VS te gaan studeren. Eind augustus 2007 at ik pap, en dacht ik ‘Ja, maar wat moet ik daar dan eigenlijk?’. Misschien ga ik nog ooit naar Frankrijk. Ze hebben een mooie taal en de meisjes zijn er mooi, en iedereen die zegt dat de Franse taal niet mooi is, zegt dat louter om tegenover zichzelf het feit te verantwoorden dat ze nooit energie hebben gestoken in het leren van zo’n fraaie taal. Morgen heb ik twee colleges, en moet ik een deelvraag over vergrijzing in Europa beantwoorden en hem naar Sybren sturen. Gisteren vierde ik Sinterklaas en lunchte ik met Paul, eergisteren was ik met veel politicologen in Leiden. Straks eet ik rijst met zowel saté- als chilisaus erbij, en vanavond plaats ik deze log misschien.
woensdag 21 november 2007
Sibelius. Één team, één taak.
Voor wie ze nog niet had gezien; wat foto's van het feest van kok Stefan, de zatte geheelonthouder. Damn, die laaste foto..
zondag 11 november 2007
Luchtige drenkeling
Dus blijkbaar zijn we neergestort,
Het vliegtuig is gezonken,
En ik ben nu een drenkeling,
En straks ben ik verdronken.
Er is geen uitweg en het water,
Staat tot aan mijn kruin,
Ik zie de mensen spartelen,
Tussen paniek en puin.
We zitten met zijn allen vast,
Een jongen klampt me aan,
Hij lult wat over voetbal,
Maar ik kan hem niet verstaan.
Een man wenkt naar de stewardess,
Die zwemt hem straal voorbij,
En hij zegt woest “Ik vlieg nóóit meer,
met jullie maatschappij!”.
We zullen zo wel sterven,
Althans, die kans is groot,
Maar ik ontsnap daarmee dan wel,
Aan elke andere dood.
Dus kanker, jicht en haaruitval,
Ze blijven me bespaard,
Hetgeen toch mijn gemoedstoestand,
Wel enigszins bedaart.
Dus heb ik nog wat adem,
Voor een situatieschets,
En ik filosofeer over
gezonken jumbo-jets.
Ik denk al aan de krant morgen,
Mijn buurvrouw die het leest,
“Die laatste vijf minuten,
moeten erg zijn geweest.”
Maar niets van dat,
Ik merk zelfs dat ik me amuseer,
En als iemand het vragen zou,
Deed ik het morgen weer.
Het vliegtuig is gezonken,
En ik ben nu een drenkeling,
En straks ben ik verdronken.
Er is geen uitweg en het water,
Staat tot aan mijn kruin,
Ik zie de mensen spartelen,
Tussen paniek en puin.
We zitten met zijn allen vast,
Een jongen klampt me aan,
Hij lult wat over voetbal,
Maar ik kan hem niet verstaan.
Een man wenkt naar de stewardess,
Die zwemt hem straal voorbij,
En hij zegt woest “Ik vlieg nóóit meer,
met jullie maatschappij!”.
We zullen zo wel sterven,
Althans, die kans is groot,
Maar ik ontsnap daarmee dan wel,
Aan elke andere dood.
Dus kanker, jicht en haaruitval,
Ze blijven me bespaard,
Hetgeen toch mijn gemoedstoestand,
Wel enigszins bedaart.
Dus heb ik nog wat adem,
Voor een situatieschets,
En ik filosofeer over
gezonken jumbo-jets.
Ik denk al aan de krant morgen,
Mijn buurvrouw die het leest,
“Die laatste vijf minuten,
moeten erg zijn geweest.”
Maar niets van dat,
Ik merk zelfs dat ik me amuseer,
En als iemand het vragen zou,
Deed ik het morgen weer.
Bizarre opnames
Aardige site om wat door te bladeren: spuuglelijke hoezen van platen van langvergeten Amerikaanse artiesten, te www.bizarrerecords.com. Damn, er zitten erge tussen.
donderdag 1 november 2007
Wetenschappelijk essay
Weer donderdag. Een niet te plaatsen drift zorgt ervoor dat ik alleen op donderdag het opbreng weblogs te schrijven. Volgens Microsoft Word is het “weblogen”. Enfin, donderdag lijkt gewoon een dag waarop er iets te mélden valt. Ik mag donderdagen dan ook wel, al is het in dit specifieke geval een donderdag waarop ik me zou moeten voorbereiden op aankomende tentamens en wetenschappelijke essays.
Ik zou graag een wetenschappelijk essay schrijven over donderdagen. Ik zou aan willen tonen dat het komt door de sterren. Ik zou alle donderdaghoroscopen van de Spits en Metro naast elkaar leggen, en dat zal me waarschijnlijk veel tijd kosten, niks opleveren, een ervaring rijker maken, een illusie armer, enzovoort. Jammer. Ik geloof graag in een soort gedetermineerde regelmaat.
Wetenschappelijke essays op het vakgebied politicologie gaan echter niet vaak over donderdagen. Ze gaan eerder over institutionele machines of over de actualiteit. Een essay proberen te schrijven over instituties is vergelijkbaar met naar een grote neger toelopen en hem een slingerende stomp voor zijn kinnebak geven: van de ene kant is het dapper, maar van de andere kant levert het per saldo weinig goeds op. Instituties zijn te log, te ongrijpbaar. Ik zal dus maar een essay gaan schrijven over een actueel onderwerp.
Wat speelt er op dit moment? Ik zou het niet weten. Allerlei conflicten deinen wat voort, maar niks is echt karakteristiek voor dit jaar, deze maand, deze fase van de mensheid. Even fok.nl bekijken? Nee, laat maar. Met berichten als “Man met Arabisch uiterlijk vult donorcodicil niet in [1132 reacties]”, “Blinde Chinees hield 12 jaar lang gnoe in een aquarium [566 reacties]” en “Oud-minister Vredeling overleden [2 reacties]”, kan ik weinig aanvangen. Nu.nl dan maar? Een bericht over de Quote 500. Een tamelijk oninteressante lijst in een tamelijk oninteressant tijdschrift. Dat weerhoudt de media er niet van er avondvullende programma’s over te maken, waarin rijke mannetjes in paniek beweren dat ze geen rijke mannetjes zijn, en dat de Quote te speculatief is, en dat hun privacy bruut geschonden is. De lijst zou pas speculatief zijn en de privacy schenden als ze die rijke mannetjes op penislengte zouden sorteren, maar het gaat in deze slechtst om geld. Slijk. Ik zou als crimineel pas op het idee komen zo’n goede man iets aan te doen wanneer ik zijn bange kop op de tv zou zien. En als zo’n zelfde grijsaard in pak dan nog een rechtszaak tegen de Quote aanspant, zou ik zijn kinderen nog dezelfde avond op mijn achterbank zetten. Al die gratis publiciteit voor dat Kelderblad. Hoewel ik de crimineel dat dan ook weer in de hand zou werken. Eigenlijk zou ik de kinderen moeten ontvoeren van de rijkste persoon die nét niet in de lijst staat.
Maar al met al heb ik nog steeds geen passend actueel onderwerp voor mijn wetenschappelijk essay. Ik vind mezelf heel goed in het schrijven van wetenschappelijke essays, maar zonder onderwerp zal zelfs een briljant wetenschapper als ik niet het hoofd boven het maaiveld steken. Het zou me dan ook gelegen komen als er zich zeer binnenkort een fijne maatschappelijk relevante ramp voordoet. Of een ontvoering, of zo. Bvd.
Ik zou graag een wetenschappelijk essay schrijven over donderdagen. Ik zou aan willen tonen dat het komt door de sterren. Ik zou alle donderdaghoroscopen van de Spits en Metro naast elkaar leggen, en dat zal me waarschijnlijk veel tijd kosten, niks opleveren, een ervaring rijker maken, een illusie armer, enzovoort. Jammer. Ik geloof graag in een soort gedetermineerde regelmaat.
Wetenschappelijke essays op het vakgebied politicologie gaan echter niet vaak over donderdagen. Ze gaan eerder over institutionele machines of over de actualiteit. Een essay proberen te schrijven over instituties is vergelijkbaar met naar een grote neger toelopen en hem een slingerende stomp voor zijn kinnebak geven: van de ene kant is het dapper, maar van de andere kant levert het per saldo weinig goeds op. Instituties zijn te log, te ongrijpbaar. Ik zal dus maar een essay gaan schrijven over een actueel onderwerp.
Wat speelt er op dit moment? Ik zou het niet weten. Allerlei conflicten deinen wat voort, maar niks is echt karakteristiek voor dit jaar, deze maand, deze fase van de mensheid. Even fok.nl bekijken? Nee, laat maar. Met berichten als “Man met Arabisch uiterlijk vult donorcodicil niet in [1132 reacties]”, “Blinde Chinees hield 12 jaar lang gnoe in een aquarium [566 reacties]” en “Oud-minister Vredeling overleden [2 reacties]”, kan ik weinig aanvangen. Nu.nl dan maar? Een bericht over de Quote 500. Een tamelijk oninteressante lijst in een tamelijk oninteressant tijdschrift. Dat weerhoudt de media er niet van er avondvullende programma’s over te maken, waarin rijke mannetjes in paniek beweren dat ze geen rijke mannetjes zijn, en dat de Quote te speculatief is, en dat hun privacy bruut geschonden is. De lijst zou pas speculatief zijn en de privacy schenden als ze die rijke mannetjes op penislengte zouden sorteren, maar het gaat in deze slechtst om geld. Slijk. Ik zou als crimineel pas op het idee komen zo’n goede man iets aan te doen wanneer ik zijn bange kop op de tv zou zien. En als zo’n zelfde grijsaard in pak dan nog een rechtszaak tegen de Quote aanspant, zou ik zijn kinderen nog dezelfde avond op mijn achterbank zetten. Al die gratis publiciteit voor dat Kelderblad. Hoewel ik de crimineel dat dan ook weer in de hand zou werken. Eigenlijk zou ik de kinderen moeten ontvoeren van de rijkste persoon die nét niet in de lijst staat.
Maar al met al heb ik nog steeds geen passend actueel onderwerp voor mijn wetenschappelijk essay. Ik vind mezelf heel goed in het schrijven van wetenschappelijke essays, maar zonder onderwerp zal zelfs een briljant wetenschapper als ik niet het hoofd boven het maaiveld steken. Het zou me dan ook gelegen komen als er zich zeer binnenkort een fijne maatschappelijk relevante ramp voordoet. Of een ontvoering, of zo. Bvd.
donderdag 25 oktober 2007
Top 25
In het kader van de Fok-albumtop 100 heb ik géén albumtop 100 samengesteld, maar wel een top 25. Dus hier, dé vijfentwintig albums die iedere Roermondse binnenhuisarchitect in zijn kast moet hebben staan:
1. Modest Mouse - The Lonesome Crowded West
[Niet de meest bekende CD van Modest Mouse, en een jaar lang vond ik dit eigenlijk een overwegende boutplaat. Maar als je eenmaal de structuur in de rommelige mesthoop liedjes vindt, kun je weinig anders dan dit het beste album ooit vinden.]
2. The Smiths - Meat Is Murder
[The Smiths scherper, funkier en vegetarischer dan ooit.]
3. The Fall - Hex Enduction Hour
[The Fall veegt de vloer aan met het cliché dat bands met onooglijk lelijke zangers die niet kunnen zingen en daarom maar een soort proclamerende halfzang beoefenen, met teksten die zeer waarschijnlijk nergens over gaan, maar niettemin 'gezongen' worden alsof het om de wet zelve gaat, niet hoog in een albumtop 25 kunnen komen. Al was het maar om het openingsnummer.]
4. Interpol - Turn On The Bright Lights
5. Built To Spill - Perfect From Now On
6. The Cure - The Head On The Door
7. Modest Mouse - The Moon & Antartica
8. Television - Marquee Moon
9. Joy Division - Unknown Pleasures
10. Morrissey - Viva Hate
11. Wolf Parade - Apologies To The Queen Mary
12. Pavement - Brighten The Corners
13. Pavement - Slanted & Enchanted
14. Suede - Dog Man Star
15. Pulp - This Is Hardcore
16. The Deadly Snakes - Ode To Joy
17. Pixies - Doolittle
18. The Smiths - Strangeways, Here We Come
19. Neutral Milk Hotel - In The Aeroplane Over The Sea
20. Sonic Youth - Goo
21. Okkervil River - Black Sheep Boy
22. Maxïmo Park - A Certain Trigger
23. Can - Tago Mago
24. Grandaddy - The Sophtware Slump
25. Afghan Whigs - Gentleman
1. Modest Mouse - The Lonesome Crowded West
[Niet de meest bekende CD van Modest Mouse, en een jaar lang vond ik dit eigenlijk een overwegende boutplaat. Maar als je eenmaal de structuur in de rommelige mesthoop liedjes vindt, kun je weinig anders dan dit het beste album ooit vinden.]
2. The Smiths - Meat Is Murder
[The Smiths scherper, funkier en vegetarischer dan ooit.]
3. The Fall - Hex Enduction Hour
[The Fall veegt de vloer aan met het cliché dat bands met onooglijk lelijke zangers die niet kunnen zingen en daarom maar een soort proclamerende halfzang beoefenen, met teksten die zeer waarschijnlijk nergens over gaan, maar niettemin 'gezongen' worden alsof het om de wet zelve gaat, niet hoog in een albumtop 25 kunnen komen. Al was het maar om het openingsnummer.]
4. Interpol - Turn On The Bright Lights
5. Built To Spill - Perfect From Now On
6. The Cure - The Head On The Door
7. Modest Mouse - The Moon & Antartica
8. Television - Marquee Moon
9. Joy Division - Unknown Pleasures
10. Morrissey - Viva Hate
11. Wolf Parade - Apologies To The Queen Mary
12. Pavement - Brighten The Corners
13. Pavement - Slanted & Enchanted
14. Suede - Dog Man Star
15. Pulp - This Is Hardcore
16. The Deadly Snakes - Ode To Joy
17. Pixies - Doolittle
18. The Smiths - Strangeways, Here We Come
19. Neutral Milk Hotel - In The Aeroplane Over The Sea
20. Sonic Youth - Goo
21. Okkervil River - Black Sheep Boy
22. Maxïmo Park - A Certain Trigger
23. Can - Tago Mago
24. Grandaddy - The Sophtware Slump
25. Afghan Whigs - Gentleman
vrijdag 19 oktober 2007
Spatieverachtingslog
Één van de naarste zaken die sinds de verengelsing van de Nederlandse taal de Noordzee is overgewaaid is de overbodige spatie. Ineens ramt men bij samenstellingen als 'broodtrommel' of 'knakneger' op de onderste balk van het toetsenbord. Gelukkig is er een nobel gezelschap dat een dappere kruistocht voert tegen deze wandaden. Driemaal hoera voor spatiegebruik.nl.
Klacht: ik word lastiggevallen door Radiohead-extremisten
Omdat er mensen schijnen te zijn die wel mijn log lezen, maar niet mijn journals op last:
Acharme ik, ach God zie deze ziel lijden. Waarom wil nou iedereen met me over de nieuwe Radiohead praten? Ik wil helemaal niet mijn mening geven over Radiohead. En het frappante: niemand geeft ooit een zak om welke mening dan ook van mij, maar als het op Radiohead aankomt weet men me ineens te vinden.
Radiohead. Hun verhaal is simpel. Vroeger maakten ze intelligente liedjes over leven, liefde en andere grote dingen. Sommige nummers waren tof, andere wat minder tof, maar het was best een best een band die genoemd mocht worden in het rijtje 'overbevissing', 'klarinet', 'wokpan' en 'Vladimir Poetin'. Of in welk rijtje dan ook.
Daarna maakten ze een soort onnavolgbare electropop, dat met Thom Yorke's stem erbij veel wegheeft van een huilende Bassie met een koffiezetapparaat op de achtergrond. Moet gezegd: Idioteque is wel tof.
Nu hebben ze een nieuw album uit mét een lelijke hoes én meer electro en het laat me koud. Tsjakka.
Acharme ik, ach God zie deze ziel lijden. Waarom wil nou iedereen met me over de nieuwe Radiohead praten? Ik wil helemaal niet mijn mening geven over Radiohead. En het frappante: niemand geeft ooit een zak om welke mening dan ook van mij, maar als het op Radiohead aankomt weet men me ineens te vinden.
Radiohead. Hun verhaal is simpel. Vroeger maakten ze intelligente liedjes over leven, liefde en andere grote dingen. Sommige nummers waren tof, andere wat minder tof, maar het was best een best een band die genoemd mocht worden in het rijtje 'overbevissing', 'klarinet', 'wokpan' en 'Vladimir Poetin'. Of in welk rijtje dan ook.
Daarna maakten ze een soort onnavolgbare electropop, dat met Thom Yorke's stem erbij veel wegheeft van een huilende Bassie met een koffiezetapparaat op de achtergrond. Moet gezegd: Idioteque is wel tof.
Nu hebben ze een nieuw album uit mét een lelijke hoes én meer electro en het laat me koud. Tsjakka.
donderdag 18 oktober 2007
Hulde aan een lafbek
Omdat er mensen schijnen te zijn die wel mijn log lezen, maar niet driehaa:
Vijf jaar na dato hoor je nog wel eens wat over Fortuyn. Je leest nog wel eens wat over Fortuyn. Men refereert nog wel eens aan Fortuyn. Als de man van het volk. Als de man die de Nederlandse politiek wakkerschudde uit een sluimer van onvoorwaardelijke moslimverering. Als de grootste Nederlander aller tijden. Nu behoort dat laatste natuurlijk tot de common-nonsense , maar toch is het in alle kringen aanvaard om deze gestropdasde schreeuwlelijk te prijzen voor wat hij heeft bereikt. Wat heeft hij bereikt?
Fortuyn had er een zoektocht naar zijn politieke identiteit van 3 decennia op zitten, voordat hij in 2001 tot onze dienst stond. Met een koevoet was hij langs het politieke spectrum geslopen, maar de socialisten, Christen-democraten en liberalen lieten hem er niet tussen. Frustrerend. En wat doet een gefrustreerde politicus die zichzelf niet tussen de gevestigde orde kan wurmen? Die gaat lekker aan de buitenkant van het spectrum zitten. Ruimte zat, en je mag ook nog eens lekker dingen roepen. Dat hij daar niet 30 jaar eerder op gekomen was.
Dingen roepen. Dat is eigenlijk wel de erfenis van Fortuyn. Hij riep dat de Islam een achterlijke cultuur is, en er staat gelijk een peloton Nova-baarden klaar om uit te leggen wat hij daarmee eigenlijk bedoelde. Hetzelfde voor zijn andere holle leuzen. Lekker makkelijk. Hoezo waren de media tegen hem? Ze duwden hem precies in de gunstige wind. Ze maakten van die vermogende Bentleyverzameler een ware held van het gewone volk, en waren ook nog eens bereid zijn flinterdunne programma voor hem in te vullen.
Hoe dan ook, het Fortuyn gebeuren was een amusante afwisseling. De laatste verkiezingen was er weer de eeuwige botsing van ideologieën. Liberalen en Christen-democraten voeren al jaren hun zelfde verhaaltje op. Het zijn natuurlijk ook ideologieën die zeker hun sporen hebben verdiend. Beide stromingen hebben – evenals de sociaaldemocraten trouwens - tamelijk revolutionaire ideeën doorgevoerd, waar de politieke wereld ook echt op zat te wachten. En misschien hebben beide ideologieën nog wel meer ideeën, die misschien ook doorgevoerd zouden moeten worden, maar ze hebben ook hun zwaktes. Maar de lijstrekkers van de deze stromingen, Rutte en Balkenende, hadden ijzeren Rita en slinkse Maxim achter zich, om deze ook deze verkiezingen hun zwaktes op de achtergrond te krijgen. Standvastigheid en een eigen gezicht, dáár moest voor gevochten worden.
Wie had Bos achter zich om over zijn foutjes heen te praten? Niemand. Maar daar had hij een inventieve oplossing voor: hij gaf zijn fouten toe. Erg netjes. Maar de menigte, en zeker personen waarbij hun ideologie diep geworteld zit, zette Bos neer als draaikont, en riepen semi-verontwaardigd leuzen als “Waren het niet die rooien die al die jaren riepen dat….”
Want het respect gaat naar politici die diep weggezakt in hun zetel, en op verveelde wijze, hun zelfde stelling repeteren. De maatschappij verandert sneller dan het weer, maar de politicus krijgt zijn kudo’s en ontzag met standvastigheid.
Blair en Schröder hebben in hun essay ‘The Third Way’ opgesomd welke onderdelen van andere stromingen bruikbaar zijn om socialdemocratische doelen te bereiken. Bos’ acties staan dus niet op zich. Veel sociaaldemocraten zijn bezig van fouten te leren. Het lijkt me nogal een geruststellende gedachte, dat er politici zijn die hun doelen niet op de meest koppige, maar op de meest doeltreffende manier willen bereiken. Dat is revolutionair in de politiek, veel revolutionairder dan wanneer een kale relnicht uitspraken - die voorganger Bolkensteijn al jaren eerder deed – herhaalt, op een wat hoger volume.
Vooruit; het vergt moed om op consequente wijze een onredelijk asielbeleid uit te voeren. Het vergt moed om bij hoog en laag achter een christelijk sprookjesboek te blijven staan. Het vergt moed om je haar te bleken en met een Limburgs accent tegen Moslims te tieren. Maar het lijkt nog veel meer moed te vergen om soms laf te zijn. Om van vastgeroeste ideeën af te stappen, en open te staan voor de werkelijk beste oplossing. Om de Nederlandse politiek te doen ontwaken uit een sluimer van standvastigheid en ‘dingen roepen’.
Vijf jaar na dato hoor je nog wel eens wat over Fortuyn. Je leest nog wel eens wat over Fortuyn. Men refereert nog wel eens aan Fortuyn. Als de man van het volk. Als de man die de Nederlandse politiek wakkerschudde uit een sluimer van onvoorwaardelijke moslimverering. Als de grootste Nederlander aller tijden. Nu behoort dat laatste natuurlijk tot de common-nonsense , maar toch is het in alle kringen aanvaard om deze gestropdasde schreeuwlelijk te prijzen voor wat hij heeft bereikt. Wat heeft hij bereikt?
Fortuyn had er een zoektocht naar zijn politieke identiteit van 3 decennia op zitten, voordat hij in 2001 tot onze dienst stond. Met een koevoet was hij langs het politieke spectrum geslopen, maar de socialisten, Christen-democraten en liberalen lieten hem er niet tussen. Frustrerend. En wat doet een gefrustreerde politicus die zichzelf niet tussen de gevestigde orde kan wurmen? Die gaat lekker aan de buitenkant van het spectrum zitten. Ruimte zat, en je mag ook nog eens lekker dingen roepen. Dat hij daar niet 30 jaar eerder op gekomen was.
Dingen roepen. Dat is eigenlijk wel de erfenis van Fortuyn. Hij riep dat de Islam een achterlijke cultuur is, en er staat gelijk een peloton Nova-baarden klaar om uit te leggen wat hij daarmee eigenlijk bedoelde. Hetzelfde voor zijn andere holle leuzen. Lekker makkelijk. Hoezo waren de media tegen hem? Ze duwden hem precies in de gunstige wind. Ze maakten van die vermogende Bentleyverzameler een ware held van het gewone volk, en waren ook nog eens bereid zijn flinterdunne programma voor hem in te vullen.
Hoe dan ook, het Fortuyn gebeuren was een amusante afwisseling. De laatste verkiezingen was er weer de eeuwige botsing van ideologieën. Liberalen en Christen-democraten voeren al jaren hun zelfde verhaaltje op. Het zijn natuurlijk ook ideologieën die zeker hun sporen hebben verdiend. Beide stromingen hebben – evenals de sociaaldemocraten trouwens - tamelijk revolutionaire ideeën doorgevoerd, waar de politieke wereld ook echt op zat te wachten. En misschien hebben beide ideologieën nog wel meer ideeën, die misschien ook doorgevoerd zouden moeten worden, maar ze hebben ook hun zwaktes. Maar de lijstrekkers van de deze stromingen, Rutte en Balkenende, hadden ijzeren Rita en slinkse Maxim achter zich, om deze ook deze verkiezingen hun zwaktes op de achtergrond te krijgen. Standvastigheid en een eigen gezicht, dáár moest voor gevochten worden.
Wie had Bos achter zich om over zijn foutjes heen te praten? Niemand. Maar daar had hij een inventieve oplossing voor: hij gaf zijn fouten toe. Erg netjes. Maar de menigte, en zeker personen waarbij hun ideologie diep geworteld zit, zette Bos neer als draaikont, en riepen semi-verontwaardigd leuzen als “Waren het niet die rooien die al die jaren riepen dat….”
Want het respect gaat naar politici die diep weggezakt in hun zetel, en op verveelde wijze, hun zelfde stelling repeteren. De maatschappij verandert sneller dan het weer, maar de politicus krijgt zijn kudo’s en ontzag met standvastigheid.
Blair en Schröder hebben in hun essay ‘The Third Way’ opgesomd welke onderdelen van andere stromingen bruikbaar zijn om socialdemocratische doelen te bereiken. Bos’ acties staan dus niet op zich. Veel sociaaldemocraten zijn bezig van fouten te leren. Het lijkt me nogal een geruststellende gedachte, dat er politici zijn die hun doelen niet op de meest koppige, maar op de meest doeltreffende manier willen bereiken. Dat is revolutionair in de politiek, veel revolutionairder dan wanneer een kale relnicht uitspraken - die voorganger Bolkensteijn al jaren eerder deed – herhaalt, op een wat hoger volume.
Vooruit; het vergt moed om op consequente wijze een onredelijk asielbeleid uit te voeren. Het vergt moed om bij hoog en laag achter een christelijk sprookjesboek te blijven staan. Het vergt moed om je haar te bleken en met een Limburgs accent tegen Moslims te tieren. Maar het lijkt nog veel meer moed te vergen om soms laf te zijn. Om van vastgeroeste ideeën af te stappen, en open te staan voor de werkelijk beste oplossing. Om de Nederlandse politiek te doen ontwaken uit een sluimer van standvastigheid en ‘dingen roepen’.
maandag 15 oktober 2007
Johannes Heesters
Er was eens een Nederlandse zanger. Toen de Nazi's opkwamen ging hij naar Duitsland, en Adolf Hitler was dol op hem. Als hij last.fm had, stond deze zanger bovenaan in zijn lijst. Hij zei tegen Hitler zelf dat Duitsland hem uitstekend beviel. Hij gaf in 1941 een optreden in Dachau. Nu is een festivalterrein ook geen prettige overnachtingsplaats, maar Dachau is vooral principieel gezien toch niet een plek waar je de dolle zanger gaat uithangen.
Weer een log over een fictieve artiest? Nee hoor, Johannes Heesters bestaat weldegelijk. In Nederland is hij eerst uitgekotst, en vervolgens vergeten. In Duitsland is hij totaal niet omstreden, en nog zeer populair. De man leeft nog steeds, treedt nog steeds op en in december wordt er op de Duitse TV een grote televisieshow gehouden ter ere van zijn 104e (!) verjaardag.
Weer een log over een fictieve artiest? Nee hoor, Johannes Heesters bestaat weldegelijk. In Nederland is hij eerst uitgekotst, en vervolgens vergeten. In Duitsland is hij totaal niet omstreden, en nog zeer populair. De man leeft nog steeds, treedt nog steeds op en in december wordt er op de Duitse TV een grote televisieshow gehouden ter ere van zijn 104e (!) verjaardag.
maandag 24 september 2007
Oubollig
Oubollig is een Nederlandstalig woord dat in de jaren 1990 een verschuiving van betekenis heeft ondergaan. Deze verschuiving is grotendeels te wijten aan de onwetendheid van de gebruikers; vergelijkbaar met: "Hun zeggen, tot dat zo is."
Van oorsprong betekende het: grappig, in een positieve connotatie. Het woord werd voor de jaren '90 nog nauwelijks gebruikt, behalve dan om scholieren mee te plagen in dictees.
Tegenwoordig heeft het de betekenis, die nog enigszins tegen de oude betekenis aanleunt: kneuterig en ouderwets, dus met een negatieve connotatie. Dit zal zonder twijfel te maken hebben met de eerste lettergreep die de associatie oproept met: oud. Je ziet het woord dan ook wel (zelfs in kranten) foutief gespeld als: oudbollig.
Bron: wikipedia
Potdomme, wat heb ik een medelijden met dit arme woord.
Van oorsprong betekende het: grappig, in een positieve connotatie. Het woord werd voor de jaren '90 nog nauwelijks gebruikt, behalve dan om scholieren mee te plagen in dictees.
Tegenwoordig heeft het de betekenis, die nog enigszins tegen de oude betekenis aanleunt: kneuterig en ouderwets, dus met een negatieve connotatie. Dit zal zonder twijfel te maken hebben met de eerste lettergreep die de associatie oproept met: oud. Je ziet het woord dan ook wel (zelfs in kranten) foutief gespeld als: oudbollig.
Bron: wikipedia
Potdomme, wat heb ik een medelijden met dit arme woord.
zondag 23 september 2007
vrijdag 21 september 2007
M
Ik ken alleen maar leegte
en het ergste van die leegte
Is dat ik er geen idee van heb
of hij ooit overgaat
Dus ik wou dat ik mijn leven
Niet op volgorde beleefde
Zodat ik kon zien of jij,
ooit in de toekomst naast me staat
En dat wij dan samen kletsen
Over mijn maffe interesses
En dat jij je af zou zetten
tegen dingen die ik haat
Als ik dat nu al zou weten
Zou ik cool zijn en niet zweten
Als ik jou straks wil gaan daten
Ging ik nu al naar je straat
En dan zei ik "Hee Marijke
Het zal later nog wel blijken
Maar het schijnt dat we gelijken
En gemaakt zijn gemaakt zijn voor elkaar
Jij de jonkvrouw, ik de hertog
Want dat zei je gisteren zelf nog
In een toekomstige chatlog
Die je schrijft over twee jaar
En zo'n tien dagen geleden
Hebben wij samen gevreeën
Dat was één maand na de weeën
Morgen komt de ooievaar
Dus ik zou maar met me meegaan
Want je huis zal zo wel leegstaan
Trouwens, we wonen op de Kerklaan
En ons kind is reeds tien jaar."
en het ergste van die leegte
Is dat ik er geen idee van heb
of hij ooit overgaat
Dus ik wou dat ik mijn leven
Niet op volgorde beleefde
Zodat ik kon zien of jij,
ooit in de toekomst naast me staat
En dat wij dan samen kletsen
Over mijn maffe interesses
En dat jij je af zou zetten
tegen dingen die ik haat
Als ik dat nu al zou weten
Zou ik cool zijn en niet zweten
Als ik jou straks wil gaan daten
Ging ik nu al naar je straat
En dan zei ik "Hee Marijke
Het zal later nog wel blijken
Maar het schijnt dat we gelijken
En gemaakt zijn gemaakt zijn voor elkaar
Jij de jonkvrouw, ik de hertog
Want dat zei je gisteren zelf nog
In een toekomstige chatlog
Die je schrijft over twee jaar
En zo'n tien dagen geleden
Hebben wij samen gevreeën
Dat was één maand na de weeën
Morgen komt de ooievaar
Dus ik zou maar met me meegaan
Want je huis zal zo wel leegstaan
Trouwens, we wonen op de Kerklaan
En ons kind is reeds tien jaar."
donderdag 20 september 2007
"
With respect to the history of Schleswig-Holstein, Lord Palmerston once proclaimed it to be so complicated that only three man understood it —one being Prince Albert, but he was dead; the second, a German professor, who had become insane; the third, Palmerston himself, who had forgotten it."
maandag 17 september 2007
Fraai refrein
I don't want to start any blasphemous rumours
But I think that God's got a sick sense of humor
And when I die I expect to find Him laughing.
Uit: Blasphemous Rumours - Depeche Mode
But I think that God's got a sick sense of humor
And when I die I expect to find Him laughing.
Uit: Blasphemous Rumours - Depeche Mode
zondag 16 september 2007
Concertreview: The Turquoise Mudwhelks
The Turquoise Mudwhelks, Nederlands bekendste Rock 'n Roll band, begonnen als bescheiden band in kleine zaaltjes. Zo stonden ze in De Slaaptrol te Zundert, in De Sleunk te Oegstgeest en natuurlijk in De Kwijlfuik, het rockwalhalla van Vaals. Dit alles begin jaren zeventig, de tijd waarin frontman Ronnie Gitari met zijn legandarische performances de zalen plat scheen te spelen. Het in 1975 verschenen album “The shitty side of the bloody moon” met de hits “Bloody Rhapsody” en “Shitty Home Alblasserdam” geldt onder fans nog steeds als The Turquoise Mudwhelks op zijn puurst.
Ronnie Gitari overleed in mei 1976, na een gevecht met de wereldberoemde bokser Habib Haboubi. Hij kwam Habib tegen in Boekel, en aarzelde niet om hem tot een gevecht op leven en dood uit te dagen. Habib ging in de ring staan, en Gitari gooide zijn handdoek in de ring, waarna het doek viel voor Habib. Gitari won dus weliswaar, maar na dit gevecht ging hij de herhaling van Pauw & Witteman kijken, en kreeg hij een hartstilstand. Toen hij bijkwam dacht hij dat hij dit alles gedroomd had. Om dit te controleren sprong hij in de vijver en warempel net voor hij verdronk overleed hij aan kanker.
De rest van de geschiedenis mag bekend zijn. De overgebleven bandleden, met Tonnie Banjoli en Harrie Drumoli als bekendste namen, zaten nu zonder zanger. Na een geflopt instrumentaal thema-album over zelfrijzende bakmeel, namen de spanningen binnen de band toe. Banjoli wou de zanger van The Shitty Lavender Snakes overnemen, maar dat zag deze zanger, Shitty Thomas, totaal niet zitten omdat hij de leden van The Turquoise Mudwhelks talentloze stonede ouwe lullen vond. Door deze crisis besloot Banjoli een soloproject te beginnen, genaamd Purple Crap. De opnames verliepen zo voorspoedig dat ook de overige leden van The Turquoise Mudwhelks naar Purple Crap overstapten. Shitty Thomas stond vervolgens niets in de weg om zich alsnog bij de The Turquoise Mudwhelks te voegen. Shitty Thomas zat die tijd echter in een creatief dieptepunt, dronk whisky per emmers en maakte geen opnames. Dit maakte hem zo depressief dat hij niet meer uit zijn stoel wou komen, waardoor hij ook niet kon optreden. Om toch nog wat te verdienen besloot Shitty Thomas zijn goudvis ‘Dirk’ bij de band te voegen. Zo kon hij voor elk optreden verstek geven, terwijl het flink betalende publiek twee uur naar een vissenkom op het podium kon kijken.
In 1981 overleed Shitty Thomas door levercomplicaties, en in 1984 werden The Turquoise Mudwhelks opnieuw opgericht door twee glasblazers uit Delfzijl. In 1986 kwam oudgediende Tonnie Banjoli terug in de band. Hij nam de zang voor zijn rekening en werd frontman. Met enkele andere muzikanten van zijn leeftijd dook hij weer de studio in. Ondanks zijn drank- en drugsverslavingen nam hij tussen 1986 en heden maarliefst 108 albums op, echter zonder één hit te scoren.
Op dit moment zijn The Turquoise Mudwhelks weer volop aan het touren, en wel naar aanleiding van hun nieuwe album “Always look on the shitty side of the bloody moon”. Ik was zondag bij hun optreden in De Vorkhal in Terneuzen, en ik was volledig overrompeld door hun revolutionaire aanpak. Het is compleet iets anders dan je zou verwachten. Je moet je voorstellen, er is een soort verhoging en daar staan de The Turquoise Mudwhelks dan op. Op het podium staan die mensen dan, en die hebben houten kastjes in hun handen met een soort gespannen touwen erop. Die slaan ze vervolgens aan en dan komt dan komt er goddomme geluid, uit bepaalde zwarte dozen die ook op die verhoging staan. Op hun albums is een soort van ritmisch getik te horen, wat al uniek is, maar op het podium is er gewoon een heel apparaat met allemaal omgekeerde emmers of zo erop, waar gewoon iemand met twee stokjes dat getik zit te reproduceren. Nondeju, ze blijven mij, rockfan van het eerste uur, verrassen, die Turquoise Mudwhelks. Vijf sterren.
Ronnie Gitari overleed in mei 1976, na een gevecht met de wereldberoemde bokser Habib Haboubi. Hij kwam Habib tegen in Boekel, en aarzelde niet om hem tot een gevecht op leven en dood uit te dagen. Habib ging in de ring staan, en Gitari gooide zijn handdoek in de ring, waarna het doek viel voor Habib. Gitari won dus weliswaar, maar na dit gevecht ging hij de herhaling van Pauw & Witteman kijken, en kreeg hij een hartstilstand. Toen hij bijkwam dacht hij dat hij dit alles gedroomd had. Om dit te controleren sprong hij in de vijver en warempel net voor hij verdronk overleed hij aan kanker.
De rest van de geschiedenis mag bekend zijn. De overgebleven bandleden, met Tonnie Banjoli en Harrie Drumoli als bekendste namen, zaten nu zonder zanger. Na een geflopt instrumentaal thema-album over zelfrijzende bakmeel, namen de spanningen binnen de band toe. Banjoli wou de zanger van The Shitty Lavender Snakes overnemen, maar dat zag deze zanger, Shitty Thomas, totaal niet zitten omdat hij de leden van The Turquoise Mudwhelks talentloze stonede ouwe lullen vond. Door deze crisis besloot Banjoli een soloproject te beginnen, genaamd Purple Crap. De opnames verliepen zo voorspoedig dat ook de overige leden van The Turquoise Mudwhelks naar Purple Crap overstapten. Shitty Thomas stond vervolgens niets in de weg om zich alsnog bij de The Turquoise Mudwhelks te voegen. Shitty Thomas zat die tijd echter in een creatief dieptepunt, dronk whisky per emmers en maakte geen opnames. Dit maakte hem zo depressief dat hij niet meer uit zijn stoel wou komen, waardoor hij ook niet kon optreden. Om toch nog wat te verdienen besloot Shitty Thomas zijn goudvis ‘Dirk’ bij de band te voegen. Zo kon hij voor elk optreden verstek geven, terwijl het flink betalende publiek twee uur naar een vissenkom op het podium kon kijken.
In 1981 overleed Shitty Thomas door levercomplicaties, en in 1984 werden The Turquoise Mudwhelks opnieuw opgericht door twee glasblazers uit Delfzijl. In 1986 kwam oudgediende Tonnie Banjoli terug in de band. Hij nam de zang voor zijn rekening en werd frontman. Met enkele andere muzikanten van zijn leeftijd dook hij weer de studio in. Ondanks zijn drank- en drugsverslavingen nam hij tussen 1986 en heden maarliefst 108 albums op, echter zonder één hit te scoren.
Op dit moment zijn The Turquoise Mudwhelks weer volop aan het touren, en wel naar aanleiding van hun nieuwe album “Always look on the shitty side of the bloody moon”. Ik was zondag bij hun optreden in De Vorkhal in Terneuzen, en ik was volledig overrompeld door hun revolutionaire aanpak. Het is compleet iets anders dan je zou verwachten. Je moet je voorstellen, er is een soort verhoging en daar staan de The Turquoise Mudwhelks dan op. Op het podium staan die mensen dan, en die hebben houten kastjes in hun handen met een soort gespannen touwen erop. Die slaan ze vervolgens aan en dan komt dan komt er goddomme geluid, uit bepaalde zwarte dozen die ook op die verhoging staan. Op hun albums is een soort van ritmisch getik te horen, wat al uniek is, maar op het podium is er gewoon een heel apparaat met allemaal omgekeerde emmers of zo erop, waar gewoon iemand met twee stokjes dat getik zit te reproduceren. Nondeju, ze blijven mij, rockfan van het eerste uur, verrassen, die Turquoise Mudwhelks. Vijf sterren.
woensdag 12 september 2007
Bijnamenoverzicht.
Tezamen met mijn matties, maten, kornuiten, vooral dan samen met Paul, heb ik al menig curieus type dat in ons leven opdook een passende bijnaam gegeven. Al deze bijnamen waren uiteraard vleiend bedoeld. Ter documentatie publiceer ik bij dezen een etymologisch overzicht van de belangrijkste bijnamen:
Ted
Bijnaam voor Nicki. Ted is een naam die beter bij een jongen van zijn formaat (figuurlijk bedoelt, uiteraard!) past.
Johnny Sugar (de ~ (m.))
Bijnaam voor de enge staarman van het Kaatje. De man die staart dus, met een enge glimlach. Die gast ja. Hij dankt deze bijnaam aan zijn aalgladde voorkomen.
Henri (de ~ (m.))
Bijnaam voor Pietje van Lith. In onbruik geraakt.
Flathead (de ~ (m.))
Bijnaam voor onze ex-docent Den Koninck. Vanwege zijn ik-ben-tegen-een-onverhoopte-muur-aangelopen-gelaat. Dit is een van de vele bijnamen die zijn ontstaan tijdens de periode dat ik Sociale Geografie studeerde. Andere veelgebruikte bijnamen uit deze periode zijn onder andere: Bothoofd, Huib-Huib, Tous les chevaux de Mali en Tim Tax.
Ton (de ~ (m.))
Bijnaam voor Roel. Hoofdzakelijk gebuikt door Paul, ook wel eens gebruikt door anderen, maar dan alleen indien Paul in de buurt is.
Sai Gulat (de ~ (m.))
De ongetwijfeld verkeerdgespelde bijnaam voor de man die het mede mogelijk maakt dat wij op zaterdagavonden van kwaliteitsfrituur bediend worden. We hebben allemaal veel respect voor hem.
Brutus en Medea (de ~ (mv.))
Verdrongen.
Gepetto (de ~ (m.))
Bijnaam voor de latente Italiaan van het Kaatje. Dreigt in onbruik te raken.
Herman (de ~ (m.))
Eigenlijk geen bijnaam, maar de roepnaam voor Herman Brusselmans, onze kastelein. Het schijnt dat hij graag boekjes schrijft, vooral in België schijnt hij ze aardig te verkopen.
Ted
Bijnaam voor Nicki. Ted is een naam die beter bij een jongen van zijn formaat (figuurlijk bedoelt, uiteraard!) past.
Johnny Sugar (de ~ (m.))
Bijnaam voor de enge staarman van het Kaatje. De man die staart dus, met een enge glimlach. Die gast ja. Hij dankt deze bijnaam aan zijn aalgladde voorkomen.
Henri (de ~ (m.))
Bijnaam voor Pietje van Lith. In onbruik geraakt.
Flathead (de ~ (m.))
Bijnaam voor onze ex-docent Den Koninck. Vanwege zijn ik-ben-tegen-een-onverhoopte-muur-aangelopen-gelaat. Dit is een van de vele bijnamen die zijn ontstaan tijdens de periode dat ik Sociale Geografie studeerde. Andere veelgebruikte bijnamen uit deze periode zijn onder andere: Bothoofd, Huib-Huib, Tous les chevaux de Mali en Tim Tax.
Ton (de ~ (m.))
Bijnaam voor Roel. Hoofdzakelijk gebuikt door Paul, ook wel eens gebruikt door anderen, maar dan alleen indien Paul in de buurt is.
Sai Gulat (de ~ (m.))
De ongetwijfeld verkeerdgespelde bijnaam voor de man die het mede mogelijk maakt dat wij op zaterdagavonden van kwaliteitsfrituur bediend worden. We hebben allemaal veel respect voor hem.
Brutus en Medea (de ~ (mv.))
Verdrongen.
Gepetto (de ~ (m.))
Bijnaam voor de latente Italiaan van het Kaatje. Dreigt in onbruik te raken.
Herman (de ~ (m.))
Eigenlijk geen bijnaam, maar de roepnaam voor Herman Brusselmans, onze kastelein. Het schijnt dat hij graag boekjes schrijft, vooral in België schijnt hij ze aardig te verkopen.
dinsdag 21 augustus 2007
FYROM
Het roept altijd wat lacherige reacties op tijdens het Eurovisie songfestival. "FORMER YUGOSLAV REPUBLIC OF MACEDONIA, TEN POINTS". Waarom zeggen die Engelsen en Fransen niet gewoon Macedonië?
Het heeft ermee te maken dat de naam Macedonië gevoelig ligt bij de Grieken. Het noordelijke deel van Griekenland heeft namelijk ook die naam. Griekenland drong er op aan om het verschil tussen de twee 'Macedoniën' duidelijk naar voren te laten komen. Daarom is in de VN bepaald dat Macedonië in het internationale verkeer als 'Former Yugoslav Republic of Macedonia' wordt aangeduid. Volgens wikipedia kennen de Grieken het land thans als ΠΓΔΜ; spreek uit: Poe-ghoe-dhoe-moe (Wellicht een fictieve naam? Uit flauwheid? Dat zou hilarisch zijn in ieder geval. Stel je voor dat Friesland zich van Nederland afscheidt, Nederland dat met tegenzin erkent, en het voortaan 'Wukkie-tukkie-flukkieland' noemt.)
Nederland vond deze discussie evenwel onzin en besloot Macedonië gewoon als Macedonië te erkennen. Toen een Griekse DJ daar lucht van kreeg, riep hij op tot een boycot van Nederlandse producten. Ik heb van de week in een jaarboek een foto gezien van een rek Nederlandse kazen in een Griekse supermarkt, waarbij een bordje stond met een tekst in de trant van 'Gelieve deze producten niet te kopen, ze komen uit Nederland, het land dat ons eer en trots wil aantasten'. Jammergenoeg kan ik dit plaatje niet op internet vinden. (Een andere bron sprak overigens van een boycot van de Griekse staat zelf, er is sowieso weinig op internet te vinden over deze gebeurtenissen.)
Toenmalig premier Lubbers reageerde aanvankelijk lacherig op de boycot, maar toen bedrijven als Heineken door deze boycot werkelijk afname van hun afzet waarnamen, ging Lubbers overstag en besloot Nederland tijdelijk (en officieel nog altijd tijdelijk) Macedonië als de Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië te erkennen.
Het heeft ermee te maken dat de naam Macedonië gevoelig ligt bij de Grieken. Het noordelijke deel van Griekenland heeft namelijk ook die naam. Griekenland drong er op aan om het verschil tussen de twee 'Macedoniën' duidelijk naar voren te laten komen. Daarom is in de VN bepaald dat Macedonië in het internationale verkeer als 'Former Yugoslav Republic of Macedonia' wordt aangeduid. Volgens wikipedia kennen de Grieken het land thans als ΠΓΔΜ; spreek uit: Poe-ghoe-dhoe-moe (Wellicht een fictieve naam? Uit flauwheid? Dat zou hilarisch zijn in ieder geval. Stel je voor dat Friesland zich van Nederland afscheidt, Nederland dat met tegenzin erkent, en het voortaan 'Wukkie-tukkie-flukkieland' noemt.)
Nederland vond deze discussie evenwel onzin en besloot Macedonië gewoon als Macedonië te erkennen. Toen een Griekse DJ daar lucht van kreeg, riep hij op tot een boycot van Nederlandse producten. Ik heb van de week in een jaarboek een foto gezien van een rek Nederlandse kazen in een Griekse supermarkt, waarbij een bordje stond met een tekst in de trant van 'Gelieve deze producten niet te kopen, ze komen uit Nederland, het land dat ons eer en trots wil aantasten'. Jammergenoeg kan ik dit plaatje niet op internet vinden. (Een andere bron sprak overigens van een boycot van de Griekse staat zelf, er is sowieso weinig op internet te vinden over deze gebeurtenissen.)
Toenmalig premier Lubbers reageerde aanvankelijk lacherig op de boycot, maar toen bedrijven als Heineken door deze boycot werkelijk afname van hun afzet waarnamen, ging Lubbers overstag en besloot Nederland tijdelijk (en officieel nog altijd tijdelijk) Macedonië als de Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië te erkennen.
woensdag 8 augustus 2007
Post Office
Woensdag 8 augustus 2007. Ik merk aan van alles dat ik blijkbaar nog steeds in leven ben, dus daar ga ik maar van uit. Ik vul dit leven de laatste anderhalve week (inclusief weekend) met het van 9 tot 16 uur bij de Sibelius werken. De dagen in dit vrolijke bejaardenhuis zijn in hoofdlijnen identiek. Lastige bazen, praatgrage poetsvrouwtjes en veel zeurende bejaarden bij wie ik stofzuig.
Stofzuigen in de Sibelius onderscheidt zich niet door tofheid. Er is een centraal afzuigsysteem in het gebouw, en als je de veel te lange/dikke/logge/steeds in de knooprakende slang in één van de luchtafvoerputjes steekt, kun je aanbellen om te stofzuigen bij een bewoner. Ja, de bewoners. Ze praten, zeuren over het tijdstip waarop je stofzuigt (Té vroeg, té laat), schuiven stoelen altijd nét te laat opzij, en zetten hem altijd op een plek waar je nét bezig was, ze willen altijd dat je met je logge stofzuiger onder de twee meter diepe antieke kast gaat, ze vragen je steeds waar de normale poetsvrouwtjes zijn, ze vinden het énig dat er een jongen stofzuigt en merken luid lachend op dat zo’n lange dikke slang zeker wel lekker zuigt. En op al hun acties knik je maar met een zuinige glimlach.
Voor alle vakantiekrachten, of eigenlijk voor iedereen die in meer of mindere mate met de pest in de kleren naar zijn werk gaat, is het boek ‘Het Postkantoor’ van Charles Bukowski (†) verplichte literatuur. In dit boek is de ik-persoon een postbode die, als alle ik-personen in Bukowski’s boeken, stevig aan de drank is. Hij zuipt een gat in de nacht, en moet zich dan om 5 uur ’s ochtends weer melden bij de US Postal Service. Daar wordt hij door zijn sadistische baas de wijk in gestuurd, waar hij met dagelijks toenemende irritatie over-de-post-zeurende vrouwtjes te woord staat, terwijl hij een zware kater heeft en in de hitte zware tassen meezeult. En zo zijn ook voor hem alle dagen hetzelfde.De pathetische en humoreuze wijze waarop deze gebeurtenissen besproken worden maken deze roman alleszins amusant.
Enfin, na zo’n dag loonslavernij voel je uitgepraat en uitgepierd, en zou je het liefst een kamerplant doden, of gaan schelden tegen je mengkraan. Maar daar ben je te uitgeput –praat/-pierd voor, dus ga je maar lethargisch voor je uit staren en zet je wat muziek op of zo. En hét lied voor de arbeidskracht met zelfmedelijden is natuurlijk Heaven Knows I’m Miserable Now van The Smiths:
“ I was happy in the haze of a drunken hour
But heaven knows I'm miserable now
I was looking for a job, and then I found a job
And heaven knows I'm miserable now
In my life
Why do I give valuable time
To people who don't care if I live or die ?
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ? ”
Stofzuigen in de Sibelius onderscheidt zich niet door tofheid. Er is een centraal afzuigsysteem in het gebouw, en als je de veel te lange/dikke/logge/steeds in de knooprakende slang in één van de luchtafvoerputjes steekt, kun je aanbellen om te stofzuigen bij een bewoner. Ja, de bewoners. Ze praten, zeuren over het tijdstip waarop je stofzuigt (Té vroeg, té laat), schuiven stoelen altijd nét te laat opzij, en zetten hem altijd op een plek waar je nét bezig was, ze willen altijd dat je met je logge stofzuiger onder de twee meter diepe antieke kast gaat, ze vragen je steeds waar de normale poetsvrouwtjes zijn, ze vinden het énig dat er een jongen stofzuigt en merken luid lachend op dat zo’n lange dikke slang zeker wel lekker zuigt. En op al hun acties knik je maar met een zuinige glimlach.
Voor alle vakantiekrachten, of eigenlijk voor iedereen die in meer of mindere mate met de pest in de kleren naar zijn werk gaat, is het boek ‘Het Postkantoor’ van Charles Bukowski (†) verplichte literatuur. In dit boek is de ik-persoon een postbode die, als alle ik-personen in Bukowski’s boeken, stevig aan de drank is. Hij zuipt een gat in de nacht, en moet zich dan om 5 uur ’s ochtends weer melden bij de US Postal Service. Daar wordt hij door zijn sadistische baas de wijk in gestuurd, waar hij met dagelijks toenemende irritatie over-de-post-zeurende vrouwtjes te woord staat, terwijl hij een zware kater heeft en in de hitte zware tassen meezeult. En zo zijn ook voor hem alle dagen hetzelfde.De pathetische en humoreuze wijze waarop deze gebeurtenissen besproken worden maken deze roman alleszins amusant.
Enfin, na zo’n dag loonslavernij voel je uitgepraat en uitgepierd, en zou je het liefst een kamerplant doden, of gaan schelden tegen je mengkraan. Maar daar ben je te uitgeput –praat/-pierd voor, dus ga je maar lethargisch voor je uit staren en zet je wat muziek op of zo. En hét lied voor de arbeidskracht met zelfmedelijden is natuurlijk Heaven Knows I’m Miserable Now van The Smiths:
“ I was happy in the haze of a drunken hour
But heaven knows I'm miserable now
I was looking for a job, and then I found a job
And heaven knows I'm miserable now
In my life
Why do I give valuable time
To people who don't care if I live or die ?
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ? ”
maandag 6 augustus 2007
Zaken nalaten
Na 21 jaar levenservaring raad ik je deze dingen af te doen: Keane luisteren/ uitzendwerk doen/ zout over groente doen/ Keane waarderen/ “Het is wa” zeggen/ “Werk zé” “Douche zé” of “Leer zé” zeggen (wat is dat zé? Waar verwijst het naar? Een uitdrukking moet toch niet én lelijk zijn, én nergens naar verwijzen?)/ Naar concerten van Keane gaan/ Geenstijl lezen/ de o als eau schrijven als het een o moet zijn/ Naar buschauffeurs zwaaien als je er zelf geen bent/ Denken dat je leven er beter op wordt als je lid wordt van een politieke partij/ Je docent als blijk van je dank aan het eind van ieder college een emmer water overhandigen (Je wordt al gauw “Die met die emmer” of kortweg “Emmertje”genoemd, let maar op)/ De zanger van Keane aan het eind van concerten een emmer water geven/ In het spitsuur met een hele grote sombrero in de trein naar Utrecht gaan zitten/ The Arctic Monkeys noemen als je de stelling verdedigt dat er ook goede muziek ná 2000 is gemaakt/ D’66 pragmatisch noemen/ Gaan werven voor een Nepalese oppositiepartij/ Op feestjes de naam Bram Moszkowicz laten vallen/ Ali B tutoyeren/ De legitimiteit van onze overheid verwerpen en een eigen Nederlandse overheid beginnen/ Een plaatje aanvragen tijdens een begrafenisdiensten/ Een hypotheekadviesbureau beginnen en alleen maar maffe adviezen geven in de trant van “Hinkel om het bureau” of “Leer een zwijn het Wilhelmus”/ Mobiele telefoons je hobby noemen.
Laat deze dingen na, en je zult zien dat mensen je hierom zullen waarderen. Graag gedaan.
Laat deze dingen na, en je zult zien dat mensen je hierom zullen waarderen. Graag gedaan.
zaterdag 4 augustus 2007
Test
Deze eerste log is een test. Niet meer dan een test. Indien ik heden-thans-op dit moment mocht komen te overlijden, en deze log het laatste is dat ik de wereld in stuur, weet dan: dit was een test. Zoek er geen complexe boodschappen achter en laat je Kabbalistische Joodse schoonmaker deze log niet lezen. Maar weet wel: er gaan nog enkele staaltjes van literair vernuft op mijn weblog komen, die nog jaren van generatie op generatie verteld zullen worden. Al mijn volgende logs zullen op zeker hun gewicht in bloemkool waard zijn. Deze log niet, dit was slechts een test.
Abonneren op:
Posts (Atom)