zaterdag 23 mei 2009
vrijdag 15 mei 2009
Inefficiënt Europa?
De SP is in zekere zin niet slecht bezig. Ze komen in beeld, ze laten mensen nadenken over Europa, ze laten van zich horen als het gaat om het veroordelen van neocon’s en graaiers die de kredietcrisis hebben veroorzaakt - ze zijn, zoals een SP-werver me zei, hét linkse tegengeluid van Nederland. Ze zijn tegen teveel regels, teveel ambtenaren en appelleren aan het anti-Brussel-gevoel dat onder een deel van de bevolking leeft. Dit geluid heeft daar waar het op feiten gebaseerd is uiteraard alle bestaansrecht, de oplossingen die ze (en de PVDD, PVV en CU) aandragen staan alleen haaks op mijn opvattingen.
De grootste paradox die ik zie is deze: de SP ageert om het hardst tegen inefficiëntie (het bodemloze put-verhaal), terwijl ze felle tegenstanders zijn van een ‘ever closing union’. Ze zien alles liever bilateraal geregeld. Van hun website:
Ik zou nu juist zeggen: meer vereniging is meer efficiëntie. Efficiëntie kan bijvoorbeeld bereikt worden door een grondwettelijk verdrag, dat het woud van losse regels op overzichtelijke wijze bundelt. Of het kan bereikt worden door af te stappen van de heilige status van het subsidiariteitsbeginsel.
Neem bijvoorbeeld het Franse pensioensysteem. Dit systeem is erg slecht berekend op vergrijzing, en binnen enkele tientallen jaren kan dat grote problemen veroorzaken (als het dat nu al niet doet). Omdat we een monetaire unie zijn, moeten wij daar als Nederland straks voor boeten. Je kan zeggen: we snijden onze banden met Frankrijk door, dan worden wij niet afgerekend op Franse tekortkomingen. Als je vindt dat alles op het laagste overheidsniveau geregeld moet worden, is dat een logische reactie. Het is tegelijk ook erg moeilijk, omdat je al zó met elkaar verstrengeld bent als Europees land dat je niet zomaar afstand kan nemen. De oplossing ligt volgens mij hier juist weer in verdere samenwerking: zorg dat er een groot efficiënt Europees pensioenfonds wordt ontwikkeld dat wél berekend is op demografische veranderingen.
Nu is Europa op dit moment al niet vreselijk inefficiënt, het aantal ambtenaren in Brussel is niet groter dan het aantal van een middelgrote Nederlandse gemeente. Er zijn echter punten die efficiënter kunnen. Het aantal ambtenaren dat de Nederlandse defensie aanstuurt is genoeg om de defensie van half Europa aan te sturen, zij het dat alle Europese landen zelf ook weer een gigantisch ambtenarenapparaat hebben. Opnieuw geldt dat de oplossing van verspilling in vereniging ligt.
Efficiëntie moet dus bereikt worden door vereniging, niet door desintegratie. Op deze manier kunnen schaalproblemen opgelost worden en kan Europa een gelijkwaardig blok worden tegenover India, China, Amerika en Rusland, en vooral dit laatste kunnen Europa-voorstanders wat mij betreft niet genoeg benadrukken.
De grootste paradox die ik zie is deze: de SP ageert om het hardst tegen inefficiëntie (het bodemloze put-verhaal), terwijl ze felle tegenstanders zijn van een ‘ever closing union’. Ze zien alles liever bilateraal geregeld. Van hun website:
“Brussel gaat uit van 'groot is mooi'. De uitbreiding met nieuwe lidstaten kan niet ver genoeg gaan, Brussel moet steeds meer bevoegdheden krijgen en in de Europese Unie moet er één grote arbeidsmarkt zijn. Hiermee streeft Brussel naar een superstaat die zich militair en economisch moet kunnen meten met de VS.[…] De SP houdt waar kan zaken het liefst dicht bij de burger, kleinschalig en lokaal democratisch controleerbaar.”
Ik zou nu juist zeggen: meer vereniging is meer efficiëntie. Efficiëntie kan bijvoorbeeld bereikt worden door een grondwettelijk verdrag, dat het woud van losse regels op overzichtelijke wijze bundelt. Of het kan bereikt worden door af te stappen van de heilige status van het subsidiariteitsbeginsel.
Neem bijvoorbeeld het Franse pensioensysteem. Dit systeem is erg slecht berekend op vergrijzing, en binnen enkele tientallen jaren kan dat grote problemen veroorzaken (als het dat nu al niet doet). Omdat we een monetaire unie zijn, moeten wij daar als Nederland straks voor boeten. Je kan zeggen: we snijden onze banden met Frankrijk door, dan worden wij niet afgerekend op Franse tekortkomingen. Als je vindt dat alles op het laagste overheidsniveau geregeld moet worden, is dat een logische reactie. Het is tegelijk ook erg moeilijk, omdat je al zó met elkaar verstrengeld bent als Europees land dat je niet zomaar afstand kan nemen. De oplossing ligt volgens mij hier juist weer in verdere samenwerking: zorg dat er een groot efficiënt Europees pensioenfonds wordt ontwikkeld dat wél berekend is op demografische veranderingen.
Nu is Europa op dit moment al niet vreselijk inefficiënt, het aantal ambtenaren in Brussel is niet groter dan het aantal van een middelgrote Nederlandse gemeente. Er zijn echter punten die efficiënter kunnen. Het aantal ambtenaren dat de Nederlandse defensie aanstuurt is genoeg om de defensie van half Europa aan te sturen, zij het dat alle Europese landen zelf ook weer een gigantisch ambtenarenapparaat hebben. Opnieuw geldt dat de oplossing van verspilling in vereniging ligt.
Efficiëntie moet dus bereikt worden door vereniging, niet door desintegratie. Op deze manier kunnen schaalproblemen opgelost worden en kan Europa een gelijkwaardig blok worden tegenover India, China, Amerika en Rusland, en vooral dit laatste kunnen Europa-voorstanders wat mij betreft niet genoeg benadrukken.
zaterdag 2 mei 2009
De vijfde colonne
Ik heb trouwens ook iets met de Spaanse burgeroorlog. Zonder iets af te willen doen aan de misdaden van m.n. de nationalisten; het was waarschijnlijk de laatste Europese oorlog die tot op een romantische manier tot de verbeelding sprak, zoals een kind met soldaatjes speelt. Historicus Paul Preston merkt op: ‘het was niet voor niets dat de burgeroorlog de grootste kunstenaars van die tijd tot inspiratie diende, iets wat bij andere conflicten daarna lang niet in die mate het geval was.’ De schilderijen van Picasso en enkele werken van Orwell zijn daar voorbeelden van.
Het verhaal van de Spaanse burgeroorlog is nauwelijks in één log samen te vatten, vooral omdat het zonde is omdat je zoveel anekdotes moet schrappen. Welnu, een kleine poging dan: nadat de Spaanse monarchie viel, zetelde er in Madrid een regering van linkse republikeinen, die door de nationalisten onder leiding van Franco omver geworpen werd. De nationalisten hadden hiervoor vier colonnes rondom Madrid gemobiliseerd. Toen radioverslaggevers de nationalistische generaal Mola vroegen welke van deze collones Madrid in zou nemen, gaf hij een bijzonder sinister antwoord: “het zal gaan gebeuren door een vijfde colonne, mannen die zich nu verborgen houden in Madrid, maar zullen opduiken zodra we opmarcheren.” Aldus raakte de uitdrukking ‘de vijfde colonne’ in de omloop, en groeide in Madrid de paniek.
Het was vooral de angst en onzekerheid die de kracht van deze beeldspraak stutte. In werkelijkheid heeft vijfde colonne geen beslissende acties kunnen uitvoeren – volgens republikein Líster omdat de generaal met zijn brallerige grootspraak de republikeinen tijdige waarschuwing had gegeven (“La fanfarronada del general fue un toque de alerto para nosotros”) en ze daardoor konden zorgen dat de vijfde colonne - zij het niet geheel - afdoende neergeslagen werd (“si no se lquidó del todo, a la quinta columna se la dejaron impotente para acciones decisivas”).
Het verhaal van de Spaanse burgeroorlog is nauwelijks in één log samen te vatten, vooral omdat het zonde is omdat je zoveel anekdotes moet schrappen. Welnu, een kleine poging dan: nadat de Spaanse monarchie viel, zetelde er in Madrid een regering van linkse republikeinen, die door de nationalisten onder leiding van Franco omver geworpen werd. De nationalisten hadden hiervoor vier colonnes rondom Madrid gemobiliseerd. Toen radioverslaggevers de nationalistische generaal Mola vroegen welke van deze collones Madrid in zou nemen, gaf hij een bijzonder sinister antwoord: “het zal gaan gebeuren door een vijfde colonne, mannen die zich nu verborgen houden in Madrid, maar zullen opduiken zodra we opmarcheren.” Aldus raakte de uitdrukking ‘de vijfde colonne’ in de omloop, en groeide in Madrid de paniek.
Het was vooral de angst en onzekerheid die de kracht van deze beeldspraak stutte. In werkelijkheid heeft vijfde colonne geen beslissende acties kunnen uitvoeren – volgens republikein Líster omdat de generaal met zijn brallerige grootspraak de republikeinen tijdige waarschuwing had gegeven (“La fanfarronada del general fue un toque de alerto para nosotros”) en ze daardoor konden zorgen dat de vijfde colonne - zij het niet geheel - afdoende neergeslagen werd (“si no se lquidó del todo, a la quinta columna se la dejaron impotente para acciones decisivas”).
Abonneren op:
Posts (Atom)