Klaus Nomi: het jaren '80-stijlicoon dat het nooit werd

Stel je voor dat Freddy Mecury al na twee albums aan AIDS was bezweken. Dan zou men in kleine kringen misschien Seven Seas Of Rhye en March Of The Black Queen hebben gekend, maar Queen zou nooit de status hebben gehad die het nu heeft.

Klaus Nomi had alles in zich om een zelfde status te bereiken. Hij had een ongekend stembereik, pathos, de connecties en bovenal een enorm in het oog springend - nog veel meer dan Mercury - image.

Niet dat deze talenten hem allemaal in de schoot geworpen waren. Hij werd afgewezen bij het conservatorium, vertrok naar Amerika en vervulde jarenlang rotte baantjes. Door op te treden in clubs kreeg hij een bescheiden cultstatus in kleine kring, en hij had het geluk dat David Bowie hem oppikte voor zijn achtergrondkoor.

Nu kon zijn carrière pas echt een vlucht nemen. Provisionaire popkenners spraken over de nakende jaren ’80 als het tijdperk van Iggy, Bowie en Nomi . Begin jaren ’80 bracht Nomi zijn eerste album uit met daarop zijn archetypische Nomi Song – gekenmerkt door de hoge opera-achtige stem en Queen-achtige bass.

Na dit album zou Nomi tot wasdom komen, maar in plaats daarvan kreeg hij een mysterieuze ziekte waaraan hij in 1983 bezweek. Nomi was de eerste publieke figuur die aan AIDS stierf. Inmiddels is iedereen hem vergeten.

Feestgedruis

Ik heb geen writersblock, ik heb geen tijd te kort, ik heb geen gebrek aan avonturen, ik heb geen plotselinge desinteresse in mijn sympathieke vriendenkring, ik heb alleen al een tijd geen log meer geschreven.

In de tijd dat ik geen log schreef kwam Paul op visite, kwam Renier op visite, plaatste ik filmpjes online waarvan ik veronderstel dat iedereen ze kijkt en maakte ik enkele trips. Zoals afgelopen maandag naar Girona. Ik dineerde er met een pannenkoek en al etende voltrok zich een onderhoudend schouwspel. Een groep Marokkaantjes (nam ik aan) probeerde een laptop te stelen in de winkel tegenover me. De winkelier was dapper en adequaat, en hij sloot zijn zaak en belde de politie. Die was nogal snel ter plekke, en sloeg het schorem in de boeien. Inmiddels zat de halve stad met zijn neus tegen die winkelruit gedrukt, om het geboefte te zien spartelen.

Verder was het een mooie archetypische Spaanse stad met veel trapjes, muurtjes, rare gangetjes en kerkjes. Een dag later kwam de Catalaanse televisie op straat op me af, om me mijn mening te laten geven over transseksualiteit. Ben benieuwd of die beelden nog ooit opduiken, late ik hopen van niet.

En nu ben ik alweer bezig aan de afsluitende zin omdat ik de stad in wil en wel voor een biertje en feestgedruis.