Top 25

In het kader van de Fok-albumtop 100 heb ik géén albumtop 100 samengesteld, maar wel een top 25. Dus hier, dé vijfentwintig albums die iedere Roermondse binnenhuisarchitect in zijn kast moet hebben staan:

1. Modest Mouse - The Lonesome Crowded West



[Niet de meest bekende CD van Modest Mouse, en een jaar lang vond ik dit eigenlijk een overwegende boutplaat. Maar als je eenmaal de structuur in de rommelige mesthoop liedjes vindt, kun je weinig anders dan dit het beste album ooit vinden.]

2. The Smiths - Meat Is Murder



[The Smiths scherper, funkier en vegetarischer dan ooit.]

3. The Fall - Hex Enduction Hour



[The Fall veegt de vloer aan met het cliché dat bands met onooglijk lelijke zangers die niet kunnen zingen en daarom maar een soort proclamerende halfzang beoefenen, met teksten die zeer waarschijnlijk nergens over gaan, maar niettemin 'gezongen' worden alsof het om de wet zelve gaat, niet hoog in een albumtop 25 kunnen komen. Al was het maar om het openingsnummer.]

4. Interpol - Turn On The Bright Lights
5. Built To Spill - Perfect From Now On
6. The Cure - The Head On The Door
7. Modest Mouse - The Moon & Antartica
8. Television - Marquee Moon
9. Joy Division - Unknown Pleasures
10. Morrissey - Viva Hate
11. Wolf Parade - Apologies To The Queen Mary
12. Pavement - Brighten The Corners
13. Pavement - Slanted & Enchanted
14. Suede - Dog Man Star
15. Pulp - This Is Hardcore
16. The Deadly Snakes - Ode To Joy
17. Pixies - Doolittle
18. The Smiths - Strangeways, Here We Come
19. Neutral Milk Hotel - In The Aeroplane Over The Sea
20. Sonic Youth - Goo
21. Okkervil River - Black Sheep Boy
22. Maxïmo Park - A Certain Trigger
23. Can - Tago Mago
24. Grandaddy - The Sophtware Slump
25. Afghan Whigs - Gentleman

Spatieverachtingslog

Één van de naarste zaken die sinds de verengelsing van de Nederlandse taal de Noordzee is overgewaaid is de overbodige spatie. Ineens ramt men bij samenstellingen als 'broodtrommel' of 'knakneger' op de onderste balk van het toetsenbord. Gelukkig is er een nobel gezelschap dat een dappere kruistocht voert tegen deze wandaden. Driemaal hoera voor spatiegebruik.nl.

Klacht: ik word lastiggevallen door Radiohead-extremisten

Omdat er mensen schijnen te zijn die wel mijn log lezen, maar niet mijn journals op last:

Acharme ik, ach God zie deze ziel lijden. Waarom wil nou iedereen met me over de nieuwe Radiohead praten? Ik wil helemaal niet mijn mening geven over Radiohead. En het frappante: niemand geeft ooit een zak om welke mening dan ook van mij, maar als het op Radiohead aankomt weet men me ineens te vinden.

Radiohead. Hun verhaal is simpel. Vroeger maakten ze intelligente liedjes over leven, liefde en andere grote dingen. Sommige nummers waren tof, andere wat minder tof, maar het was best een best een band die genoemd mocht worden in het rijtje 'overbevissing', 'klarinet', 'wokpan' en 'Vladimir Poetin'. Of in welk rijtje dan ook.

Daarna maakten ze een soort onnavolgbare electropop, dat met Thom Yorke's stem erbij veel wegheeft van een huilende Bassie met een koffiezetapparaat op de achtergrond. Moet gezegd: Idioteque is wel tof.

Nu hebben ze een nieuw album uit mét een lelijke hoes én meer electro en het laat me koud. Tsjakka.

Hulde aan een lafbek

Omdat er mensen schijnen te zijn die wel mijn log lezen, maar niet driehaa:

Vijf jaar na dato hoor je nog wel eens wat over Fortuyn. Je leest nog wel eens wat over Fortuyn. Men refereert nog wel eens aan Fortuyn. Als de man van het volk. Als de man die de Nederlandse politiek wakkerschudde uit een sluimer van onvoorwaardelijke moslimverering. Als de grootste Nederlander aller tijden. Nu behoort dat laatste natuurlijk tot de common-nonsense , maar toch is het in alle kringen aanvaard om deze gestropdasde schreeuwlelijk te prijzen voor wat hij heeft bereikt. Wat heeft hij bereikt?

Fortuyn had er een zoektocht naar zijn politieke identiteit van 3 decennia op zitten, voordat hij in 2001 tot onze dienst stond. Met een koevoet was hij langs het politieke spectrum geslopen, maar de socialisten, Christen-democraten en liberalen lieten hem er niet tussen. Frustrerend. En wat doet een gefrustreerde politicus die zichzelf niet tussen de gevestigde orde kan wurmen? Die gaat lekker aan de buitenkant van het spectrum zitten. Ruimte zat, en je mag ook nog eens lekker dingen roepen. Dat hij daar niet 30 jaar eerder op gekomen was.

Dingen roepen. Dat is eigenlijk wel de erfenis van Fortuyn. Hij riep dat de Islam een achterlijke cultuur is, en er staat gelijk een peloton Nova-baarden klaar om uit te leggen wat hij daarmee eigenlijk bedoelde. Hetzelfde voor zijn andere holle leuzen. Lekker makkelijk. Hoezo waren de media tegen hem? Ze duwden hem precies in de gunstige wind. Ze maakten van die vermogende Bentleyverzameler een ware held van het gewone volk, en waren ook nog eens bereid zijn flinterdunne programma voor hem in te vullen.

Hoe dan ook, het Fortuyn gebeuren was een amusante afwisseling. De laatste verkiezingen was er weer de eeuwige botsing van ideologieën. Liberalen en Christen-democraten voeren al jaren hun zelfde verhaaltje op. Het zijn natuurlijk ook ideologieën die zeker hun sporen hebben verdiend. Beide stromingen hebben – evenals de sociaaldemocraten trouwens - tamelijk revolutionaire ideeën doorgevoerd, waar de politieke wereld ook echt op zat te wachten. En misschien hebben beide ideologieën nog wel meer ideeën, die misschien ook doorgevoerd zouden moeten worden, maar ze hebben ook hun zwaktes. Maar de lijstrekkers van de deze stromingen, Rutte en Balkenende, hadden ijzeren Rita en slinkse Maxim achter zich, om deze ook deze verkiezingen hun zwaktes op de achtergrond te krijgen. Standvastigheid en een eigen gezicht, dáár moest voor gevochten worden.

Wie had Bos achter zich om over zijn foutjes heen te praten? Niemand. Maar daar had hij een inventieve oplossing voor: hij gaf zijn fouten toe. Erg netjes. Maar de menigte, en zeker personen waarbij hun ideologie diep geworteld zit, zette Bos neer als draaikont, en riepen semi-verontwaardigd leuzen als “Waren het niet die rooien die al die jaren riepen dat….”

Want het respect gaat naar politici die diep weggezakt in hun zetel, en op verveelde wijze, hun zelfde stelling repeteren. De maatschappij verandert sneller dan het weer, maar de politicus krijgt zijn kudo’s en ontzag met standvastigheid.

Blair en Schröder hebben in hun essay ‘The Third Way’ opgesomd welke onderdelen van andere stromingen bruikbaar zijn om socialdemocratische doelen te bereiken. Bos’ acties staan dus niet op zich. Veel sociaaldemocraten zijn bezig van fouten te leren. Het lijkt me nogal een geruststellende gedachte, dat er politici zijn die hun doelen niet op de meest koppige, maar op de meest doeltreffende manier willen bereiken. Dat is revolutionair in de politiek, veel revolutionairder dan wanneer een kale relnicht uitspraken - die voorganger Bolkensteijn al jaren eerder deed – herhaalt, op een wat hoger volume.

Vooruit; het vergt moed om op consequente wijze een onredelijk asielbeleid uit te voeren. Het vergt moed om bij hoog en laag achter een christelijk sprookjesboek te blijven staan. Het vergt moed om je haar te bleken en met een Limburgs accent tegen Moslims te tieren. Maar het lijkt nog veel meer moed te vergen om soms laf te zijn. Om van vastgeroeste ideeën af te stappen, en open te staan voor de werkelijk beste oplossing. Om de Nederlandse politiek te doen ontwaken uit een sluimer van standvastigheid en ‘dingen roepen’.

Johannes Heesters

Er was eens een Nederlandse zanger. Toen de Nazi's opkwamen ging hij naar Duitsland, en Adolf Hitler was dol op hem. Als hij last.fm had, stond deze zanger bovenaan in zijn lijst. Hij zei tegen Hitler zelf dat Duitsland hem uitstekend beviel. Hij gaf in 1941 een optreden in Dachau. Nu is een festivalterrein ook geen prettige overnachtingsplaats, maar Dachau is vooral principieel gezien toch niet een plek waar je de dolle zanger gaat uithangen.

Weer een log over een fictieve artiest? Nee hoor, Johannes Heesters bestaat weldegelijk. In Nederland is hij eerst uitgekotst, en vervolgens vergeten. In Duitsland is hij totaal niet omstreden, en nog zeer populair. De man leeft nog steeds, treedt nog steeds op en in december wordt er op de Duitse TV een grote televisieshow gehouden ter ere van zijn 104e (!) verjaardag.