Concertreview: The Turquoise Mudwhelks

The Turquoise Mudwhelks, Nederlands bekendste Rock 'n Roll band, begonnen als bescheiden band in kleine zaaltjes. Zo stonden ze in De Slaaptrol te Zundert, in De Sleunk te Oegstgeest en natuurlijk in De Kwijlfuik, het rockwalhalla van Vaals. Dit alles begin jaren zeventig, de tijd waarin frontman Ronnie Gitari met zijn legandarische performances de zalen plat scheen te spelen. Het in 1975 verschenen album “The shitty side of the bloody moon” met de hits “Bloody Rhapsody” en “Shitty Home Alblasserdam” geldt onder fans nog steeds als The Turquoise Mudwhelks op zijn puurst.

Ronnie Gitari overleed in mei 1976, na een gevecht met de wereldberoemde bokser Habib Haboubi. Hij kwam Habib tegen in Boekel, en aarzelde niet om hem tot een gevecht op leven en dood uit te dagen. Habib ging in de ring staan, en Gitari gooide zijn handdoek in de ring, waarna het doek viel voor Habib. Gitari won dus weliswaar, maar na dit gevecht ging hij de herhaling van Pauw & Witteman kijken, en kreeg hij een hartstilstand. Toen hij bijkwam dacht hij dat hij dit alles gedroomd had. Om dit te controleren sprong hij in de vijver en warempel net voor hij verdronk overleed hij aan kanker.

De rest van de geschiedenis mag bekend zijn. De overgebleven bandleden, met Tonnie Banjoli en Harrie Drumoli als bekendste namen, zaten nu zonder zanger. Na een geflopt instrumentaal thema-album over zelfrijzende bakmeel, namen de spanningen binnen de band toe. Banjoli wou de zanger van The Shitty Lavender Snakes overnemen, maar dat zag deze zanger, Shitty Thomas, totaal niet zitten omdat hij de leden van The Turquoise Mudwhelks talentloze stonede ouwe lullen vond. Door deze crisis besloot Banjoli een soloproject te beginnen, genaamd Purple Crap. De opnames verliepen zo voorspoedig dat ook de overige leden van The Turquoise Mudwhelks naar Purple Crap overstapten. Shitty Thomas stond vervolgens niets in de weg om zich alsnog bij de The Turquoise Mudwhelks te voegen. Shitty Thomas zat die tijd echter in een creatief dieptepunt, dronk whisky per emmers en maakte geen opnames. Dit maakte hem zo depressief dat hij niet meer uit zijn stoel wou komen, waardoor hij ook niet kon optreden. Om toch nog wat te verdienen besloot Shitty Thomas zijn goudvis ‘Dirk’ bij de band te voegen. Zo kon hij voor elk optreden verstek geven, terwijl het flink betalende publiek twee uur naar een vissenkom op het podium kon kijken.

In 1981 overleed Shitty Thomas door levercomplicaties, en in 1984 werden The Turquoise Mudwhelks opnieuw opgericht door twee glasblazers uit Delfzijl. In 1986 kwam oudgediende Tonnie Banjoli terug in de band. Hij nam de zang voor zijn rekening en werd frontman. Met enkele andere muzikanten van zijn leeftijd dook hij weer de studio in. Ondanks zijn drank- en drugsverslavingen nam hij tussen 1986 en heden maarliefst 108 albums op, echter zonder één hit te scoren.

Op dit moment zijn The Turquoise Mudwhelks weer volop aan het touren, en wel naar aanleiding van hun nieuwe album “Always look on the shitty side of the bloody moon”. Ik was zondag bij hun optreden in De Vorkhal in Terneuzen, en ik was volledig overrompeld door hun revolutionaire aanpak. Het is compleet iets anders dan je zou verwachten. Je moet je voorstellen, er is een soort verhoging en daar staan de The Turquoise Mudwhelks dan op. Op het podium staan die mensen dan, en die hebben houten kastjes in hun handen met een soort gespannen touwen erop. Die slaan ze vervolgens aan en dan komt dan komt er goddomme geluid, uit bepaalde zwarte dozen die ook op die verhoging staan. Op hun albums is een soort van ritmisch getik te horen, wat al uniek is, maar op het podium is er gewoon een heel apparaat met allemaal omgekeerde emmers of zo erop, waar gewoon iemand met twee stokjes dat getik zit te reproduceren. Nondeju, ze blijven mij, rockfan van het eerste uur, verrassen, die Turquoise Mudwhelks. Vijf sterren.