[370-361]

370. Mobb Deep - Shook Ones Pt. II

Genre: hoog in de afspeellijst [hiphop]

369. The Sundays - Here's Where The Story Ends

Genre: overkeken '90-hitje

368. Spacemen 3 - Losing Touch With My Mind

Genre: psychedelische rock uit de jaren '80

367. INXS - Never Tear Us Apart

Genre: schuldig plezier

366. Television Personalities - Part Time Punks

Genre: relaas over de semi-stoerheden van de punkscene. "And they never use toothpaste"

365. X-Ray Spex - Identity

Genre: vrouwelijke schreeuwpunk met saxofoon

364. The Smiths - The Boy With The Thorn In Its Side

Genre: klagerig gelalala

363. The Housemartins - Happy Hour

Genre: meer Britse vrolijkheid dan ik op de meeste dagen aankan

362. Het Zesde Metaal - Ploegsteert

Genre: ode aan een dode (de wielrenner Frank Vandenbroucke)

361. Jesus & Mary Chain - Just Like Honey

Genre: shoegaze-pioniers (met bijrol in Lost In Translation)

[380-371]

380. Kendrick Lamar - Bitch, Don't Kill My Vibe

Gateway song naar deze artiest, die nog een paar keer vaker in de lijst staat.

379. Public Image Ldt. - Theme

Het heeft even geduurd voor ik deze incarnatie van de Sex Pistols ontdekte. Waar je die eerste band nog bedacht kan noemen, is Public Image Ldt. volstrekt compromisloos.

378. Fire On Fire - Heavy D

Folk-bandje dat ik een jaar of zeven terug ontdekte, vanwege een puik album. Moest bij het opstellen van de lijst wel even denken welk nummer van hen er nu echt bovenuit stak.

377. Arcade Fire - The Sprawl (Mountains Beyond Mountains)

Sometimes I wonder if the world's so small/
That we can never get away from the sprawl

376. Tears For Fears - Pale Shelter 

Band die een hoop slappe meuk heeft gemaakt, maar hun eerste album was strak - op het klinische af. Dit nummer beklijft het meest.

375. And Also The Trees - The Fruit Room

Band die bescheiden succesen had in met name de jaren '80 en jaren '00. Edoch hun enige notering in deze lijst is van 1991.

374. Motorpsycho - Sinful, Wind-Borne

Ouder nummer van de Noorse Sonic Youth, een band die ook in Nederland een behoorlijke aanhang schijnt te hebben.

373. The The - Uncertain Smile

De band met eeuwig moeilijk te catalogiseren bandnaam; het inbegrijpen van dit nummer komt natuurlijk eerst en vooral door het fantastische piano-outro.

372. Afghan Whigs - Debonair

Ik heb meerdere albums van deze club, die ik nooit meer opzet. Een los nummer af en toe moet kunnen. Dit gedreven nummer is de eerste die me dan te binnen schiet (nb, verrassend dat de clip een kerstthema heeft ontdek ik ineens)

371. Life Without Buildings - The Leanover

[390 tot 381] Dust music. Albanese homobars. Punkopera's

390. Inspiral Carpets - Two Worlds Collide

Van hun CD met mooie goudvishoes. Op hun andere CD staat hun bekendste nummer en bescheiden hitje This Is How It Feels (to be lonely), dat op Engelse voetbaltribunes algauw tot This is How It Feels (To Be City/Celtic etc.) werd omgekat.

389. Phosphorescent Song For Zula

Uit de tijd van youtube-videoclips in HD. Vrij recent dus.

388. Beach House - The Hours

Band die wat mij betreft altijd een beetje plastisch en afstandelijk klinkt. Bij het ene nummer werkt dat, bij het andere niet. Hier dus wel.

387. Schoolly D. - P.S.K. 'What Does It Mean?'

Ik had verdwaalde hiphopnummers beloofd. Welnu, hier is er één. Uit 1986 nog wel, toen de meeste zwarte muziek romantisch en braaf was, of stuitende discomeuk. Doe mij dan maar dit stevige nummer, in de Netflix-documentaire 'The Evolution Of Hiphop' treffend omschreven als 'dust music'.

386. The Stooges - I Wanna Be Your Dog

In 2011 woonde ik een paar maanden in Tirana. Nog verdwaald en ontheemd, liep ik in de eerste week dat ik er was met een paar Italiaanse toeristen en een Amerikaan die ik kende uit het hostel een Albanese homobar binnen. Dit nummer werd die avond een aantal keer gedraaid. En ik kan me zomaar voorstellen dat de rauwe emancipatiedrift die in de jaren '60 The Stooges dreef, in de jaren '10 op de jonge democratie Albanië van toepassing was.

385. Matt Elliott - What The Fuck Am I Doing On This Battlefield?

De band Coil heeft een nummer 'the first five minutes after death'. Die zouden ook zomaar zo kunnen klinken.

384. Shearwater - Rook

Roerbakmix van Talk Talk en Van Morrison.

383. Sad Lovers & Giants - Colourful Dream

New wave zoals new hoort te klinken. Had op een goede dag ook zomaar een hitje kunnen zijn. Dat werd het niet, zodat het nu 35 jaar later is voorbehouden aan een select gezelschap snobs, completisten en ouden van dagen.

382. Zounds - Did He Jump?

In de jaren '70 had je stuitend pretentieuze progressieve muziek, met als culminatie het genre rock-opera. Verkleed als ooievaar op één been dwarsfluit spelen, dat soort werk. Daarna kwam gelukkig de punk, en ik denk dat dit zo'n beetje het enige voorbeeld is van zoiets als een 'punkopera'. En dat bevalt al een stuk beter.

381. 16 Horsepower - Black Soul Chior

Ik ken geen ander banjonummer met deze drive en bezieling.

[top 400 tot 391] Schilderijen op muziek, Zuid-Duitse exoten en Engelse dominantie

Een jaar of tien geleden maakte ik een lijst van de 400 beste liedjes ooit. Ik wilde eens een nieuwe lijst maken, maar steeds kwamen er dingen tussen. Zoals nuttige dingen.

Nu heb ik op een avond - en nog een avond - toch de kat de bel aangebonden, en een herziene en actuele lijst samengesteld, die ik de komende weken op deze blog publiceer. Tien liedjes per dag, is de bedoeling. Eens kijken.

Maar wie van lijstjes houdt, houdt ook van statitstieken, dus deel ik eerst het gegeven dat de meeste liedjes uit de jaren '90 zullen komen, gevolgd door de jaren '00 en de jaren '80. De prevalente genres zijn new-wave, shoegaze, post-punk, (indie)-rock, electronische muziek en zosoms een verdwaald hiphopnummer. 

Classic rock en progressieve muziek - wat dat ook is - weer ik hoegenaamd. Jazz, klassiek en andere soosmuziek zul je evenmin terugvinden.

Ok, dat is de aanloop. Dan de eerste tien:

400. Guided By Voices - A Salty Salute

Guided By Voices maakt liedjes zoals Herman Brood schilderijen maakte. De uitvoerder is beschonken, het eindproduct schetsmatig doch vormvast. Voordeel is dat op een album wel 30 van dit soort anderhalf-minuut-liedjes passen. En als er dan één zoals deze tussen zit, is hij voor mij geslaagd

399. American Music Club - The Firefly

Zoals bovenvermeld zijn de jaren '80 goed vertegenwoordigd in mijn lijst, maar dit nummer is binnen dat decennium wel een verstekeling. Kaal, indringend en akoestisch tref je toch eerder aan in de jaren '70 (Neil Young) of '90 (Mark Kozelek). Eigenlijk was deze band in de jaren '80 vernieuwend en oubollig tegelijk. 

398. Arctic Monkeys - Crying Lightning

Maximo Park, Franz Ferdinand, The Killers, Kaiser Chiefs, de godvergeten Spinto Band. In de tijd van Myspace was het allemaal hip. En zoals Myspace nog ergens bestaat, bestaan deze bandjes vast ook nog. Misschien is Arctic Monkeys, destijds zeker niet mijn favoriet, nog het meest van blijvende aard gebleken. 

397. Rufus Wrainwright - The One You Love

Ik weet niet of ik het ga volhouden over ieder nummer wat te schrijven. Over deze heb ik bijvoorbeeld niets te zeggen. Behalve dat hij me vanaf luisterbeurt 1 beviel. 

396. Trashcan Sinatras - Hayfever

Een nummer dat wel heel erg R.E.M. is. Alleen staat  R.E.M. niet in deze lijst, en de Trashcan Sinatras wel. Doen ze toch iets goed.

395. Klaus Nomi - The Cold Song

Over de Zuid-Duitse exoot Klaus Nomi schreef ik lang geleden al eens wat op deze blog. Dit is zijn knapste nummer. Als een en ander je intrigeert, zoek dan vooral ook de live-versie op. 

394. Joni Mitchell - Refuge Of The Road

Misschien wel de beste singer-songwriter uit haar tijd. Zeg ik zonder enige autoriteit over singer-songwriters uit haar tijd.

393. This Mortal Coil - Song To The Siren

Een cover van Tim Buckley, gezongen door Elizabeth Fraser (ja, die van de Cocteau Twins (ja, dat is een band)). Niet een nummer dat een feestje op gang helpt, wel bloedmooi.

392. Underworld - Born Slippy

Per ongeluk, zo ontdekte ik al, staat er veel van de soundtrack van de film Trainspotting in de lijst. Maar dat zal samenhangen met het feit dat de jaren '90 het best in deze lijst vertegenwoordigd zijn. En dit is gewoon een anthem.

391. Leonard Cohen - The Partisan

Wat mij als samensteller dezer lijst verweten kan worden, is dat Engels de dominante taal is. En dat de VS en het perfide Albion zwaar oververtegenwoordigd zijn. Kan een Québécois tegenwicht bieden? Nauwelijks, want dit is Leonard Cohens enige nummer dat (deels) Frans is. Wel komen zowel Cohen als de Franse taal nog terug verderop in de lijst.

Over Catalonië / Sommer tegenlezen

Al langer wil ik een stukje aan Catalonië wijden. De laatste column van Martin Sommer biedt daar een aanleiding toe, omdat het veel van het terugkerende geneuzel bevat waar ik me in deze discussie aan erger. Maar allereerst zal ik kort mijn eigen kijk op de kwestie geven:

-Ik ben voorstander van het recht op zelfbeschikking, wanneer deze roep onder een meerderheid van een territoriaal gebied bestaat.

-Schotland vind ik een voorbeeld en een sjabloon. Een politieke wens, leidde tot een politiek gesprek en uiteindelijk tot een vreedzaam en ordelijk referendum.

-Catalonie heeft zich ontwikkeld tot een rampscenario. Ook hier was een sterke politieke wens (85% van de Catalanen wil een referendum), maar de dialoog is door Madrileense koppigheid nooit gestart. De middelen die Madrid sinds de dag van het referendum inzet zijn onbeheerst en wraakzuchtig.

-Een dialoog kan nog steeds en is wat mij betreft de enige oplossing. De Catalaanse president en Spaanse premier moeten in gesprek over de voorwaarden waaronder een eerlijk referendum kan plaatsvinden.

Dan het stuk van Sommer. Dat begint zo:

Een week nadat het referendum in het regeerakkoord dood was verklaard, trachtte Johan Remkes het woensdag weer wakker te kussen. (...) Laat ik nou juist net als het nieuwe kabinet van mijn referendumgeloof zijn gevallen, en dat komt niet doordat onze vertegenwoordigende democratie ineens zoveel meer hoeraatjes verdient.

Nog dit jaar schreef Sommer in zijn column ‘hoe ik voorstander van referenda werd’ hoe “de wurgende consensus” over zaken als klimaatverandering alleen door een referendum kan worden doorbroken. Wat was er voor nodig om zo prompt te keren?

Mijn argument heet Catalonië, en de volksraadpleging over onafhankelijkheid daar. Kortweg: met een zeer dunne meerderheid wordt een verstrekkend besluit genomen, met onoverzienbare gevolgen. Het referendum klopt tegenstellingen op, terwijl democratie weliswaar strijd hoort te zijn, maar daarna ook weer vrede sluiten. Als het gevolg van de volksstemming is dat je moet vrezen voor burgeroorlog, gaat er iets mis.

U had het al door: het antwoord is Catalonië. Maar blijkbaar heeft de heer Sommer in een parallele werkelijkheid geleefd, want ik kan me geen referendum herinneren waar een dunne meerderheid een verstrekkend besluit nam. Ik kan me alleen een referendum herinneren waar een minderheid (namelijk, Catalaanse stemmers die hun weg naar het stemhokje niet geblokkeerd zagen door Spaanse ordetroepen), een niet mis te verstaan signaal gaven (90% stemde voor), waar geen besluit uit kon en mocht volgen. De spanningen zijn dan ook niet het gevolg van het middel referendum, maar het gevolg van onwil en koppigheid aan - toegegeven - beide kanten.

Deze week stond er een foto in de krant van een massa-demonstratie. Betogers hielden borden boven hun hoofd waarop 'freedom' en 'help ons' was gedrukt. Pathetisch. (...) Dit is geen vrijheidsstrijd maar tribalisme, de overtreffende trap van nationalisme.

Het tribalisme zit wat mij betreft in de onbesuisde reactie van Spanje. Het neerslaan van 800 vreedzame stemmers op 1 oktober, het intimideren en arresteren van politici en het intrekken van de bevoegdheden van een democratische verkozen regering. Dit is ongekend binnen de EU en toont, ironisch genoeg, precies de tirannie van de kleine meerderheid waar tegenstanders van referenda  - zoals sinds nu blijkbaar ook Sommer - zo graag op wijzen.

Over onderdrukking gesproken: Volkskrant-correspondent Maartje Bakker schreef dat de helft van de inwoners van Catalonië - óók Catalanen - Spaanstalig is. Op scholen wordt enkel Catalaans gesproken en er moest een rechter aan te pas komen om onderwijs in het Spaans te krijgen.

Sommer wekt hier de indruk dat de helft van de Catalanen geen Catalaans spreekt. Feit is dat veel mensen er tweetalig zijn, maar Catalaans is toch echt de taal van de Catalanen. Een taal die jarenlang onder Franco niet in het openbaar gesproken mocht worden. En dit is hoe een taal sterft: door hem op steeds meer terreinen in te wisselen voor een andere taal: het onderwijs, de politiek, de rechtspraak. Zodat de taal enkel in stand blijft als folklore, zonder plek in het openbare leven. Catalanen, vanuit hun achtergrond, begrijpen dat en beschermen hun taal. Nederland, dat niet kan wachten om elke universitaire studie in het Engels aan te bieden, kan daar wat van leren.   

Verrassend genoeg passen de opgewonden Catalanen in het straatje van zowel de voor- als de tegenstanders van de Europese Unie. NRC-columnist Caroline de Gruyter, geharnast pleitbezorger van de ever closer union, sloot haar boek Het vervloekte paradijs (2016) af met een lofzang op de regio's. (...) Onze eigen columnist annex doorgewinterd EU-scepticus Derk Jan Eppink is De Gruyters ideologische spiegelbeeld. Maar ook hij eet het liefst Catalaanse pap uit een Catalaanse nap.

Daar heeft Sommer gelijk, en dit punt is onderbelicht geweest: de roep voor secessie komt voor een belangrijk deel van links. In België zijn het de Groenen geweest die het Vlaamse nationale bewustzijn hebben verwoord. De Schotse nationalistische partij is links van het midden te plaatsen en strijdt met labour om de zetels. En ook Catalonië is een linkse regio. In Nederland is dit linkse regionalisme een stuk minder ontwikkeld.

In de haast op weg naar het grenzenloze Europa heeft de EU ruim baan gegeven aan antinationale sentimenten. In het Comité voor de Regio's zitten de Bretonnen, de Basken en de Vlamingen te broeien. Sinds lang hebben ze in hun strijd tegen de gehate nationale staat hun hoop gevestigd op Brussel.

En ook hier klopt zowaar het onderliggende punt, Europa heeft veel betekend voor de emancipatie van regio’s. Al zou ik de omschrijving dat dat noodzakelijk voortkomt uit ‘haat voor de natiestaat’ willen omschrijven als... pathetisch.

Ze zijn teleurgesteld nu Timmermans, schoorvoetend, inderdaad heeft gezegd dat de Catalanen moeten buigen voor de Spaanse Grondwet. Niet met een bevlogen speech over Europese waarden, maar voorgelezen van een papiertje. Ineens moest Brussel hom of kuit geven, en nu blijkt dat de Europese Unie een statenbond is. De lidstaten gaan voor. Een regionale afscheuring na de Brexit zou meer dan een bedreiging van de EU zijn. Het zou een crisis zijn in het hele Europese statensysteem.

Tja, dit snap ik eerlijk gezegd ook niet van de EU. Juncker is bang voor een Europa van 95 landen, en gebruikt dat als argument om een Catalaanse afscheiding tegen te houden. Maar het feit dat veel mensen zich niet meer - of niet uitsluitend - herkennen in hun natiestaat, kan juist vanuit Europa beantwoord worden. Hier zit ik echt op de lijn de Gruyter: juist onder de paraplu van de EU kan de roep om lokale autonomie vorm krijgen. Verenigd in verscheidenheid. En zoals ik eerder betoogde: de EU is niet democratischer als hij efficiënter is.

Dit is wat regionale identiteitspolitiek, links dan wel rechts, aanricht. Wie er niet bij hoort, mag niet meedoen. Die ogenschijnlijk onschuldige regio's zijn juist erger dan natiestaten. Die laatste hebben buitengrenzen, maar dankzij die grenzen kan elke burger aanspraak maken op WW of staatspensioen.

Eén minuut googlen en Sommer wist dat ww en pensioen in Catalonië op regionaal niveau worden geregeld. Als die bevoegdheden dit weekeinde al niet zijn afgepakt.

Regio's zijn veel eenkenniger dan naties. Precies dat bewijst het Catalaanse referendum, opkomst 43 procent, inzet onafhankelijkheid. Voorlopig maar naar het schuurtje met die kroonjuwelen.

Als Sommer schrijft over verschillen tussen naties, vervalt hij in clichés over wijn en te laat op afspraken komen. Waarom hij dan regio’s eenkennig noemt is me volledig onduidelijk. En die lage opkomst? Kan die er niet mee te maken hebben dat mensen die wilden stemmen zijn neergeknuppeld?