Në Shqipëria

Ik zit in Albanie.

Ik kwam er met een klein propellervliegtuigje vanuit Boedapest, die rammelde als de ouwe Bauknecht-wasmachine die mijn oma tot 1996 in haar huurhuis had staan. Het Albanese berglandschap oogde ruig. De aankomst op het vliegveld verliep zowaar soepel. Binnen tien minuten zat ik met mijn bepakking in de taxi van een tandeloze chauffeur die me een waardevol inzicht gaf in de Albanese verkeersregels: er zijn geen verkeersregels. Als je een gat ziet, duik je erin, ook als dat gat zich op de andere weghelft bevindt of als een auto aan de rechterkant een metertje vijftig openlaat. Oversteken is helemaal een krachttoer. Groen kan ook rood betekenen. Geduld en geloof in God is aan te raden, twee dingen die ik eigenlijk niet bezit.

Het hostel is erg huiselijk. Ik kreeg er bier uit een mok en er lag een kat op mijn kamer. Je kan er zelf koken. Des avonds (Nederlandse leestekens krijg ik niet op dit toetsenbord) toonde een meisje dat er werkt me het Albanese Kaatje (qua muziek en sfeer, niet qua prijzen. Bier is er 1,10). Die uitgaanswijk, Blloku, is best tof. Albanezen onderschatten hun land, want naar dat type barretje heb ik in Barcelona erg lang moeten zoeken.

Inmiddels was ik al even door het centrum gelopen (dat was met zonsondergang), maar dat maakte me nog niet wild. Het was eerder bevreemdend. Ik had het idee dat ik beter niemand kon aankijken, er hing niet veel sfeer - ik kon er de vinger niet op leggen. Het was alsof ik rondliep als een cameraman in 1900: iedereen kijkt naar de camera, terwijl de camera er eigenlijk stond om naar iedereen te kijken. Wie het Barcelona 1908-filmpje heeft gezien weet wel wat ik bedoel.

’s Avonds (hee, nou lukt-ie wel) had ik even een dipje. Heel onbenullig. De kat had de kamer onderpiest en een malle Chinees (de enige andere gast in het hostel – verder nog helemaal geen toeristen gezien) reageerde daar buitenproportioneel op. Ik rook of zag eigenlijk niks, maar toen ik een uur op bed lag, af en toe een walm stank op me af voelde komen, het bitterkoud was, ik al haast 20 uur niet geslapen had en ik meende dat ik op mijn eerste dag al ziek begon te worden, dacht ik: oei.

Ik werd erg vroeg wakker maar voelde me wel uitgeslapen. Dat was vandaag. En eigenlijk was vandaag een prima dagje. Ik heb inmiddels ook de leukere plekken van de stad gezien, er is heel veel markt, heel veel rare howtobearetronaut-achtige hoekjes, koffie kost 0,65e op het centrale plein en 0,30e als je twee straatjes verder loopt, en langzaamaan begin ik de stad een beetje te begrijpen. De mensen zijn eigenlijk best benaderbaar en ze houden zich bezig met geinige tijdsbestedingen. Volwassen mannen spelen domino op straat, op tafeltjes of omgekeerde dozen, en andere volwassen mannen staan er dan joelend omheen. Andere schaken, of spelen het molenspel op een zelfgetekend bord en met kiezelstenen.

Een raar ding is de pyramide. Op foto’s vond ik hem al nikserig, maar in het echt is het veruit het lelijkste monument dat ik ooit had gezien. Ik denk dat hij op de lijst voor de sloop staat, maar het schijnt dat Albanezen hem niet weg willen hebben. Het enige coole wat ik vaststelde is dat je er stijl tegenaan kan lopen, hetgeen verboden is, maar wel een aardig uitzicht oplevert.

Per saldo: ik voel me goed hier, en ik ga nog een boel van deze stad en naburige steden zien. Ik ben wel erg benieuwd waar ik ga wonen. Ik heb een kameradvertentieblad gekocht, en ik hoop dat iemand van het hostel me wil helpen met rondbellen. Vanavond voetbalt Albanie tegen Slovenie. Voor 200 lek (1,30e) heb je al een staplaats. Maar ik ga me eerst maar even op het huis richten.

Gëzuar.

Post scriptum: voor www.albfact.nl zal ik wat filmpjes maken die tzt op zullen duiken. Voor wie me echt in de gaten wil houden.