En Erik, al begonnen?

Ehm nou..

Het zijn gekke dagen, gekke dagen. Het is pas sinds vandaag (of eigenlijk pas sinds een uur) dat ik min of meer gesettled ben in een huis met internet, warm water en wat dan ook, dus maar even meteen mijn tweede log publiceren. Waar te beginnen? Maar bij woensdagavond dan, want sedertdien had ik niks meer laten horen op mijn log. Die avond dronk ik Albanese wijn met Malvina en Scott (respectievelijk de waardin van het hostel, en een Newcastler die vrijwillig in Tirana woont). Wat later ging ik met Scott naar Albanië – Slovenië, een interland die toevallig die avond plaatsvond. We aten zonnebloempitten. Ik had nog nooit een interland gezien.

Donderdag was het geweldig weer en bezocht ik het Albanese Rijksmuseum. ’s Avonds kwam er een nieuwe gast in het hostel, David. Ik kreeg allereerst de indruk van een luie corpulente Amerikaan, maar gaandeweg kwam ik erachter dat hij toch wel heel toffe dingen gedaan had. Hij was op zijn twintigste naar Korea getrokken en werd daar – heus waar – volkszanger (bewijs op jijbuis - spoel door naar 0:47). Ook was hij journalist in Afghanistan en cafehouder in Beiroet. Verder was hij een Poolse Jood die nu in Keulen woonde. David en Malvina waren mijn Tirana-matties van de eerste week.

Vrijdags zeulde ik de hele dag met Malvina door Tirana om een appartement te zoeken. Dit deed Malvina geheel belangeloos, en – gebiedt de eerlijkheid te zeggen – ook geheel vruchteloos. Huizen zoeken vind ik iets heel frustrerends. Je weet nooit wanneer je je knollen voor citroenen laat verkopen. We moesten onverrichter zake afdruipen. ’s Avonds was het leuker. Malvina, David, drie West-Vlaamse gasten die we gevonden hadden en ik gingen naar een relaxte bar met bankstellen. We dronken raki, aten zonnebloempitten en er werden gedichten voorgedragen. Ik verstond zowaar de zin ‘Çfare është dora ime?’ (‘wat is mijn hand?’), en complimenteerde de dichter met zijn soort van diepgang. Hij gaf me zijn bundel. Wat later schoof ik aan achter de DJ-plek en bepaalde voor de rest van de avond de muziek.

Zaterdag moest het dan toch gebeuren, qua huisvesting. Die dag verscheen de nieuwe Çelesi, dat betekent ‘Sleutel’- de centrale huisvestingskrant van Tirana. Ik wachtte lang op Malvina, maar die lag nog te pitten. Even later raakte ik in gesprek met Ilir, de grote baas van het hostel. Hij vertelde dat hij een Nederlandse vrouw had die ook in Tirana woonde, en een groupie van Ernst en Bobbie was. Zodra deze op tournee waren - vier keer per jaar – trok ze naar Nederland. Ilir ging één keer per jaar naar Nederland, met de auto, want hij had vliegangst. Hoe dan ook, hij wilde me wel helpen met bellen. Eerst belde we naar een huisje op Boulevard Koning Zog I, maar die was al vergeven. Na nog wat andere pogingen, mocht ik uiteindelijk komen kijken naar een bovenverdieping in een flat aan de Rruge Kavajës, en dat werd ‘m.

’s Avonds ging ik het vinden van mijn huis dan maar weer vieren met David en Malvina. Uitgaan in Tirana is tof, beswel tof. In Nederland heb ik nog nooit She’s Lost Control van Joy Division gehoord tijdens het uitgaan, om maar wat te noemen. In een andere club was een coole live-band, met een moddervalse zanger die veel won met zijn charisma. In die club verloren we Malvina, en in de volgende club raakte ik David kwijt. Sindsdien heb ik beiden niet meer gezien, maar David komt donderdag weer even terug in Tirana, en bij het hostel mag ik altijd aankloppen voor een kop thee of wijn, is mij toegefluisterd.

Zondag was een verloren dag. Ik sliep uit en ’s avonds ging ik uit eten. Als je voor 700 lek al een prima hoofdgerecht + bier + bijgerecht kan krijgen, wordt de stimulans om te gaan koken wel erg gering. Zéker als je je bedenkt dat supermarkten as we know them in Tirana eigenlijk niet bestaan – je hebt enkel wat vrij dure vierentwintiguurwinkels. Het alternatief is om markten af te struinen, dan kost voedsel écht geen stuiver, maar dat is arbeidsintensief.

Vandaag had ook niet de X-factor, omdat ik op internet moest wachten. We hadden afgesproken dat mijn huisbaas ’s ochtends zou langskomen voor de modem, maar hij klopte pas om vier uur aan. Toen toonde hij zich wel vriendelijk enz. Hij nam me mee naar het huis van zijn vader en we dronken koffie. Met oude mensen heb ik de leukste conversaties, want die kunnen alleen Albanees. Ik zou de steekwoordengesprekken die ik met hen heb wel eens ondertiteld willen zien.

Afijn, ik heb mijn plek hier. Mooi appartement, mooi uitzicht, alles voor mekaar. Morgen kan ik écht met mijn onderzoek beginnen.