Vandaag teruggevonden: het Sinterklaasgedicht dat ik afgelopen december voor mijn zuster schreef. Oma, als u dit leest, het is satire hè!
De Sint heeft een godsgruwelijke hekel aan bejaarden,
Hun kreukelende hoofden en hun snerpend stemgeluid
Hun waterige ogen en hun slecht gewassen baarden
Hun gesmak en hun gekwijl bij het eten van hun fruit
Hun arrogante houding en hun larmoyante inslag
Hun gezeur over de oorlog, hun gezeik omtrent het weer
Hun geslenter langs de kraampjes als het markt is op dinsdag
Hun neringzieke roddels, hun getrut in het verkeer
Hun gebeurlijke sigaren die ze soms defenestreren
Hun zouteloze humor en hun veel te zoute soep,
Hun boerenkool die slechts met tegenzin is te verteren
Hun veel te grote huizen, tot de nok gevuld met troep
Hun gekweel van oude liedjes, hun gejammer over vroeger
Hun verhalen die je om de dooie dood niet horen wil,
Hun autorijdgeplogenheden zijn ten hemel schreiend
Ze scheuren door een woonerf - op de snelweg staan ze stil
Hun hemden zijn nooit dicht en hun monden altijd open,
Hun geld dat ze nooit uitgeven, hun nodeloos gekrent
Hun uitwerpsels die langs hun broekpijp naar beneden lopen
En als je ze eens nodig hebt, dan zijn ze plots dement
Hun generatie heeft slechts narigheid op hun geweten,
De holocaust, de aanslagen op Dresden en Den Bosch
En ook de Goelag-kampen mogen niet worden vergeten
En desondanks werkt Laura in ’n bejaardehuis in Oss
1 opmerking:
Je zou bijna de neiging krijgen om die lui op een wegdrijvende ijsschots te zetten.
Een reactie posten