Een anthem der liefdesmislukkingen. Over tijden waarin verliefdheid nog een geheim was, en je ten koste van alles wilde voorkomen dat iemand erachter kwam.
Dit is ongeveer hoe ik piano speel, maar dan komt er nooit zo'n nummer uit voort.
Een grimmige krakende moerasballade bij nacht, die pas echt op gang komt als het pianootje invalt.
Gejaagde strijkers en een lethargische Lou Reed
Natuurlijk om de bijtend-romantische tekst van het refrein. Maar het outro is net zo goed.
Ik geloof dat je dit techno noemt. Dat is niet helemaal mijn genre. Maar dit is wel mijn idee van een steengoed opgebouwde track.
Prototype goed 80s-nummer
Dit nummer houdt spanning en frisheid, juist omdat zo langzaam wordt opgebouwd naar de aanstekelijke gedeelten.
Verreweg het vrolijkste en het beste waar eeuwige treurwilg Antony Hegarty ooit aan heeft bijgedragen.
Bandje uit de vroege 80s dat veel meer promotie verdient. Met geweldig maniakaal outro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten