[10] - [1]

10. TV On The Radio  - Wolf Like Me [58]

Het gaat toch nog lukken. De laatste tien nummers. Met op 10 Wolf Like Me. Een kakafonie van energie en springerigheid, zonder ongedoseerd of onsamenhangend te zijn. En het hoogste zwarte nummer, dat ook.

9. The Fall - The Classical

Kan ik dit dan het hoogste blanke nummer noemen? Let wel, ik ken de plaatselijke gevoeligheden verbonden aan dat bijvoeglijk naamwoord, maar dan nog - of eigenlijk juist daarom. The Fall is een blanke band.

Niet dat dat is wat me nu zo aanspreekt in The Fall. Het is de totale tegendraadsheid van een zanger die niet kan zingen en geheel in zijn eigen universum met apodictische gewichtigheid de meest van de pot gerukte leuzen uitspuwt. I don't want romantics or actors! Kill it! Kill it-ah!

8. The Antlers - Parade

The Antlers is een van de interessantste band van dit decennium - dat zei ik al ergens. Dit geladen nummer vind ik het mooist, met de juiste dosis weemoedigheid en maatschappijkritiek

Right when the blizzard ends, they throw a fucking huge parade- A great excuse for celebration of the mess they've made

7. Songs: Ohia - Farewell Transmission

Bij uitzondering geen link naar youtube maar naar Vimeo, waar ik jaren terug op reis door Albanië deze clip uploadde.

6. The Smiths - How Soon Is Now? [20]

The Smiths zoals je ze wil horen. Morrissey op zijn larmoyantst en tekstueel scherpzinnigst, en de rest van de band in muzikale bloedvorm.

5. Sunset Rubdown  - The Mending Of The Gown [21]

Ik gok zo dat dit het meest obscure nummer in mijn top 10 is, en ongewtijfeld is dit in de oren van de argeloze luisteraar een kluwen aan chaos. Maar zoals ik geloof dat trage minimalistische nummers kunnen groeien, geloof ik ook dat drukke volle nummers langzaam hun geheimen kunnen prijsgeven. En in het geval van dit nummer leidt dat tot langdurige verslaving.

4. Built To Spill - Else

Heerlijk lied, dat makkelijk te verwarren is met een onopvallend albumnummer. Als zodanig heb ik het dan ook enige jaren aangezien, tot ik een briljante cello-cover op youtube zag en het  kwartje  viel.

3. Pulp - I Spy [1]

Mijn nummer 1 van 10 jaar geleden. Een verhaal in een lied over een man die zich voordoet bluffer, een vindicatieve overspelpleger. Maar ik hoor vooral de venijnige underdog die voor zichzelf rechtvaardigt zoekt waarom zijn liefdesmislukkingen hem juist superieur maken aan de gelukkigen.

2. Ride - Vapour Trail [3]

Ook dit lied staat steevast in de hoogste regionen. Het outro van dit nummer zou de perfecte uiteinde van de lijst zijn: de cello in duel met de geluidsmuur en drums. De cello trekt kortstondig aan het langste eind en sterft daarna weg. Maar... er is nog één nummer dat hoger staat.

1. Cocteau Twins - Musette And Drums

...en dat is dit nummer van de Cocteau Twins. Omdat het helemaal mijn muziek is. Stevig en elegant; urgent en mysterieus; gruizig en gedreven. En nee, ik heb geen idee waar ze over zingen en - mezelf ondanks - heb ik geloof niet eens ooit de tekst opgezocht. Maar dit is zo'n nummer waarbij dat niet hoeft. Een nummer om hard te draaien en om iedere keer iets nieuws in te ontdekken, mijmerend aan hoe ruim 35 jaar geleden in een Britse studio een Schotse vrouw met een kasteel van een band achter zich, dit kunststuk op plaat zette.