Agressieve loodgieters

Ik ga me eens aan een bespiegeling mbt de operatie ‘gegoten lood’ in de Gaza-strook wagen.

Het politieke doen en laten van een staat heeft zelden iets te maken met toeval. Het is geen toeval dat het staakt-het-vuren tussen de Palestijnen en Israel in december eindigde, het is geen toeval dat dit vlak voor de verkiezingen in Israel was, het is geen toeval dat Ehud Barak naast minister van defensie ook leider van de arbeidspartij is, en het is geen toeval dat deze oorlog wordt gevoerd in de laatste ambtsdagen van Israel-fanboy George Bush. Als Israel nog één keer wilde wegkomen met een oorlog die buiten de Geneevse conventie en alles wat ethisch is om handelt, dan was dit het moment.

Een goede oude manier om een oorlog tot stand te brengen, is het uitdelen van speldenprikjes aan de partij die je dwars zit, in de hoop dat deze hard terugslaan en je een aanleiding hebt deze partij in één keer weg te vagen. In 1982 paste Israel deze taktiek toe in de Libanon-oorlog (het uitlokken van een reactie van de PLO), en toen eind vorige maand de beschietingen van Hamas intensiveerde kon Israel de handen dichtknijpen: het dacht nu een gelegitimeerde reden te hebben om terug te slaan.

In zekere mate had het dat natuurlijk ook, maar als je een gebied gaat afsluiten, het met maximale middelen beschiet en geen hulptroepen binnenlaat, riekt dat toch een Westerse genocide, een genocide van het soort dat de VS in 2003 in Fallujah pleegden. Europa reageert inmiddels zwak: Verhagen zegt dat Israëlisch geweld geoorloofd is zolang het noodzakelijk en proportioneel is. Proportioneel is het al lang niet meer, en waarom heb ik toch het gevoel dat een Palestijnse dode voor Verhagen noodzakelijker is dan een Israëlische?

Verhagen merkt verder op dat de situatie complex is en dat het moeilijk is de schuld bij één partij te leggen. Aan de ene kant is dat een zeer terechte opmerking, die eindelijk een breuk vormt met het eenzijdige pro-Israel-beeld dat in de gevestigde Nederlandse politiek heerst. Aan de andere kant spreekt hij hier nogal naast de kwestie, want dat is de operatie gegoten lood van Ehud Barak en zijn vrienden. Die operatie moet zonder nuances veroordeeld worden. Hamas is gevaarlijk, maar de manier waarop Israel steeds weer terugslaat is buitenmaats, ik las van de week nog in de pers dat het aantal doden aan Israelische zijde over de laatste jaren echt een fractie is van de doden aan Palestijnse zijde. Waar de sleutel tot een oplossing van dit conflict ligt weet ik niet, maar een meer beheerst en overtuigend interventiebeleid van Israel kan een aardig begin zijn.